Een polarisatiefilter kan helderheid en drama toevoegen aan uw afbeelding, maar wanneer moet je het vermijden?
Polarisatiefilters zijn eerbiedwaardige hulpmiddelen in de toolkit van elke serieuze videograaf. Maar hoe werken ze en wanneer moet je er een gebruiken. Ten eerste de wetenschap.
Hoe werken polarisatiefilters?
Zichtbaar licht verplaatst zich als transversale golven. Op aarde komt het licht uit alle richtingen op ons af:gereflecteerd, gebroken en diffuus. Een polarisatiefilter is een scherm die alleen de directe of parallelle transversale golven doorlaat, terwijl alle andere licht "ruis . wordt geblokkeerd .” Dit scherm beperkt de rommel van atmosferische rommel die een beeld vertroebelt. Het fotografische resultaat van het vastleggen van directe lichtgolven omvat helderheid, verbeterde verzadiging en een meer waarheidsgetrouwe toonrespons. Een gepolariseerd beeld zorgt voor een helderder beeld zonder atmosferische interferentie, verblinding of reflecterende highlights. Dat maakt hem geweldig voor landschapsfotografie — niet zozeer voor gezichten en handen.
De huid leeft! Een polarisator snijdt de glans weg en dempt het natuurlijke vocht in een gezonde huid. Geen geweldige uitstraling. Daarom zal ik geen polarisator gebruiken bij het filmen van mensen die groter zijn dan de helft van de verticale afmeting van het frame. Als een gezicht te glanzend is, breng dan make-up aan — het is zo samengesteld dat het er natuurlijk uitziet en glans onderdrukt.
Dus hoewel een polarisatiefilter niet geweldig is voor portretten, geeft het wel drama en toon aan grote, weidse landschappen.
Polarisatiefilters in actie
In het Amerikaanse Westen kunnen fotografen foto's maken met de horizon op vijftig mijl afstand. Een polarisator snijdt door waas en schittering en verheldert het beeld tot een bijna surrealistische indruk. Maar hier is de deal:het is niet kunstmatig - het beeld is echt. Een pola snijdt de rommel weg, zoals het schoonmaken van een vuile ruit. Als je duidelijkheid nodig hebt, kun je een voorbeeld bekijken met een polarisator.
Mensen die in auto's praten, zijn sinds de jaren dertig een hoofdbestanddeel van tv en films. Vroeger stond de auto voor een processcherm, maar tegenwoordig maken we de meeste van deze sequenties buiten. In een frontale two-shot waarbij een voorruit tussen de lens en de acteurs zit, kunnen de reflecties op het glas een afleiding zijn. U kunt deze reflecties bijna allemaal of gedeeltelijk verminderen met een polarisator. Ik heb de neiging om niet al deze reflecties uit te kiezen, omdat ze vaak interesse en realiteit aan de opname toevoegen. Zoals ik eerder al zei, vind ik het niet leuk hoe gepolariseerde huid eruitziet, maar het lijkt nooit zo'n groot probleem te zijn in het geval van auto-opnamen, vooral als het op halve kracht wordt gebruikt. Sommige polarisatoren absorberen twee stops licht, dus zorg ervoor dat je dat op de iris compenseert.
Bekijk deze video om polarisatiefilters in actie te zien.
Wat is jouw mening over polarisatiefilters? Essentieel of vreemd?