Tijdens een TED-talk gaf de legendarische filmmaker James Cameron toe dat hij een verhaal over de Titanic koos als excuus om zijn liefde voor diepzeeduiken en het verkennen van de wrakstukken van de Titanic zelf. Maar hij deed dit ook onder de paraplu van een van de grootste liefdesverhalen aller tijden. Hij gebruikte visuele verhalen om twee verschillende verhalen over romantiek en tragedie naar voren te brengen. Visuele verhalen vertellen is een essentieel hulpmiddel in het arsenaal van een filmregisseur. Cameron gaf ook toe dat hij "Titanic" als "Romeo en Julia op een boot" gooide. Titanic was een van de grootste wapenfeiten in de filmgeschiedenis en bevatte nooit eerder gebruikte CGI. Hij ging ook over het budget heen. Het succes van "Titanic" wordt niet toegeschreven aan één specifiek ding, maar een groot deel komt van de visuele verhalen van een van de meest succesvolle liefdesverhalen aller tijden. Een ander klassiek verhaal is de show "The Dick Van Dyke", uitgezonden van 1961-1966. De maker en schrijver van de show, Carl Reiner, wilde een tijdloze show. In Dick Van Dyke's memoires, "My Lucky Life In and Out of Showbusiness", beschreef Reiner hoe hij het voor zichzelf en andere schrijvers tot een regel maakte om geen politieke referenties of jargon van die tijd op te nemen. Hij wilde dat het over het verhaal ging:de werkende huisvader. Het heeft de tand des tijds doorstaan en resoneert generaties later met kijkers. Onthoud dat verhalen altijd aanwezig zijn; het is het medium dat verandert. Met muziek trekken melodieën en instrumentatie mensen naar zich toe. Verborgen in veel populaire liedjes worden geweldige verhalen. Bij film vertrouwen we op visuele verhalen - wat we op het scherm zien - om ons context en betekenis te geven. Alle kunst vertelt verhalen
Deze kunst van het vertellen van verhalen beperkt zich niet tot de film- en videowereld. Dit is de essentie van alle kunst. Film is echter een nieuwer medium. In feite, ongeveer 100 jaar geleden, begonnen de Warner Brothers films te maken met geluid dat werd gesynchroniseerd met het beeld. Er was aarzeling omdat de algemene consensus destijds was dat mensen tijdens deze films geen mensen wilden horen praten. De pianist die in het theater speelde, was genoeg. Naarmate de tijd verstreek, vertoonden films dialogen en het publiek reageerde goed. Deze vroege geluidsfilms illustreren hoe technologie het medium duwt. Met nieuwe technologie kwam het vermogen om verhalen te vertellen die voorheen niet mogelijk waren. Een artikel uit 1929, geschreven door Rene Clair met de titel 'The Art of Sound', gaf inzicht in de angsten van haar generatie met de nieuwe 'pratende films', ook wel 'talkies' genoemd. Het medium is meestal het meest effectief wanneer het met een doel wordt gebruikt. Hetzelfde met kleur. "The Wizard of Oz" begint in zwart-wit. Zodra Dorothy wordt weggevaagd in de World of Oz, schakelen we over op kleur. Het gebruik van zwart-wit dat overgaat in kleur, benadrukt het feit dat we ons in een hele nieuwe wereld bevinden. De technologie verbeterde visuele verhalen.
Nieuwe mogelijkheden
Halverwege de jaren 80 en begin jaren 90 leek Industrial Light and Magic (ILM) de code te kraken met visuele effecten. In de documentaire 'ILM:Creating The Impossible' legt voormalig president van ILM Jim Morris uit hoe verhalen die de technologie 'nodig' hadden, eindelijk beschikbaar kwamen nadat ILM het werk had gedaan aan James Camerons 'The Abyss'. Het volgende grote project was Cameron's "Terminator 2:Judgment Day". Deze golf omvatte het verbazingwekkende werk aan Spielberg's "Jurassic Park". Eerst plande "Jurassic Park" stop-motion voor de dinosaurussen, daarna creëerde ILM realistische dinosaurussen met CG. Deze golf van evolutionaire CGI ging door via 'Forest Gump'. Morris beschreef hoe 'Jurassic Park' een groot aantal grootse effecten had, terwijl 'Forrest Gump', geregisseerd door Robert Zemeckis, meer onzichtbare effecten had, zoals het veranderen van wat lippen zeiden of het toevoegen van luchtvervanging. Het verhaal vroeg erom, en de kunstenaar en technische meesterbreinen vonden een manier om het voor elkaar te krijgen. Deze effecten hielpen het verhaal te stimuleren door middel van visuele verhalen.Effecten zijn niet alles
In een interview met de Director's Guild merkt Zemeckis, die ook 'Back to the Future' regisseerde, op:'Er zijn 30 effectshots in 'Back to the Future', en de meeste zijn bliksemsnel. Maar het is een sciencefictionverhaal, dus iedereen denkt dat het vol zit met speciale effecten.” Hij schrijft het succes toe aan de film met de basis van een goed verhaal in plaats van spectaculaire visuele effecten.
“Bob [Gale] en ik wisten dat ons scenario echt heel goed was, ook al verwierp iedereen het, meerdere keren. Het was gewoon zo strak, het soort dingen waar ik van hou. Alles is opgezet, alles is afbetaald. Er is maar één scène waarvan je zou kunnen stellen dat die het plot of het personage niet voortstuwt, en dat is wanneer de film stopt voor Michael om 'Johnny B. Goode' te spelen. Maar elke regel van de dialoog, elke beat, elke snede, elk schot doet wat films zouden moeten doen, wat de plot voortstuwt of het karakter vestigt. Er is geen enkel vreemd frame.”
Het mooie van verhalen is dat ze het medium overstijgen. Alles lijkt beter door het prisma van een verhaal. Neem bijvoorbeeld een trouwvideo. Bewerken stuwt de gebeurtenissen voort. Een bruidegom die zich klaarmaakt voor zijn grote dag, wordt onderbroken door een bruid. Het algemene verhaal laat zien hoe de twee verschillende partijen zich voorbereiden met match cuts. Close-up van de handen van de bruidegom die bij het altaar staan. Snijd in de handen van de bruid terwijl ze zich klaarmaakt. Al deze, zij het een beetje abstract, vertellen een verhaal.
Of wat dacht je van een verhaallijn over het bruidspaar voor de bruiloft met hoe opgelucht en gelukkig ze zijn bij de ceremonie, een boog van spanning en vreugdevolle zenuwen creërend en eindigend met ontspanning en plezier op het feest. Alles heeft een verhaalvorm en we ontvangen het beter.
Een verhaal van wetenschap
Dit is niet zomaar een abstracte theorie. De effectieve kracht van een verhaal heeft wetenschappelijke waarde. Professor Paul J. Zak beschrijft dit.
"Oxytocine is een neurochemische stof die wordt geproduceerd wanneer we worden vertrouwd of vriendelijk wordt getoond, en het motiveert samenwerking met anderen ... we hebben getest of verhalen die op video zijn opgenomen, in plaats van persoonlijke interacties, ervoor zouden zorgen dat de hersenen oxytocine maken. Door voor en na het verhaal bloed af te nemen, ontdekten we dat karaktergestuurde verhalen consequent de synthese van oxytocine veroorzaken. Verder voorspelde de hoeveelheid oxytocine die door de hersenen werd afgegeven hoeveel mensen bereid waren om anderen te helpen; bijvoorbeeld geld doneren aan een goed doel dat bij het verhaal hoort.'
We worden aangetrokken door verhalen. Als het op film aankomt, is visuele storytelling de drijvende kracht achter het verhaal.