We hebben allemaal de termen protagonist en hoofdpersoon gehoord, en ze worden vaak door elkaar gebruikt. Vaak lijken ze synoniem, vooral in verhalen met een duidelijk hoofdpersonage dat de plot om hen draait.
Hoewel deze termen nauw verwant zijn, zijn ze niet hetzelfde. Als we het verschil tussen een hoofdpersoon en de hoofdpersoon begrijpen, kunnen we zelfs beter een film afbreken en zelf interessante en niet-traditionele verhalen bedenken.
Dus wat is het verschil tussen de hoofdpersoon en de hoofdpersoon?
Kortom, de hoofdpersoon is de "held" die de plot vooruit helpt terwijl de hoofdpersoon de plot ervaart. Als publiek ervaren we de plot gedreven door de hoofdpersoon via de hoofdpersonage(s).
Weten wat deze termen betekenen, is essentieel voor goed schrijven, het bouwen van solide karakterbogen en het begrijpen van wat een meeslepend verhaal maakt.
Wat is een hoofdrolspeler?
Merriam Webster definieert een protagonist als 'het hoofdpersonage in een literair werk', terwijl een antagonist wordt gedefinieerd als 'iemand die strijdt met of zich verzet tegen een ander'.
Als hoofdpersoon brengt de hoofdpersoon het verhaal vooruit. Hij is de held (bijvoorbeeld Luke Skywalker uit Star Wars (1977)), antiheld (bijvoorbeeld Michael Corleone uit The Godfather (1972)) van ons verhaal, of de schurk (bijvoorbeeld Hannibal Lecter in Hannibal (2001)).
Antagonistische krachten zijn dingen waar de protagonist tegen moet vechten. Het hoeven echter niet per se mensen te zijn. Een protagonist is een personage met een karakterboog gedurende de duur van een verhaal die strijdt met en vaak vijandige krachten overwint.
Bij het schrijven en ontleden van films is het belangrijk om jezelf af te vragen wat de karakterbogen zijn. Wie is het personage dat het meest verandert, leert en groeit tijdens de duur van de film?
Zodra je dit hebt beantwoord, heb je waarschijnlijk je hoofdpersoon. Het is echter belangrijk op te merken dat dit een antagonistische kracht vereist. Vaak zijn deze intern en moeilijker te herkennen dan gewoon een slechterik in elkaar slaan.
Onze (anti-)held mag het gevecht winnen, maar als ze niet zijn gegroeid of veranderd, dan zijn ze niet de hoofdrolspeler (of in ieder geval niet een erg goede).
Wat is een hoofdpersoon?
Dit brengt ons bij de hoofdpersoon. De hoofdpersoon beleeft de plot of het verhaal van de hoofdpersoon. Als publiek ervaren we de boog van de hoofdpersoon door de ogen van de hoofdpersoon(s).
Hierdoor kan de hoofdpersoon overkomen als 'de persoon waar de film over gaat', hoewel dit een onvolledig onderscheid is.
De hoofdpersoon en hoofdpersonen kunnen hetzelfde zijn, maar dat is niet altijd het geval. En als ze van elkaar verschillen, wordt het vaak ingewikkeld.
De kans is groot dat de hoofdpersoon de slechterik verslaat, het meest besproken wordt en het langst op het scherm verschijnt. Maar ze hoeven niet per se een grote boog te ervaren.
Hoewel dit een vereenvoudiging is, onderscheidt de hoofdpersoon zich meer door uiterlijk. Zij zijn degenen die het verhaal vertellen en het hoogstwaarschijnlijk stimuleren, maar niet per se over wie het verhaal gaat.
Goede voorbeelden van hoofdpersonen zijn Han Solo in Star Wars (1977), Don Corleone in The Godfather (1972), en Hermione Granger, en Ron Wemel in Harry Potter en de Steen der Wijzen (2001).
Valse hoofdrolspelers
Hoofdpersonages lijken erg op valse protagonisten. In wezen is een valse hoofdrolspeler een personage waarvan we aannemen dat het de rol van hoofdrolspeler inneemt.
Ze kunnen lijken op het hoofdpersonage en het personage waar het verhaal over gaat, hoewel op een gegeven moment de focus verschuift. Dit effect kan verontrustend en verrassend zijn en is een opwindende techniek die wordt gebruikt om uw publiek te ontwapenen.
Het eerste voorbeeld hiervan dat in me opkomt is de film van Alfred Hitchcock, Psycho (1960). Hoewel de film lijkt te gaan over Marion Crane (Janet Leigh) die $ 40.000 steelt en op de vlucht slaat, sterft ze halverwege de film.
De rest van de film gaat over Norman Bates (Anthony Perkins), die ontdekt wie hij is en zijn motieven leert kennen.
Marion Crane komt misschien over als het hoofdpersonage, drijft het verhaal vooruit en neemt veel schermtijd in beslag, maar Norman Bates is het personage waar het verhaal over gaat. Zijn innerlijke strijd en het blootleggen van zijn motieven vormen de boog van de film.
Het verschil verduidelijken
Om duidelijk te maken hoe hoofdpersonages en protagonisten van elkaar verschillen, denk ik dat het nuttig is om het te beschouwen als een kwestie van intern versus extern. Vaak wordt interne strijd weerspiegeld in de externe strijd van een personage, en in deze gevallen is het zeer waarschijnlijk dat de hoofdpersoon en de hoofdpersoon hetzelfde zijn.
Er zijn veel gevallen waarin de interne en externe strijd worden bewoond door twee verschillende karakters - zoals in Psycho. Marion Crane worstelt met vluchten voor de wet en uiteindelijk vermoord worden (een hele strijd), terwijl Norman Bates worstelt met interne demonen en belangrijke moederkwesties.
Dat alles om te zeggen, één personage houdt zich bezig met het fysieke, wat resulteert in visuele worstelingen en ons vooruit duwt. Een ander personage daarentegen houdt zich bezig met interne worstelingen, die vaak meer cerebraal zijn en het verhaal interessanter maken.
Conclusie
Hopelijk lost dit een deel van de verwarring rond de hoofdpersonen en hoofdrolspelers op. Het verschil tussen de twee kennen is een belangrijk punt om een verhaal boeiend te maken.
Vooral bij film is het belangrijk om het visuele met het interne succesvol te combineren, en vaak kunnen ze elkaar spiegelen.
Het begrijpen van deze verschillen is ook belangrijk om een goed verhaal te schrijven. Zelfs als je wilt dat je hoofdpersonage en hoofdpersoon hetzelfde zijn, moet je toch het belang van interne karakterbogen en externe worstelingen begrijpen.
Een goed personage (hoofdpersoon of hoofdpersoon) is niet oppervlakkig. Ze moeten een groot aantal vijandige krachten overwinnen, en dit moeten bronnen van groot conflict zijn.
Als je deze vragen voor je bijpersonages beantwoordt, kun je gemotiveerder beslissingen nemen, personages die menselijker en boeiender lijken, en je helpen op momenten van writer's block wanneer je moet beslissen wat een personage doet.
Vooral in de vroege stadia van een project is het geweldig om al je personages als de hoofdpersonages en protagonisten te behandelen. Je zult misschien verrast zijn door wat je ontdekt, en het zou de hele focus van de film kunnen verschuiven naar een interessantere verhaallijn.
Helpt deze informatie? Heb je nog andere nuttige manieren om over de hoofdpersonen en hoofdrolspelers te denken? Laat het ons weten in het commentaargedeelte hieronder en veel succes met je volgende schrijfproject. Ik hoop dat dit helpt!