Dus je hebt het onderzoek gedaan, de artikelen gelezen, door je foto's gebladerd en besloten dat het tijd is om de sprong te maken van fotograferen in JPG naar fotograferen in RAW, om de best mogelijke kwaliteit uit je foto's te halen. Gefeliciteerd, en welkom bij de vouw!
Het gaat goed hier in RAW land, we hebben ook koekjes. Nu je vastbesloten hebt om voor eens en voor altijd in RAW te gaan fotograferen, hoef je niet meer na te denken over bestandsindelingen en kun je weer prachtige foto's maken, toch? Ja soort van. Blijkt dat er nog een andere laag aan deze cake zit, die nog een extra draai aan de mix toevoegt:RAW-compressie-indelingen.
"Wat?!" Ik hoor je nu zeggen. “Wat is een compressieformaat? En waarom maakt het uit? Kan ik niet gewoon in RAW fotograferen en daarmee klaar zijn?” Nou ja, en nee.
Om te beginnen pak je je camera, streel hem zachtjes, en wees gerust dat je een zeer capabel beeldapparaat in handen hebt, waar elke fotograaf ter wereld tien of zelfs vijf jaar geleden jaloers op zou zijn geweest. Je hoeft niet alles te begrijpen over RAW, JPG en andere formaten, zolang je maar naar buiten gaat en foto's maakt die je leuk vindt. Maar als je meer wilt weten over hoe dit allemaal werkt, lees dan zeker verder. Misschien wil je even gaan zitten en een kop koffie pakken, want het wordt een beetje lastig.
Hoe het RAW-formaat werkt
Wanneer u een foto maakt met een camera (DSLR, spiegelloos, point-and-shoot of zelfs uw smartphone), wordt een enorme hoeveelheid kleurinformatie vastgelegd door de beeldsensor van de camera en verzonden naar een computerchip die deze analyseert, en uiteindelijk slaat het op uw geheugenkaart op als een afbeelding. Als u in JPG fotografeert, wordt een groot deel van die gegevens weggegooid om opslagruimte te besparen en het delen gemakkelijker te maken. Maar als je in RAW fotografeert, blijven de meeste van die kleurgegevens behouden, waardoor je veel meer flexibiliteit hebt om elke foto te bewerken in een programma als Lightroom of Photoshop, maar ook resulteert in bestandsgroottes die behoorlijk groot kunnen zijn en niet op allemaal bevorderlijk voor e-mailen of posten op sociale netwerken. Bij veel camera's kunt u verschillende soorten RAW-indelingen kiezen, zoals:
- JPG – Elke camera biedt dit formaat dat 256 toonwaarden voor elke kleur opslaat, maar het bestand zodanig comprimeert dat een aanzienlijk deel van de fotogegevens wordt weggegooid. Dit formaat is ideaal voor fotografen die niet veel bewerken in Photoshop of Lightroom, en de bestandsgroottes zijn veel kleiner dan RAW, waardoor ze heel gemakkelijk te delen zijn.
- 12-bits RAW lossy gecomprimeerd - Dit formaat slaat 4.096 toonwaarden op voor elke kleur (rood, groen en blauw) per pixel, maar gooit dan wat informatie weg die het onnodig acht, met behulp van een algoritme om het bestand te comprimeren, dus het is een beetje kleiner en neemt minder ruimte in beslag op uw geheugenkaart. De meeste weggegooide gegevens bevinden zich aan de rechterkant van het histogram, wat logisch is, aangezien digitale camera's doorgaans veel meer informatie vastleggen in de middentonen en hooglichten om mee te beginnen. Er is dus veel meer speelruimte bij het uitvoeren van een compressiealgoritme met verlies, omdat het sommige gegevens verwijdert uit een deel van de afbeelding waar er om te beginnen zoveel is, dat het verwijderen van een beetje voor de meeste gebruikers niet uitmaakt.
- 12-bits ongecomprimeerd – Slaat ook 4.096 toonwaarden op voor elke kleur, maar gooit geen gegevens weg om de bestandsgrootte te verkleinen.
- 14-bit lossy gecomprimeerd – Dit formaat slaat 16.384 toonwaarden op voor elke kleur (veel meer dan 12-bit – 12-bit gemiddelde:s 2 tot de macht 12 of 2x2x2x2x2x2x2x2x2x2x2x2, 14-bit is 2 tot de macht 14) maar verwijdert ook enkele gegevens onnodig acht, om het bestand te comprimeren zodat het een beetje kleiner is.
- 14-bits ongecomprimeerd - De beste optie die de meeste camera's bieden (hoewel sommige ultra-high-end modellen wel 16-bits RAW-bestanden hebben, maar ze kosten meestal meer dan een nieuwe auto) slaat 16.384 toonwaarden op voor elke kleur per pixel en gooit er geen weg, zodat u de grootst mogelijke hoeveelheid informatie krijgt om mee te werken in de postproductie.
De originele foto (links) was een beetje saai en vlak, en fotograferen in RAW gaf me de flexibiliteit die ik nodig had om dit goed te bewerken tot een afbeelding die ik erg mooi vond (rechts).
Als we naar deze gegevens kijken, lijkt het antwoord duidelijk, toch? Fotografeer gewoon in 14-bits ongecomprimeerde RAW, want dat is natuurlijk beter! Nou ja en nee.
Door de toename van de hoeveelheid gegevens die een 14-bits bestand biedt, nemen de resulterende RAW-afbeeldingen veel meer ruimte in op uw geheugenkaart en computer en zijn ze veel langzamer om te laden in een programma als Lightroom of Photoshop. Als je fotografeert met een camera met een hoge megapixels, zoals de Nikon D800, Sony A7Rii of Canon 5DS, kun je gemakkelijk RAW-bestanden van bijna 100 MB per stuk krijgen. Dat is geweldig als je het nodig hebt, maar het kan nogal een last zijn als je besluit dat alle extra gegevens niet altijd de afweging in opslagruimte waard zijn.
Een ander probleem dat een rol speelt bij het vergelijken van formaten, is of de toegenomen gegevens u daadwerkelijk meer flexibiliteit geven bij het bewerken van de afbeelding. Natuurlijk doet het dat in theorie, maar in de praktijk kan het hebben van 16.384 toonwaarden voor elke kleur voor de meeste mensen een beetje overkill zijn. Als je je belichting over het algemeen correct in de camera krijgt, heb je misschien niet de enorme hoeveelheid gegevens nodig die wordt geleverd door een 14-bits niet-gecomprimeerd RAW-bestand.
Voorbeelden uit de praktijk
Sommige cameramakers hebben andere RAW-indelingen, zoals sRAW en mRAW, die het aantal pixels van uw afbeeldingen verminderen, terwijl u toch de flexibiliteit van een RAW-bestand krijgt. Maar aan het eind van de dag is één ding duidelijk:fotograferen in RAW geeft je altijd aanzienlijk meer vrijheid om je foto's te bewerken dan fotograferen in JPG. De vraag is dan welk RAW-formaat te gebruiken?
Er zijn voor- en nadelen aan elk, maar alle RAW-typen bieden je een buitengewone mate van flexibiliteit in postproductie, vergeleken met JPG. Zoals bijna alles in fotografie, is er niet één juist antwoord op de vraag, en het hangt grotendeels af van je opnamestijl en behoeften als fotograaf. Om te zien hoe dit in een realistisch scenario uitpakt, is hier een foto die ik heb gemaakt, met uitzicht op de formele tuinen van de Oklahoma State University.
35 mm, f/4, 1/350 seconde, ISO 100
Ik nam dezelfde foto opnieuw met enorme over- en onderbelichting met vier verschillende RAW-indelingen en corrigeerde ze vervolgens in Lightroom. Het maken van deze foto's als JPG zou tot onbruikbare afbeeldingen hebben geleid, maar RAW geeft je zoveel extra informatie, dat je vaak delen van een foto kunt redden die anders helemaal verloren zouden zijn gegaan. RAW is nuttig voor veel meer dan het corrigeren van overbelichte foto's, maar in extreme omstandigheden zoals deze zullen de echte verschillen tussen de 12-bits, 14-bits, gecomprimeerde en niet-gecomprimeerde formaten zich het meest voordoen.
Deze eerste reeks foto's is opzettelijk overbelicht met drie stops, door het diafragma op f/4 en ISO op 100 te laten, maar de sluitertijd te verhogen tot 1/30 seconde.
Met opzet overbelicht met drie stops, om te testen welk formaat het meeste biedt op het gebied van herstel van highlights.
Vervolgens heb ik Lightroom gebruikt om de belichtingswaarden met drie stops terug te brengen, voor een correct belichte afbeelding. Sommige gegevens zijn verloren gegaan door clipping, waar dingen zo overbelicht zijn dat er letterlijk niets meer te herstellen is, maar voor elke foto kon ik een behoorlijke afbeelding krijgen, handig voor vergelijkingsdoeleinden. Ik zou deze nog steeds niet gebruiken in een echte productieomgeving, maar het geeft je wel een idee van hoe flexibel het RAW-formaat werkelijk is.
Alle afbeeldingen zien er vrijwel identiek uit, maar dat is niet zo onverwacht aangezien het minuscule thumbnails zijn van 24-megapixel afbeeldingen. Om een beter begrip te krijgen van hoe de RAW-compressie-indelingen zich verhouden, is hier een 1:1-uitsnede van hetzelfde gedeelte van elke foto.
Bij nadere inspectie lijken alle vier de RAW-indelingen vergelijkbare functionaliteit te bieden bij het herstellen van markeringsgegevens.
Merk je veel verschil? Ik niet. Dat wil niet zeggen dat er geen verschil is, alleen niet een die voor het menselijk oog waarneembaar is.
Aangezien het oorspronkelijke 14-bits niet-gecomprimeerde bestand meer dan 50% groter is dan een 12-bits gecomprimeerde afbeelding (39 MB versus 25 MB), zijn er duidelijk veel meer gegevens om mee te werken, maar aangezien deze test veel daarvan illustreert, zal dat er waarschijnlijk niet toe doen heel veel praktisch. Het grootste verschil dat ik kan zien, is niet te wijten aan compressie met verlies, maar aan bitsnelheid, aangezien beide 14-bits bestanden slechts een paar meer duidelijk gedefinieerde stenen op het trottoir tonen, rechts van de planter.
Houd er echter rekening mee dat dit een 1:1-uitsnede is van een afbeelding van 24 megapixels. Je kijkt naar ongeveer 94.000 pixels in elke sectie hierboven, van bijna 25 miljoen, of ongeveer 0,04% van het totale beeld. Als je zo ver moet inzoomen om merkbare verschillen te zien tussen 12-bits en 14-bits RAW-bestanden, die om te beginnen met drie hele stops overbelicht waren, dan biedt dat voor mij geen noemenswaardige dwingende reden om 14-bits te fotograferen. beetje RAW meestal.
Om door te gaan met de vergelijking:hier is dezelfde foto onderbelicht door drie stops in de camera, door de sluitertijd te verhogen tot 1/3000 seconde.
Onderbelicht met drie stops om schaduwherstel te testen.
Omdat er bijna geen gegevens zijn bijgesneden, wat ik kon zien aan het histogram, resulteert het aanpassen van de belichting met drie stops in Lightroom in een afbeelding die vrijwel identiek is aan de juiste bovenaan dit artikel. Als we nog eens kijken naar de 1:1 gewassen hieronder, krijg je een vergelijkbaar resultaat als de eerste test.
Nogmaals, alle vier de RAW-indelingen lijken op elkaar afgestemd voor het herstellen van details in de schaduwen.
De resultaten hier zijn opmerkelijk vergelijkbaar met de overbelichtingstest, en onthoud dat deze foto's ernstig onderbelicht zijn voordat ze in de post zijn gecorrigeerd. De verschillen tussen de gecorrigeerde afbeeldingen die je hierboven ziet zijn verwaarloosbaar, en het veel kleinere 12-bits gecomprimeerde bestand geeft resultaten die bijna identiek zijn aan de 14-bits ongecomprimeerde bestanden.
Welk formaat moet je gebruiken?
Hoewel je uit slechts één test geen universele conclusie kunt trekken, illustreert dit voorbeeld wel dat fotograferen in 12-bits gecomprimeerde RAW je nog steeds voldoende gegevens geeft om mee te werken bij het bewerken van je afbeeldingen. Zoals ik bovenaan het artikel al zei, worden sommige gegevens letterlijk weggegooid bij het fotograferen met een compressieformaat met verlies, maar in de meeste situaties is het niets dat u waarschijnlijk zult opmerken. Alleen in extreme omstandigheden, zoals wanneer u grootschalig herstel van hooglichten of schaduwen wilt doen, of als een foto ernstig over- of onderbelicht is, zult u waarschijnlijk praktische voordelen merken van het maken van opnamen in 14-bits RAW.
Als u echter het type fotograaf bent dat de meest mogelijke gegevens in elke foto wil en uw camera voortdurend tot het uiterste drijft, raad ik u aan zoveel mogelijk informatie vast te leggen (d.w.z. fotograferen in 14-bits) en elk laatste stukje te bewaren ervan (ongecomprimeerd fotograferen).
Zelfs als ik voor klanten fotografeer, gebruik ik 12-bits RAW omdat het me meer dan genoeg kleurinformatie geeft om mijn opnamen te bewerken. Ik zou 14-bits RAW kunnen gebruiken, maar voor mijn doeleinden heb ik ontdekt dat dat gewoon niet nodig is.
Een opmerkelijk voorbehoud hierbij is dat de test die ik heb uitgevoerd slechts één voorbeeld was, en het is heel goed mogelijk dat een ander scenario de verschillen in termen van de verschillende RAW-indelingen beter zou hebben geïllustreerd. Daarbij probeerde ik iets te kiezen dat over het algemeen representatief was voor een typisch fotografisch scenario, en niet een situatie die ver buiten het bereik lag van wat de meeste mensen zouden tegenkomen bij het maken van foto's. Als ik vier of vijf stops had over- of onderbelicht, of met hogere ISO-waarden had geschoten, zouden er misschien enkele significante verschillen zijn in termen van wat elk formaat te bieden heeft, en ik wil geen grootschalige tekeningen maken conclusies uit slechts een kleine set gegevens.
Wat deze test wel illustreert, is dat hoewel 12-bits gecomprimeerde RAW minder fotografische informatie bevat dan zijn tegenhangers met een hogere bitsnelheid, er voldoende belangrijke gegevens overblijven om je voldoende bewegingsruimte te geven, als je extreme correcties in de postproductie moet doen.
De originele ongecorrigeerde versie van de afbeelding bovenaan dit artikel, opgenomen in 12-bits gecomprimeerde RAW.
Over het algemeen geef ik niet graag advies als het gaat om fotografie, het leven, werk of zaken van het andere geslacht, maar ik heb een paar jaar met veel soorten RAW-formaten gefotografeerd en voel me helemaal op mijn gemak bij het fotograferen in 12-bit gecomprimeerd. Ik maak al mijn foto's op deze manier, zelfs betaalde banen voor klanten, en heb nog nooit een omstandigheid gehad waarin een slechte foto te redden was als ik alleen in 14-bits ongecomprimeerd had geschoten.
In mijn ervaring (wat, geef ik toe, niet hetzelfde is als een professionele fotograaf die zijn of haar brood verdient met het maken van foto's) zijn er tal van andere factoren die er net zo toe doen, zoals:de juiste lens kiezen, je focus vastspijkeren, het samenstellen van uw opname, weten wanneer en hoe u externe verlichting moet gebruiken, en tal van andere dingen die belangrijker zijn dan het opeten van uw geheugenkaarten met 14-bits ongecomprimeerde RAW-bestanden. Als uw foto's regelmatig en consequent het type extreme bewerking vereisen dat alleen kan worden opgeslagen door een 14-bits ongecomprimeerd RAW-bestand zwaar te bewerken, ga ik op de hoogte en zeg dat er waarschijnlijk andere dingen zijn die u nodig hebt om aan te werken om je fotografie te verbeteren, naast het kiezen van het juiste bestandsformaat.
Zelfs zwart-witfotografie kan profiteren van het gebruik van het RAW-formaat vanwege de extra gegevens die beschikbaar zijn in elke afzonderlijke pixel.
Natuurlijk moet worden opgemerkt dat het RAW-formaat gunstig is, niet alleen voor het vastleggen van afbeeldingen die veel te licht of te donker zijn. RAW-bestanden bieden u aanzienlijke flexibiliteit bij het bewerken van de kleuren van een afbeelding, en stellen u in staat om natuurlijkere huidtinten naar voren te halen, de diepe, rijke blauwtinten verborgen te krijgen in een saaie grijze lucht, de ingewikkelde details te vinden van een bloemblad dat verloren zou gaan in een JPG, en voer allerlei andere bewerkingen uit die niets te maken hebben met het iets lichter maken van een donkere foto. Elk RAW-formaat is beter dan geen, als je het soort persoon bent dat graag je foto's bewerkt nadat je ze hebt gemaakt, maar als je een mooie balans wilt tussen veel gegevens en toch de bestandsgrootte klein houdt, 12-bits gecomprimeerd zal hoogstwaarschijnlijk prima volstaan.
En jij dan? Ik ben benieuwd wat je ervaringen zijn met gecomprimeerde en ongecomprimeerde RAW. Misschien ben jij het soort fotograaf dat in JPG fotografeert en achteraf geen moeite doet met de verwerking. Ik zou graag willen horen over je ervaringen in de reacties hieronder, vooral als je momenten hebt gevonden waarop het maken van 14-bits ongecomprimeerde RAW van pas kwam. Hoe meer informatie we hebben, hoe beter we als fotografen op de hoogte zijn.