Er zijn momenteel heel veel fotografen op de Olympische Spelen in Rio. We hebben al gezien hoe het is om voor een groot bureau te fotograferen, maar niet elke schutter werkt als onderdeel van een groter team. Marc Serota is een freelancer met tientallen jaren ervaring en een andere kijk op naar de wedstrijden gaan. Marc heeft foto's in de archieven van veel grote bureaus en spraakmakende publicaties en is het hoofd van het online leerprogramma van Polaroid University. Hier geeft hij ons enig inzicht in zijn Olympische ervaring.
Kun je ons wat achtergrondinformatie geven over je fotografiecarrière?
In het begin was ik een stagiair-fotograaf bij de Miami Herald in het midden van de jaren '80 als een kunstinstituut voor Fort Lauderdale als hoofdstudent toegepaste fotografie. Ik heb daar in de zomer stage gelopen en ze hebben me teruggebracht voor de winter, lente en herfst. Ik heb er een paar jaar doorgebracht in een zeer interessante periode. Ik heb veel orkanen behandeld, waaronder Katrina en andere nationale verhalen. Ik kwam halverwege de jaren 90 bij AFP en kwam toen bij Reuters terecht om de topsportevenementen te verslaan terwijl ik nog steeds nieuws deed.
Ongeveer zes of zeven jaar geleden kwam ik bij Getty, waarbij ik me voornamelijk richtte op sportfotografie. Ik fotografeerde soortgelijke evenementen door de late jaren '90 en de jaren 2010. Ik bouwde een freelance bedrijf op als een bijdragende fotograaf. Ik begon rechtstreeks relaties op te bouwen met publicaties als Sports Illustrated, de New York Times, de Washington Post en de LA Times. Ongeveer anderhalf jaar geleden werd ik benaderd met een idee, na workshops en lesgeven te hebben gedaan, kwam ik in een lesmodus. Een jaar of wat geleden werd ik benaderd door mijn huidige zakenpartner om online onderwijs te starten en zijn we Polaroid University begonnen.
Hoe vaak ben je naar de Olympische Spelen geweest?
Dit wordt mijn vijfde Spelen. Ik heb de winterspelen maar één keer gedaan en dat was in Salt Lake City. De winterspelen zijn doorgaans geografisch ongewenst voor mij in termen van klimaat [lacht].
Tot Londen werkte ik bij een bureau als ik meedeed aan de spelen. In Atlanta schoot ik alleen de Olympische Spelen omdat de voetbalcompetitie in Miami aan de gang was en culmineerde in de latere rondes en gouden medaillewedstrijden in Atlanta. Ik had een diploma, dus ik voetbalde tot het einde, reed toen naar Atlanta, logeerde bij een vriend en schoot de wedstrijden eigenlijk voor mezelf. Reuters zette alles op het spel en verkocht het natuurlijk, maar ik kreeg niets anders te doen dan voetbal. Dat was mijn eerste ervaring en het liet me zien dat ik dat niet echt mijn hele carrière wilde doen. Ik wilde kunnen kiezen wat ik fotografeerde.
Wanneer is die situatie veranderd?
Voor de Olympische Spelen in Londen werd ik benaderd door verschillende klanten, waaronder Associated Press, om als medewerker voor de Spelen in Londen te werken. Ik koos voor de AP en ze hadden een garantie van vier of vijf opdrachten die mijn kosten zouden dekken. Dus ik betaalde mijn eigen vliegtickets, ik regelde mijn eigen accommodatie. Het enige wat ik echt van ze wilde was een legitimatiebewijs. Ik wist dat ik kon produceren, creëren en inkomsten genereren door mijn eigen vermogen om foto's te maken die mensen kopen. Dat kwam van al die ervaring met het fotograferen van kampioenschapsevenementen, omringd door fotografen die allemaal strijden om dezelfde plekken.
Met wat voor andere soorten klanten werkt u gewoonlijk samen?
Ik doe veel werk voor een handelskaartbedrijf genaamd Panini. Ze vinden me leuk omdat ik naar een voetbalwedstrijd kan gaan en een voetbalwedstrijd kan schieten, en ze kunnen er 450 voor kaarten gebruiken. Ik doe mijn huiswerk en probeer erachter te komen wat het grote verhaal gaat worden en welke afbeeldingen maanden en zelfs jaren later zullen verkopen.
Hoe belangrijk is het onderzoeksaspect van het fotograferen van zoiets groots als de Olympische Spelen. Hoe probeer je je voor te bereiden op de grote verhalen?
Je kent de grote spelers zoals Michael Phelps, maar het gaat erom de andere momenten te vinden. Je ziet dit meisje in de gang tegen de muur staan en kijkt uit over de menigte voor de turnwedstrijd en je ziet deze foto en je neemt hem. Het blijkt Gabby Douglas te zijn die uiteindelijk het grote verhaal van de hele games wordt.
Komt dat vooral uit ervaring?
Ja, je krijgt gevoel voor situaties. Usain Bolt rent bijvoorbeeld over de finish voor de 100 meter sprint en hij begint recht voor de fotografen te poseren. Hij wijst naar de lucht en buigt. Dan draait hij zich om en begint weg te lopen. Dan begint iedereen te chimpen. Dan buigt hij voorover en omhelst zijn moeder en twee mensen krijgen die foto in plaats van tweehonderd. Dat komt alleen door de persoon te zijn die weet dat het pas voorbij is als het voorbij is. Er kan altijd een ander moment komen en ik heb het keer op keer zien gebeuren.
Hoe ziet uw Olympische schema eruit? Is het anders dan iemand die voor een groot bureau fotografeert?
Ik kom pas op de 4e bij de Spelen. Ik heb een freelance opdracht voor het Duitse nationale team die ik via een freelance klant heb geregeld. Die cliënt was mijn scharniervoet. Ze hebben ermee ingestemd om mijn hotel te betalen en hebben me genoeg werk gegeven om mijn vliegtickets daarbuiten te dekken.
Toen mijn vliegtickets en accommodatie waren gedekt, begon ik contact op te nemen met redactionele klanten met wie ik in het verleden had gewerkt. Ik vertelde hen dat ik er al zou zijn en dat ze mijn kosten niet hoefden te betalen. Het enige wat ze hoefden te doen, was een legitimatie voor me halen. Ik kon freelance-opdrachten invullen en bijdragenwerk doen en de draad raken met extra afbeeldingen. Ik had een soortgelijke situatie in Londen met de Associated Press en ik denk dat ze de afgelopen vier jaar veel geld hebben verdiend met het verkopen van die afbeeldingen in wederverkoop. Er is daar een mooie verdeling voor mij en dat voelt als gevonden geld.
Hoeveel voordeel is het voor klanten dat ze niet bij jou hoeven te betalen?
Veel verkooppunten boden me referenties aan als ik mijn eigen kosten dekte. Uiteindelijk heb ik de Associated Press opnieuw gekozen en hun legitimatiebewijs gebruikt, maar ik heb andere foto-editors die me opdrachten willen aanbieden, ook al konden ze me geen legitimatiebewijs bezorgen.
Een opdracht die ik heb voor The Associated Press als de officiële fotograaf voor het team van Singapore. Ik dek hun atleten de hele wedstrijd door, vooral in halve finales of kampioenschapsrondes. Ze gaven me een vast bedrag om atleten uit Singapore te dekken. Ze hebben slechts 11 atleten. Ze wonnen in 2012 twee medailles. Het was voor mij een no-brainer om die opdracht aan te nemen. Ik heb andere opdrachten buiten het park met verhalen over Rio.
Naarmate de verhalen zich ontvouwen, neem ik andere opdrachten aan. Ik heb een opdracht op de vierde, dan fotografeer ik de openingsceremonie voor mezelf. De Associated Press bezorgde me een kaartje voor de openingsceremonie en zei:"Ga je ding doen", en ik hoef nergens te zijn. Ik doe al mijn pre-productie en planning voordat ik vertrek.
Ik heb een plan opgesteld zodat ik op de vierde kan wakker worden, van de ochtend kan genieten, en die avond wat atletenportretten kan schieten in het Olympisch huis voor Duitsland, en dan gewoon aan de wedstrijden kan beginnen. Het is op dat moment vrij casual voor mij. Al het zware werk zal gedaan zijn in de 30 dagen voorafgaand aan het evenement.
Wat voor uitrusting neem je mee naar Rio?
De helft van mijn apparatuur bestaat uit smartphone-apparatuur. Ik leun er zwaar op. Als het op professionele uitrusting aankomt, vind ik de Canon EOS 7D Mark II erg goed. Ze zijn licht en hebben een heleboel aangepaste functies. De prijs is echt goed en ze schieten echt geweldige video's.
Ik neem drie body's, twee monopods, een assortiment lenzen mee, waaronder een 300 mm f/2.8L, een 70-200 mm f/2.8L IS USM, een 24-70 mm f/2.8L, een 10-16mm f/2.8, een 1.4x converter en een 2x converter, dus die 300mm kan ik nog langer maken. Dat wordt mijn basisuitrusting. Tijdens de Olympische Spelen hebben Canon en Nikon een magazijn met uitrusting opgezet voor gecertificeerde fotografen om uitrusting te lenen. Dus ik zal mijn persoonlijke uitrusting aanvullen met geleende uitrusting van CPS.
Wat voor accessoires neem je mee? Ik neem aan dat het meer is dan voor een typische opnameklus.
Ik neem 20 kaarten mee, een heleboel batterijen, inclusief een rugzak met een omvormer die kan worden aangesloten op de auto of op het lichtnet en die drie back-upbatterijen kan opladen, evenals mijn laptop en mijn telefoons . Ik zal extra harde schijven meenemen omdat de telefoons 4K-video opnemen en mijn fotobestanden zo groot zijn dat ik ze elke dag naar mijn harde schijven moet dumpen. Je kunt niet zonder ruimte komen te zitten.
Ik neem twee laptops en twee iPads mee. Ik kan FTP gebruiken met de iPads of er zelfs mee fotograferen. Ze kunnen foto's en video's van hoge kwaliteit maken en distribueren zonder die tussenpersoon. Deadlines komen bijna 24 uur per dag. De eerste foto die uit is, wint het spel. Het zijn seconden, het zijn geen minuten. Je moet direct na een race of wedstrijd het vermogen hebben om je afbeeldingen als eerste uit te brengen. Je zit daar naast tientallen andere fotografen die hetzelfde uitkijkpunt en dezelfde apparatuur hebben als jij.