Een storyboard is een methode om vooruit te plannen en het helpt veel tijdens het pre-productieproces. Door uw opnamen te visualiseren met een storyboard, kunt u zien hoe uw opnamen in elkaar passen voordat u een enkele voet film of videoframe hebt opgenomen, zodat u zowel tijd als beeldmateriaal verspilt. Met een goed storyboard kunt u uw bemanning laten zien wat u in gedachten heeft, en voorkomt u dat u probeert over te brengen wat u wilt met langdradige uitleg en gefrustreerde handgebaren. Wanneer je je Director of Photography en cameraman je borden laat zien, weten ze meteen wat voor soort opname je nodig hebt en hoe je de onderwerpen moet kadreren.
Terwijl je leerde over filmmaken, je contributie betaalde als productieassistent of ander bemanningslid, of zelfs gewoon op internet aan het zoeken was, heb je misschien uitgebreid gedetailleerde storyboards van professionele artiesten gezien. Dergelijke borden zijn leuk, maar je hoeft geen getalenteerde artiest te zijn om effectief te storyboarden. Zelfs eenvoudige stokfiguren kunnen mensen een goed idee geven van hoe uw opnamereeks eruit zal zien, bijvoorbeeld de illustratie in figuur 1.
Het bovenstaande voorbeeld is misschien grof, maar het is duidelijk een two-shot met één personage dichter bij de camera. Met andere woorden, rudimentaire kunstvaardigheden zijn prima. Wat u echter wel moet weten, is hoe u de onderwerpen van uw film gaat kadreren. Een basiskennis van camera-opnamen, gecombineerd met een paar eenvoudige perspectieftrucs, stelt je in staat je scène in een gemakkelijk leesbare visuele steno in kaart te brengen.
De verschillende soorten opnamen
Laten we beginnen met een kort overzicht van basisopnamen en hoe ze eruit zien:
Afstandsschot
Over het algemeen omvat een lange opname het hele lichaam van het onderwerp of de onderwerpen.
Middelgrote opname
Een medium shot geeft je onderwerp meestal overal weer, van boven de knieën tot net boven de taille en omhoog. Onthoud dat je je onderwerpen niet op de knieën of op een ander moment van het lichaam afsnijdt - het ziet er onhandig en slecht gecomponeerd uit. Probeer ze net boven of onder de betreffende voeg in te kaderen.
Close-up
Bij close-ups zien we het vaakst de emotionele inhoud van een scène. Ze stellen ons in staat om de gezichten van het personage van dichtbij te zien, en dus hun gemoedstoestand. Close-ups worden meestal vanaf de borst ingelijst. Af en toe kunnen ze echter worden omlijst van voorhoofd tot kin, of zelfs alleen de ogen van het onderwerp. We noemen dit een extreme close-up.
Extreme close-up
ECU's, zoals ze soms worden geschreven, voegen drama toe. Deze opnamen profiteren het meest van een zeer scherpe focus. Voor het grootste deel worden ze spaarzaam gebruikt, maar een enkele ECU kan een scène een echte punch toevoegen.
Hoofdschot
Een korte opmerking over de hoofdopname:dit is een term die verwijst naar een opname die de lengte van een scène duurt en alle personages in beeld laat zien. Het is de meest conservatieve manier om een scène op te voeren. Beschouw een mastershot als het kijken naar een toneelstuk ergens in het publiek. Je ziet de hele set en waar de personages ten opzichte van elkaar staan op het podium. In oudere films en producties met meerdere camera's, zoals sitcoms, beginnen scènes vaak met een hoofdopname om het publiek te oriënteren, en alle andere opnamen in de scène hebben betrekking op deze opname.
De meeste producties met één camera zijn niet zo sterk afhankelijk van de hoofdopname. Als u echter de hoofdopname in gedachten houdt, kunt u de rest van uw opnamelijst plannen. In een scène waarin een gesprek tussen twee mensen wordt weergegeven, kunt u bijvoorbeeld besluiten om close-ups te maken van elke persoon die aan het praten is, plus een invoegopname van een item waar ze het over hebben, en vervolgens terug te knippen naar de hoofdopname na elke opname . Dit is een zeer eenvoudige manier om een scène te bewerken.
Er zijn ook enkele speciale foto's die u misschien in uw storyboard wilt gebruiken. Hier zijn een paar voorbeelden.
POV
POV, of de point-of-view-shot, is precies dat:het stelt het publiek in staat om te zien wat er gaande is door de ogen van een personage. De gemakkelijkste manier om dit aan te geven, is door een personage te laten zien dat naar iets kijkt en vervolgens te snijden naar waar ze naar kijken vanuit een geschikte hoek, waardoor het lijkt alsof de camera op de plaats van dat personage staat. In ons storyboard-voorbeeld (zie figuur 2) werkt een vrouw aan haar bureau wanneer de gezinshond het frame binnenkomt (A). De vrouw kijkt naar beneden (B) en ziet de hond naar haar opkijken, kwispelend met zijn staart (C). Merk op hoe de nevenschikking van opnamen de POV van de vrouw en de hond overbrengt op het publiek.
POV-opnamen worden over het algemeen spaarzaam gebruikt, hoewel er enkele films zijn met volledige sequenties die zijn gemaakt vanuit het oogpunt van een personage. In feite is de film noir Lady in the Lake uit 1947 volledig opgenomen vanuit het gezichtspunt van de hoofdpersoon.
Camerabeweging weergeven
Nu we het hebben gehad over enkele basisopnamen, gaan we enkele belangrijke camerabewegingen bekijken en manieren om ze op de pagina weer te geven:
Pan/tilt
Pannen en kantelen omvat een zijwaartse of op/neer rotatie van de camera op een statief of draaipunt. Het is een manier om de camera op een ander onderwerp te richten zonder een andere opname te maken. Het kan ook worden gebruikt om een personage of personages te volgen wanneer ze binnen het frame bewegen.
Een panning shot kan worden gestoryboard door eerst een paar frames te plaatsen om te laten zien waar de camera zal beginnen en waar deze zal eindigen, en vervolgens pijlen toe te voegen om de camerabeweging te beschrijven. In figuur 3 zien we een panning shot voor een eenvoudige dialoogscène.
Zoals afgebeeld, beweegt de camera eerst van de ene set karakters naar de andere en dan weer terug. De pijlen geven de bewegingsrichting aan.
Volgen
Een tracking shot is een andere manier om onderwerpen te volgen. Dit type opname houdt in dat de hele camera van de ene plaats naar de andere wordt verplaatst en volgt vaak een bewegend onderwerp. Tracking kan bestaan uit het verplaatsen van de camera met rupsbanden of op een dolly of het kan uit de hand worden gedaan.
In figuur 4 volgt de camera de moeder terwijl ze rent. Let op de pijl die de camerarichting aangeeft.
Zoomen
Zoomen is een beweging van de cameralens in tegenstelling tot een beweging van de camera zelf. Inzoomen betekent de lens aanpassen om dichterbij het onderwerp in te kaderen, terwijl uitzoomen het tegenovergestelde betekent:de lens aanpassen om meer van de scène in zich op te nemen. (Zie afbeelding 5)
Het binnenkader geeft aan waar de opname begint. Naarmate de actie vordert, trekt de camera uit, zoals aangegeven door de pijlen. Het buitenste frame laat zien waar de opname eindigt - in een groothoek die de hele kamer en alle personages in beeld laat zien.
Onthullen
Wat als je de camera zelf niet nodig hebt om te bewegen, maar personages wilt laten zien die tijdens een opname in, uit of door het frame bewegen? Een eenvoudige manier om dit te doen is door pijlen te tekenen. (Zie afbeeldingen 6 en 7)
Pijlen kunnen ook kleinere bewegingen binnen het frame weergeven, zoals het draaien van het hoofd. Iets onzichtbaars dat een scène binnenkomt, wordt een onthulling genoemd.
De 180-gradenregel
Nu we de basis hebben behandeld, volgen hier een paar andere dingen om in gedachten te houden bij het instellen van uw opnamen. Ten eerste heb je misschien mensen horen praten over "de lijn niet overschrijden" wanneer ze een scène opzetten. Ze gebruiken een slangterm voor de 180-gradenregel of actielijn, wat een zeer belangrijke vuistregel is voor het maken van films. We zullen deze regel demonstreren met een eenvoudige dialoogscène. Hier, op de meesterfoto, zien we Bill en Carol samen aan een tafel zitten (zie figuur 8). Stel je deze scène nu voor van bovenaf, met een rechte lijn die door het midden van de onderwerpen loopt (zie figuur 9).
Als u uw camera aan dezelfde kant van deze lijn houdt, ook wel de 180-gradenlijn genoemd, zorgt u voor visuele continuïteit en voorkomt u dat uw kijkers gedesoriënteerd raken.
Nu zien we hetzelfde diagram met een paar mogelijke camera-opstellingen (Figuur 10). Merk op dat camera's voor A, B en C zich aan dezelfde kant van de lijn bevinden.
Laten we foto's A, B en C in een storyboard plaatsen. Het zal er uiteindelijk uitzien als figuur 10a, 10b en 10c.
Deze schotvolgorde houdt zich aan de 180-gradenregel. Bill en Carol hebben een gesprek. Eerst hebben we een mastershot van de twee, die het publiek laten zien waar ze zich in de scène bevinden en waar ze in relatie tot elkaar staan (Figuur 10a) Vervolgens is er een close-up van Bill (Figuur 10b), en dan een van Carol (Figuur 10c.) Wanneer de afzonderlijke opnamen samen worden bewerkt, lijken Bill en Carol tegenover elkaar te staan, net als in de hoofdopname.
Laten we nu proberen om foto's A, B en D uit het diagram samen te stellen. Het storyboard ziet er verwarrend uit, zoals in de figuren 11a, 11b en 11d.
Deze opnamereeks is desoriënterend omdat het de 180-gradenregel overtreedt. Merk je op hoe Bill en Carol er nu uitzien alsof ze in dezelfde richting staan, in plaats van elkaar aan de andere kant van de tafel aan te kijken? Als u uw camera aan één kant van de actie houdt, bespaart u veel hoofdpijn in de montageruimte!
Enkele laatste hints
Nu je bent uitgerust met enkele visuele referenties en een basiswoordenschat voor opnamen, zijn hier nog een paar andere dingen om te onthouden. Zoals we zojuist hebben gezien, kan een goed storyboard voorkomen dat je scènes regisseert die desoriënterend of visueel eentonig zijn. Als je je foto's van tevoren hebt geïllustreerd, krijg je een "sneak peek" van hoe ze samen zullen snijden. Aan de andere kant van de medaille:ga niet overboord met tientallen verschillende opnamen. Onthoud dat elk schot tijd kost om op te zetten, wat de bemanning tijd en arbeid kost.
Tot slot loont het altijd om te oefenen! Je kunt dit zelfs doen als je geen eigen script hebt om aan te werken. Bekijk een scène uit je favoriete film. Ga zitten met een potlood en wat papier en doorloop de scène shot voor shot. Kopieer elke opname op je papier en gebruik de voorbeelden in dit artikel als referentie. Onthoud dat stokfiguren oké zijn.
Denk tijdens het tekenen na over de opnamekeuze. Hoe draagt de selectie van opnamen bij aan het algehele gevoel van de scène? Zijn er veel emotionele close-ups, of gebruikt de regisseur brede shots om afstand of eenzaamheid over te brengen? Blijft hij of zij dicht bij het mastershot of zit de scène vol beweging? Als je naar het werk van andere regisseurs kijkt, kun je veel leren over hoe scènes in elkaar zitten. Je hoeft er niet eens een camera voor op te pakken!