Ben je een liefhebber van klassieke films? Als dat zo is, heb je misschien gehoord van films die worden ingekleurd. Maar wat is filmkleuring?
Filmkleuring is het proces van het toevoegen van kleur aan een film die oorspronkelijk in zwart-wit is opgenomen.
Inkleuring begon in de vroege jaren 1930 met films zoals The Wizard of Oz.
Filmkleuring is een proces waarbij een oude, zwart-witfilm wordt genomen en er kleur aan wordt toegevoegd.
Filmkleuring kan oude films aantrekkelijker maken voor een modern publiek, vooral in het geval van films die als klassiekers worden beschouwd.
Een veel voorkomende misvatting over het inkleuren van films is dat het alleen voor films is die 'te saai' zijn in zwart-wit.
Veel films die in zwart-wit zijn opgenomen, zijn om artistieke redenen op die manier gemaakt en zouden zo moeten blijven.
Of een film met succes kan worden ingekleurd, hangt van een aantal factoren af.
filmkleuring
Wat is filmkleuring?
Filmkleuring is het proces van het toevoegen van kleur aan een zwart-witfilm. Dit proces wordt ook wel "colorization" of "de digitale restauratie van oude zwart-wit films" genoemd.
Filmkleuring is het proces van het toevoegen van kleur aan een voorheen zwart-witfilm.
Dit proces kan worden uitgevoerd op films die in zwart-wit zijn opgenomen, maar ook op films die oorspronkelijk in kleur zijn opgenomen, maar nu alleen in zwart-wit beschikbaar zijn.
Filmkleuring bestond bijna vanaf het begin van de cinema zoals we die kennen in het begin van de 20e eeuw, maar werd tegen het einde van de 20e eeuw meer wijdverbreid en populairder.
Wat is filmkleuring?
Inkleuring kan diepte en helderheid aan een afbeelding toevoegen. Het stelt mensen die lang na de release van een bepaalde film zijn geboren, ook in staat om deze in zijn oorspronkelijke glorie te waarderen.
Filmkleuring kan op veel soorten media worden gedaan, maar wordt meestal geassocieerd met films of televisieprogramma's, waar audiotracks zijn opgenomen maar er geen videobeelden zijn. Deze functie maakt het inkleuren van films relatief eenvoudig.
Inkleuring wordt niet altijd gedaan om esthetische redenen; soms wordt het gedaan om te voldoen aan auteursrechtwetten.
Films die op televisie worden getoond, worden bijvoorbeeld vaak in zwart-wit uitgezonden in plaats van in hun oorspronkelijke vorm, omdat ingekleurde versies mogelijk inbreuk maken op de auteursrechtwetten.
Andere films zijn aangepast om ze beter verkoopbaar te maken, vooral als ze zijn uitgebracht vóór de moderne technologie die we tegenwoordig hebben.
Hoe worden zwart-witfilms ingekleurd?
Heb je je ooit afgevraagd hoe zwart-wit films worden ingekleurd? Dit artikel zal uw vraag in detail beantwoorden. Genieten van!
Jarenlang hebben mensen zwart-witfoto's opnieuw aangeraakt om ze in te kleuren. Maar hoe wordt het precies gedaan? Is het een soort computermagie die de grijsschaal volledig in kleur verandert? Hoe werkt dit? De techniek is relatief eenvoudig, hoewel er enkele problemen zijn om de look precies goed te krijgen.
Hoewel ik niet in detail zal treden met deze tutorial, wil ik je wel een kort overzicht van het proces geven, zodat je het beter kunt begrijpen voordat je het zelf gaat proberen. Laten we beginnen!
Om te beginnen moet je je foto scannen en importeren in photoshop of gimp. Vervolgens moet je de niveausfunctie in photoshop gebruiken of de waarden in gimp aanpassen om al je schaduwen lichter te maken zonder ze wit te maken (behalve waar ze zouden moeten zijn).
Gebruik vervolgens de curves-functie (of curves-tool in gimp) en duw al je highlights omhoog zonder ze volledig te laten uitblazen. Je zou een afbeelding moeten hebben die er als volgt uitziet:
Nu zijn we klaar voor het leuke gedeelte! U hebt een programma nodig dat een maskeerfunctie heeft en selecties kan maken
Ted Turner ingekleurde films
Ted Turner is een Amerikaanse mediamagnaat en filantroop. Hij is een voormalige zakenmagnaat die ooit de grootste particuliere landeigenaar in de Verenigde Staten was. Turner begon zijn carrière in de entertainmentwereld via een bioscoop die hij bouwde in Atlanta, Georgia en uiteindelijk bezat hij verschillende theaters in het hele land.
In 1976 richtte hij samen met zijn vader het Cable News Network (CNN) op. Turner was president van CNN vanaf de lancering tot 1983, toen hij het aan Time Warner verkocht.
In 1996 lanceerde Turner de kabeltelevisiezender Cartoon Network, die een groot succes werd en de activa ervan werden uiteindelijk in 2001 verkocht aan mediaconglomeraat Time Warner. In 2001 voegde hij die activa samen met Time Warner om Turner Broadcasting System te creëren, waaronder CNN, TNT, TBS, Cartoon Network, Turner Classic Movies (TCM), TruTV en anderen.
Turner is ook actief in de politiek. In 1975 richtte hij de Goodwill Games op en was hij ook de Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties. Van 1986 tot 1993 was hij 4 jaar voorzitter van de raad van toezicht voordat hij voorzitter werd van de raad van bestuur van de Ted Turner Foundation.
Hij schonk $ 1 miljard om VN-doelen te steunen en richtte de VN-stichting op, die nu deel uitmaakt van de Bill &Melinda Gates Foundation via een $ 1 miljard
Gekleurde filmsgeschiedenis
Filmkleuren is het proces van het veranderen en verbeteren van de kleur van een film. Dit proces kan worden toegepast op zwart-witfilms, of zelfs kleurenfilms, met behulp van digitale technologie. De meest voorkomende reden hiervoor is dat veel films uit de begindagen van de film alleen in zwart-wit zijn en studio's van mening zijn dat het opnieuw uitbrengen van deze oudere films op een nieuw medium zoals dvd of televisie baat zou hebben bij inkleuring.
In sommige gevallen is inkleuren gebruikt om meer winst te maken met een oude film.
De perceptie van het publiek is dat ingekleurde films 'nieuw' zijn, terwijl ze in feite de originele oude film zijn die opnieuw is uitgebracht met toegevoegde kleur.
In de afgelopen jaren is er verzet geweest tegen ingekleurde films, met name tegen pogingen om kleur toe te voegen aan klassieke films zoals The Wizard of Oz (1939), die in 1990 op video werd uitgebracht door CBS/Fox Video met een nieuwe soundtrack en getinte scènes sepiatint om een zwart-witfilm te simuleren (een praktijk die ook door Turner Classic Movies wordt gebruikt).
Dit werd gedaan zonder enige poging om de foto op te schonen, dus het zag er modderig uit. Het resultaat werd alom bekritiseerd, en later produceerde CBS/Fox een tweede editie waarin de film in zijn oorspronkelijke staat werd hersteld, zonder verkleuring of andere veranderingen
Digitale inkleuring in film
Inkleuren is een techniek waarbij kleur wordt toegevoegd aan een zwart-witfoto. Hoewel computertechnologie veel wordt gebruikt voor dit proces, werd het aanvankelijk met de hand gedaan in de begindagen van de fotografie, toen er nog geen kleurenfilm beschikbaar was.
Al bijna 70 jaar wordt inkleuring uitgevoerd door kunstenaars die elk frame of elke scène in totaliteit minutieus hebben geschilderd. Dit moeizame proces duurt meestal enkele weken of zelfs maanden om te voltooien. Het meest herkenbare voorbeeld hiervan is het werk van kunstenaar Sally Farnham, wiens werk de televisieserie Roots sierde en werd geprezen voor haar inspanningen.
Inkleuring wordt meestal geassocieerd met archiefbeelden en gepubliceerde foto's van historisch belang. De trend in het inkleuren van klassieke films begon echter in 1998 toen The Walt Disney Company $ 3 miljoen uitgaf om kleur toe te voegen aan hun animatiefilm Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Deze praktijk is sindsdien een industriestandaard geworden onder filmstudio's die miljarden dollars kunnen genereren door middel van heruitgaven en verkoop en distributie op homevideo, kabel-tv en dvd.
Het inkleuringsdebat
Ondanks dat het een aloude kunstvorm is, bestaat er een debat tussen experts over de legitimiteit van kleurtechnieken. Voorstanders beweren dat door oude films digitaal te restaureren, jongere generaties ze kunnen ervaren zoals ze
De kritiek op inkleuring in film
De afgelopen jaren heb ik veel artikelen gelezen en veel tv-programma's en documentaires over inkleuren bekeken. Inkleuren is een proces waarbij digitaal kleur wordt toegevoegd aan zwart-witfilms en tv-programma's.
De mensen die inkleuring bekritiseren, zeggen meestal dingen als:"Waarom zou je kleur toevoegen als het oorspronkelijk niet in kleur is gefilmd?" Of:"Je moet gewoon de zwart-witversie bekijken."
Dit artikel gaat niet in op die kritiek. Dit artikel gaat over de kritiek op inkleuring vanuit een artistiek perspectief.
Aangezien ik kunstenaar ben, voel ik me gekwalificeerd om over dit onderwerp te spreken. De reden waarom dit zelfs belangrijk is, is omdat naarmate we verder gaan naar een digitaal tijdperk, steeds meer films worden gekleurd en als we geen stem hebben in dit debat, kunnen we iets heel speciaals voor ons als artiesten verliezen.
Inkleuring bestaat al sinds de jaren 80, maar het is een hot-button-probleem geworden sinds Michael Eisner oude zwart-witte Disney-klassiekers begon in te kleuren. De meest opvallende hiervan was Sneeuwwitje, dat in 1987 werd uitgebracht.
Ik herinner me dat ik de trailer voor die film zag toen ik 10 jaar oud was, en dat was slechts 2 jaar nadat ik hem in zwart-wit zag op mijn basisschool
H3-tag:
Filmkleuringsproces uitgelegd
Hoeveel 3D-films je ook ziet, of hoeveel filmachtige CGI je ook kijkt, dat neemt niet weg dat er nog steeds traditionele zwart-witfilms worden gemaakt. Weet je die nog?
Tinten, toning en handkleuren waren allemaal methoden om films in te kleuren voordat het moderne kleurproces werd uitgevonden. Ook al hebben we het hier over een digitaal proces, het zal je misschien verbazen dat het nauw verwant is aan de handkleurmethode.
Het filmkleuringsproces uitgelegd:
De eerste stap is het scannen van de originele film. Dit gebeurt met een scanner die de frames van 24 frames per seconde van elke film vastlegt. Dus om de scanfase te voltooien, is het nodig om meer dan 26000 frames van het filmnegatief vast te leggen.
Vervolgens worden de gescande frames gebruikt om voor elk frame een digitaal bestand te maken met behulp van een softwareprogramma voor beeldbewerking. Er wordt een laag gemaakt voor elk frame en vervolgens gevuld met kleuren op basis van de inhoud van elk frame en de behoefte aan kleurcorrectie.
Na het maken van digitale bestanden van alle frames, worden ze geïmporteerd in een geavanceerd softwareprogramma voor kleurcorrectie, waar ze verder kunnen worden aangepast en vervolgens geëxporteerd als videobestanden in elk gewenst formaat (MP4, MKV).
Uitleg over archivering van films
Colorization is het proces van het toevoegen van kleur aan een zwart-witfilm. De meest voorkomende redenen om dit te doen zijn:
Restauratie van films die oorspronkelijk gekleurd waren maar waarvan de kleur in de loop der jaren is vervaagd.
Dit werd gedaan in het geval van de film uit 1925, The Phantom of the Opera, waarvan men dacht dat deze verloren was gegaan totdat in 1993 een kopie werd ontdekt. Het restauratieteam koos ervoor om een amberkleurige tint aan de kleur toe te voegen voor een dramatisch effect en om overeen te komen met wat zij dachten was de oorspronkelijke bedoeling van de filmmakers.
Het leveren van een kleurenversie van een zwart-witfilm als alternatief voor een bestaande ingekleurde versie. Soms worden zwart-witfilms ingekleurd voor televisie-uitzendingen of kabeluitzendingen, maar later wil iemand het misschien terugbrengen naar zijn oorspronkelijke vorm (of iets dat erop lijkt).
Voor artistieke doeleinden, zoals het maken van een film die meer lijkt op een ander in kleur gecomponeerd werk, zoals voor de productie van Jules Verne's Reis naar het middelpunt van de aarde in 1995, waar regisseur Kevin Reynolds wilde dat zijn bewerking eruit zou zien als een stripboek, of toen Disney Song of the South maakte omdat ze wilden dat het leek op hun animatiefilm Alice in Wonderland (1951).
Inkleuring in door Hollywood gecreëerde oorlog
In de jaren tachtig werd het inkleuren van zwart-witfilms een big business. Het duurde niet lang voordat Hollywood-studio's zich zorgen begonnen te maken over het inkleuren van hun films.
Tegen het einde van het decennium spande Metro-Goldwyn-Mayer (MGM) een rechtszaak aan tegen Color Systems Technology, Inc. voor het inkleuren van de film "Wizard of Oz" uit 1939, maar verloor in hoger beroep."
"MGM vreesde dat andere zwart-witfilms zouden worden gewijzigd en dat het publiek zou geloven dat MGM deze wijzigingen had goedgekeurd", zegt Daniel Mandil, partner bij Mandil &Silverman LLP in Beverly Hills, CA.
In die tijd probeerden sommige filmmakers zelfs de inkleuringstrend te stoppen. Steven Spielberg sprak over zijn ongenoegen over het proces tijdens een interview met "The New York Times" in 1988.
Hij zei dat als hij 'koning voor een dag' zou zijn, hij elke ingekleurde versie van zwart-witfilms zou verbieden die werden uitgebracht zonder de goedkeuring van de oorspronkelijke studio. Om dit tegen te gaan, richtte Spielberg een nieuw bedrijf op, Amblin Entertainment genaamd, en kocht de rechten op de volledige bibliotheek van MGM van vóór 1968.
In 1993 vaardigde Spielberg een wet uit die elke producent verbiedt om een film te wijzigen of toe te voegen na de eerste release. De wet zei ook dat elke
Dood van filmische inkleuring
Er zijn veel veranderingen geweest in de entertainmentwereld, maar er is niets veranderd zoals de inkleuring van films en tv-shows. Het bestaat al sinds de jaren tachtig en het gaat nog steeds goed vandaag. Zoals ik het zie, kan dit proces goed of slecht zijn.
Ten eerste, wat is inkleuren? Het is een proces waarbij ze tweedimensionaal beeldmateriaal maken, het digitaliseren en er vervolgens kleur aan toevoegen. Soms voegen ze ook andere speciale effecten toe aan de beelden.
Inkleuring begon oorspronkelijk als een manier om oude zwart-witbeelden weer tot leven te brengen, zodat ze door veel meer mensen dan voorheen konden worden bekeken en bekeken. Ze gebruiken dit proces omdat de originele zwart-witfilms niet de beste beeldkwaliteit hebben.
Mensen kijken hun favoriete films liever in kleur dan in zwart-wit, want als je naar iets in zwart-wit kijkt, krijg je een gevoel van nostalgie waar sommige mensen van houden. Dat is de reden waarom inkleuren in de jaren 80 en 90 zo populair werd.
Een andere reden waarom inkleuren in die tijd zo populair werd, was omdat er geen dvd's of een ander type apparaat waren waarmee je je favoriete programma's kon bekijken wanneer je maar wilde. Ze konden alleen op televisie of VHS worden afgespeeld
Handmatige filmkleuring was te lastig
Ik heb geëxperimenteerd met een aantal verschillende benaderingen voor het inkleuren van zwart-witfilm. Ik heb alles geprobeerd, van Photoshop-plug-ins tot GIMP, maar niets werkte echt.
Verven is een erg vervelend proces, en hoewel de resultaten best goed kunnen zijn, zien ze er op de een of andere manier altijd een beetje kunstmatig uit.
Het andere probleem is dat het in sommige opzichten moeilijker is om goede resultaten te krijgen als je werkt met beelden die zijn gescand vanaf een echt filmnegatief. Het probleem met de meeste scans is dat ze vaak niet erg goed uitgelijnd zijn, wat resulteert in een verlies aan resolutie in combinatie met een algehele zachtheid van het beeld.
Onlangs gebeurde er echter iets interessants:ik werkte aan een project waarbij ik al mijn oude Super 8-films moest doornemen en ze om archiefredenen moest overbrengen naar high-definition videoformaten. Dit betekende dat de films moesten worden gedigitaliseerd en dat vervolgens het resulterende videobestand moest worden opgeschoond om ongewenste artefacten te verwijderen die door het scanproces werden geïntroduceerd.
Door dit opruimproces had ik schone videobestanden die ik als bronmateriaal kon gebruiken om in te kleuren, zonder dat ik het hele scan-/tintproces opnieuw hoefde te doorlopen. Het enige dat ik hoefde te doen, was elk frame handmatig uitlijnen!
Roger Ebert op filmkleuring
Films zijn er in een volledig kleurenspectrum. Er zijn natuurlijk zwart-witfilms, maar ook films waarin de zwarten bijna zwart zijn en de blanken bijna wit. Films die op de een of andere manier zijn 'gekleurd', getint of kunstmatig verbeterd.
Roger Ebert, die donderdag stierf, stond bekend om zijn passie voor film - en om zijn vermogen om erover te schrijven. Maar hij was ook een beetje een expert in de manier waarop film wordt gekleurd. In zijn blog schreef hij over het werk van Technicolor in de begindagen van Hollywood, en hoeveel die vroege films ervan afhingen. Hier is een deel van wat hij schreef:
“Het oorspronkelijke Technicolor-proces begon met het nemen van drie zwart-witnegatieven door filters die alleen rood, groen en blauw licht doorlaten. Deze werden verwerkt op een enkele strook zwart-wit filmmateriaal en vervolgens afgedrukt op een strook kleurennegatieffilm. Elke afdruk werd vervolgens met de hand gekleurd met kleurstoffen of pigmenten gemengd in een gelatine-oplossing...
"Het resultaat was een reproductie die het leven zelf benaderde, maar met een subtiliteit die niet mogelijk was met gewone fotografie."
Dat komt uit Eberts boek 'Awake in the Dark'. Het is een