De lumière et de vent betekent Van licht en wind.
Ik ontdekte het werk van collega-fotograaf Bruno Mercier vrij recent en ik was behoorlijk onder de indruk van zijn contrastrijke zwart-witbeelden van een regio die ik vrij goed ken. Bruno woont in Normandië, Frankrijk, waar ik ben opgegroeid en vaak bezoek. Zijn werk omvat voornamelijk dramatische zeegezichten en landschappen, evenals enkele architecturale afbeeldingen. Er is iets vrij unieks aan zijn fotografie, zijn beelden trekken je naar een wereld die surrealistisch lijkt en je kunt bijna de kustwind voelen terwijl je elk detail van een scène verkent. Nadat je dit interview hebt gelezen, nodig ik je uit om zijn website te bezoeken en jezelf te verliezen in prachtige fotogalerijen zoals Fences, Leviathan of Littoral Series.
Houd er rekening mee dat dit interview in het Frans is afgenomen en dat ik het in het Engels heb vertaald voor de dPS-lezers.
Ik ben opgegroeid met fotografie. Mijn vader was een fervent fotograaf en ik werd al op jonge leeftijd ingewijd in het vak. Toch interesseerde fotografie me toen niet zo. Ik wilde stripboekenschrijver worden. Na studies architectuur en werken voor een ontwerpbureau, werd ik eindelijk striptekenaar en auteur. Ik heb 20 jaar geen camera aangeraakt. Nadat ik was verhuisd naar het schiereiland Cotentin in Normandië (Frankrijk) pakte ik de camera weer op, ik schoot voornamelijk kleurenfoto's voor reclamebureaus, toeristische brochures. Uiteindelijk kreeg zwart-wit de overhand en vond ik in de fotografie wat ik zocht in tekenen. Fotografie is sinds 2006 een constante.
Omdat ik er mijn gevoeligheid in vind, is het een sfeer waar ik gepassioneerd over ben. Het gaat terug naar mijn vroege zwart-wittekeningen. Ik werk aan het creëren van een emotie, het vertellen van een verhaal, ik nodig de kijker uit om mijn universum binnen te treden. Het is een echt universum, maar zwart-wit bezoekt het opnieuw en vindt het opnieuw uit. Ik hou van diepzwarte tinten die het licht volledig tot uiting laten komen.
Als ik niet hierheen was verhuisd, weet ik niet zeker of ik ooit zou zijn teruggekeerd naar fotografie. Het is een plaats van steeds wisselend licht en sfeer, terwijl de natuur nog wild is, maar ook een rijk architecturaal erfgoed biedt. De elementen hervormen de natuur voortdurend, het is de ideale plek om verhalen te vertellen en de wind te voelen. Ik hou van deze regio en ik zal het nooit moe worden om het te fotograferen, er is altijd iets nieuws te zien en te delen.
Ik beschouw mezelf niet als een landschapsfotograaf, ik bevind me niet in deze categorie. Naar mijn mening werken landschapsfotografen niet in het imaginaire zoals ik. Natuurlijk fotografeer ik landschappen, zeegezichten en architectuur, maar ik probeer altijd iets meer toe te voegen, ik probeer het gevoel over te brengen dat me overviel toen ik de foto maakte.
Beide. Ik werk vaak aan opdrachten, voornamelijk voor boeken. Dit vereist scouting en planning van wat ik wil fotograferen. Vaak brengt serendipiteit je ergens waar je aandacht, een sfeer, een licht, een vorm en het inlijsten in je zoeker een must is.
Ik werk meestal met groothoeklenzen, ofwel 12-24 mm of 17-40 mm. De 17-40 mm is de lens die het vaakst op mijn camerabody wordt bevestigd. Groothoek zorgt ervoor dat de kijker het beeld kan betreden, het maakt de lucht ook dynamischer. Af en toe werk ik met een special effect lens zoals de Lensbaby Composer, een 50mm lens met select focus.
Ik verwerk mijn RAW bestanden in Adobe Lightroom. Naar mijn mening is het de meest intuïtieve software voor fotografen die in de natte donkere kamer hebben gewerkt. Ik maak mijn eigen prints op Hahnemuhle Photo Rag 308g mat papier. Ik gebruik Epson, behalve het zwart, dat op maat is gemaakt met kolen om te voldoen aan mijn specifieke behoefte aan een diepzwarte toon. Ik gebruik ook een oude versie van Photoshop en optimaliseer lokale contrasten en accenten voordat ik ga printen.
8.Als je naar elke bestemming in de wereld zou kunnen reizen, alleen jij en je camera, waar zou dat dan zijn?
Ik zou graag teruggaan naar Italië om mijn serie over Pompeii af te maken en in de winter Venetië te bezoeken. Ik heb genoeg ideeën voor projecten, het is het gebrek aan tijd dat vaak het probleem is.
Ik heb dit jaar verschillende exposities gepland voor de lancering van mijn nieuwe boek "Barbey d'Aurevilly, Un Cotentin Romanesque". Ik ben ook bezig met de voorbereiding van de lancering van de volgende titel "Cache Cache Muséum", waarvoor de hele shoot werd gedaan in het natuurhistorisch museum van Cherbourg, Musée Emmanuel Liais. Ik werk ook aan een boek over La Hague met collega-fotograaf Antoine Soubigou.
Het technische aspect van fotografie blijft eenvoudig en de enige regel is om de tools te kennen. Vervolgens is het aan het individu om de vormen, het licht en de uitzonderlijke momenten te zien die prachtige beelden opleveren. Het is een plezier dat voortdurend wordt vernieuwd en de beste manier om iemands vaardigheden en gevoeligheid te ontwikkelen.
Bruno Mercier