Arteh Odjidja:Fear &Dreams, The Stranger Series

In 2012, toen de in Londen geboren fotograaf Arteh Odjidja Moskou bezocht voor een Ozwald Boateng-modeshow, ontmoette hij een jonge Afrikaanse man genaamd Abdulay die zich in de Russische hoofdstad (via Portugal) had gevestigd na zijn migratie van het West-Afrikaanse eiland São Tomé en Principe.

Odjidja legt uit:'Als je in Rusland bent, en een voor de hand liggende buitenlander, krijg je van veel mensen het gevoel dat je een vreemde bent. Mensen staren je letterlijk aan en je geest vult de lege plekken in over wat ze denken. Je voelt je vaak zo en ik zei tegen mezelf:als ik hier drie dagen ben en me zo voel, hoe moet het dan zijn voor Abdulay die hier al twee jaar woont? Toen ben ik in zijn verhaal gedoken.'

Geprikkeld door zijn ontmoeting met Abdulay en verontrust door de grote krantenkoppen in de media die migranten die Europa binnenkomen als zwermen beschrijven, begon Odjidja bij zijn terugkeer naar het VK meer aandacht te besteden aan migratie.

Zijn beslissing was om een ​​project op te zetten om migranten en hun individuele ervaringen te vermenselijken. ‘Ik zag deze mensen bijna als superhelden. Mensen die migreren, alles achterlaten en die kans op zichzelf nemen en een nieuwe taal gaan leren, op een nieuwe plek beginnen, daar is lef voor nodig.'

Coram Young Citizens-workshops

In 2018 is Odjidja een samenwerking aangegaan met Coram Young Citizens. Tijdens een reeks workshops ondersteunde hij de Young Citizens-ambassadeurs om hun fotografische vaardigheden en creatieve stemmen te ontwikkelen. De geproduceerde foto's laten de prestaties en ambities van jonge migranten zien, dagen de publieke perceptie uit en inspireren mensen met vergelijkbare achtergronden.

Meer dan 1.000 mensen bekeken de foto's in onder meer het British Museum en het stadhuis. Ze werden ook overhandigd aan Hare Majesteit de Koningin bij de opening van Coram's QEII Centre. Enkele van de jongeren die Odjidja via het programma heeft ontmoet, staan ​​in zijn boek; anderen ontmoette hij via connecties, vrienden, kerk en toevallige ontmoetingen.

Odjidja koos bewust voor portret als zijn favoriete methode om de verhalen van de migranten over te brengen. Een enkel portret om mediabeelden van de massa tegen te gaan. Door een uitgeklede benadering van een draagbare Leica te gebruiken, kon hij veel van zijn andere vaardigheden gebruiken.

Hij legt uit:'Als fotograaf ben je niet alleen een cameraman, je bent een gesprekspartner, lichaamstaalexpert, vriend, mentor, organisator, inspirator - al deze dingen die je nodig hebt om het beeld te krijgen dat je van die persoon wilt hebben. Het gaat over mens zijn op dat moment en zeggen dat ik contact moet maken met jouw menselijkheid. Het hebben van een kleinere kit voor mij was daar geen belemmering voor. De camera was vaak incidenteel.'

Odjidja's portretten brachten hem door het Verenigd Koninkrijk, naar Moskou, Rusland en Berlijn, Duitsland. Na gesprekken met zijn onderwerpen werden locaties die relevant zijn voor het verhaal van het individu besproken en besloten, zodat ze zichzelf konden presenteren zoals ze gezien wilden worden.

Jeugdvoetbalcoach Ramin Keshavarz, die in 2008 op 17-jarige leeftijd vanuit Iran naar Londen emigreerde, wordt gefotografeerd buiten het Wembley Stadium (hierboven). De 32-jarige klassieke violist Ramona Racovicean, is afgebeeld buiten het stadhuis en treedt op voor een onzichtbaar publiek (hieronder).

Kwetsbaarheid en bedachtzaamheid

Odjidja onthult:'Ik vind het leuk om een ​​beetje kwetsbaarheid of bedachtzaamheid vast te leggen in de beelden die onmiddellijk contact maken met elk mens, omdat we allemaal die momenten hebben. Ik vind het leuk om mensen te leren kennen. Voor mij om mezelf te onderwijzen, was portretteren een manier om een ​​uur of twee de aandacht van die persoon vast te houden. Als je een portret maakt en jij en zij alleen zijn, zijn mensen heel eerlijk. Ze vertrouwen je als je ze op hun gemak stelt, ze doen wat je wilt dat ze doen. Dat vertrouwen mag nooit misbruikt worden. Ik wil deze mensen als individuen presenteren.'

Als je door de 20 zwart-wit portretverhalen in het boek kijkt, zie je geen horde haveloze vluchtelingen of een ingepakte boot die op een strand landt, je ziet een portret van Omar, Fatma, Dami en Joudy. Elk gezicht is een inleiding tot de boeiende en diverse verhalen uit de eerste hand die bij elk portret horen.

We leren dat Abdulay zeven jaar in Moskou verbleef, Christina uit Bulgarije ontmoette en trouwde en een zoon kreeg, Martin. Ze wonen nu allemaal in Sofia. Bulgaars is de zesde gesproken taal van Abdulay. We leren dat Sayed naar Berlijn, Duitsland emigreerde toen hij 20 jaar oud was, nadat hij negen dagen lang herhaaldelijk werd geraakt met kabels, stokken en geweren door de Taliban die informatie wilden ontfutselen die hij niet had. Ik zal geen verhalen meer onthullen omdat de ontdekking deel uitmaakt van de aantrekkingskracht van Odjidja's boek.

Alle mensen, behalve een van de mensen die Odjidja koos om zich te profileren, zijn opzettelijk jonger dan 30 jaar. ‘Ik vind het leuk om met jonge mensen om te gaan en hun dromen te begrijpen. Het was een neiging om hun kant ervan te vertellen. Jonge migrantenverhalen horen we niet zo vaak. Ze migreren en moeten hun opleiding voortzetten, een nieuw systeem leren, in veel gevallen een nieuwe taal, trauma verwerken, een groep van leeftijdsgenoten vinden en al het andere. Ik was geïnteresseerd in die ervaring, die kwetsbaarheid, de groepsdruk waarmee ze worden geconfronteerd en het leren van een nieuwe manier om hier te zijn.'

Hij voegt eraan toe:'Veel mensen met wie ik sprak, werden van scholen geweigerd omdat ze werden gezien als niet op het juiste niveau van geletterdheid en begrip. Sommigen van hen waren zo vastbesloten om deze beperkingen te doorbreken dat ze mensen overhaalden om hen te begeleiden en niet zouden stoppen voordat ze hun doelen hadden bereikt. Ik vond het echt inspirerend op die leeftijd om zo'n lef en vastberadenheid te hebben om je leven te verbeteren en te navigeren hoe je dat doet.'

Kiezen om een ​​boek te maken

Het verhaal van immigratie in heel Europa zal blijven en evolueren. Als de portretten en getuigenissen van Odjidja's onderwerpen in een tijdschrift of op een website zouden worden gepubliceerd, zou het bewustzijn waarschijnlijk meer tijdelijk zijn, maar hij had de neiging en jeuk om een ​​boek te maken.

'Eén ding dat ik vroeg in mijn carrière ontdekte toen ik veel modefotografie deed, was dat de eerste erkenning voor je werk geweldig was, maar ik hield niet echt van de vergankelijkheid van modefotografie; hoe tijdelijk het was. Het creëren van een project waarin je gelooft, het verzamelen van de gedachten van anderen is ook een bewijs van je focus en wat je met de wereld wilt delen. Een boek is een manier om een ​​gevoel van duurzaamheid te creëren over het onderwerp en de betekenis van wat je probeert over te brengen. Ik kan het aan mensen geven die het zullen koesteren en de tijd nemen om er doorheen te kijken. Ik verwacht niet dat mensen de verhalen meteen lezen. Misschien beseffen ze over ongeveer een jaar dat ze ze misschien willen lezen.'

De route naar het uitgeven van boeken was Odjidja niet bekend en hij werd al snel een student van het formaat. Hij werd lid van The Photobook Club op Facebook en kreeg advies van mensen in en buiten de branche die hij vertrouwde. De feedback was een vuurslang van informatie, veel om in één keer te verwerken.

Hij onthult:‘Een boek maken is niet hetzelfde als een tentoonstelling maken, je moet met zoveel meer elementen rekening houden. De context van genieten van een boek is anders dan van een tentoonstellingsruimte, of iets lezen in een tijdschrift. Het begrijpen en ontwerpen van een ervaring voor elk formaat is de sleutel. Het was een groeimoment. Ik ben geëvolueerd van het kijken naar en luisteren naar andere artiesten.'

Migreren vanuit Ghana

Begin jaren tachtig migreerden Odjidja's ouders vanuit Accra, Ghana naar Londen. Aanvankelijk, bij het maken van zijn Stranger Series project, hun verhaal vertelde niet wat hij aan het doen was, maar hij realiseerde zich later dat het natuurlijk wel zo was.

'Mijn verhaal over migratie is het migratieverhaal van mijn ouders en door hen beter te begrijpen, verhoud ik me tot elke persoon in het boek. Het drong pas tot me door toen ik jaren in het project zat. Mijn vader en ik hadden niet altijd een hechte band. Het feit dat hij onwel was en in bed en op één plek lag, en dat ik ouder was en minder veroordelend, betekende dat ik hem veel meer kon waarderen. Gedurende 2018 en 2019 ging ik elke twee weken bij zijn bed zitten en zei dat we onze familiegeschiedenis moesten doen. Hij was heel coherent en welbespraakt en nam me mee door zijn levensgeschiedenis. Familiegeschiedenis is een groot deel van mijn geloof. Een jaar nadat hij dat deed, verloor hij het vermogen om te spreken, dus in plaats van hem te interviewen, ging ik gewoon bij hem zitten. Ik ging verder met het interviewen van mama en zijn collega's.'

Odjidja's vader Bernard stierf vorig jaar na een ziekte van tien jaar; zijn woorden zijn bewaard gebleven aan het begin van het boek naast familiefoto's.

The Stranger Series:Fear &Dreams is net zo individueel als de mensen die het portretteert. Door middel van portretten en getuigenissen helpt het de complexiteit te begrijpen van de druk van onderdrukking en de aantrekkingskracht van welvaart die zovelen dwingen om grenzen te overschrijden en nieuwe plaatsen te zoeken om thuis te horen. Odjidja's boekenreis zamelt momenteel geld in op het crowdfundplatform Kickstarter. Met niet lang meer te gaan, is hij over de helft.

Meer weten...

Ga voor meer informatie over Arteh Odjidja's Kickstarter-boekencampagne naar Kickstarter:Fear and Dreams:The Stranger Series-fotoboek

Arteh Odjidja

Arteh Odjidja is een bekroonde fotograaf en docent die gespecialiseerd is in portret- en kunstfotografie. Hij heeft over zijn werk gesproken en zijn werk tentoongesteld in het VK en de VS. Hij heeft veel inspiratie voor zijn werk gehaald uit zijn West-Afrikaanse erfgoed. Opgroeien met een vader die in de filmindustrie werkte, wekte een vroege fascinatie voor het creatieve proces in hem op. Hij is in opdracht van topmerken, waaronder Christian Dior, Paul Smith, Ozwald Boateng Savile Row, Montblanc en Oxfam UK. Hij is ook een Akademie-ambassadeur voor Leica. Zijn projecten zijn bedoeld om ons gevoel van privilege en gelijkheid in een voorbijgaande, snelle, moderne sociaal-economische wereld uit te dagen. Zijn werk is tentoongesteld in vooraanstaande galerieën zoals het Tate Modern, The British Museum, City Hall en The Museum of Contemporary Photography (Chicago).