Toen ik jong was, werd ik voor het eerst verliefd op fotografie als kind in zomerkamp. Ik ging toen naar huis en begon over de Time Life Photography-boeken van de plaatselijke bibliotheek te gieten. Tijdens de lagere school en de middelbare school bleef ik ontelbare nachten op om te studeren, lezen en alles te leren over geweldige fotografen en hun geweldige foto's.
Zoals elke tiener, denkend dat ik alles wist, ging ik naar de filmschool. Ik leerde over bewegende beelden en was gebiologeerd door de klassieke films die ik mocht bestuderen. Hier ontwikkelde ik echt mijn diepe liefde voor verlichting en het gebruik van schaduw om een emotie te creëren die leidt tot het overbrengen van een geweldig verhaal. Ik ben begonnen met regisseren met een natuurlijke passie en heb het grootste deel van mijn carrière mensen aangestuurd voor foto's. Dit ontwikkelde een scherp gevoel voor het overhalen van een geweldig optreden of moment van iemand wanneer het er anders niet helemaal is. Het betekende ook dat je moest leren omgaan met mensen die misschien niet dezelfde visie hadden op wat werkt en wat niet.
Toen DSLR's die video's van hoge kwaliteit maakten voor het eerst ontstonden, geloofden veel mensen dat je nu video's kon maken en er gewoon een foto van kon maken. Dat de handeling van 'fotografie' nu zou samensmelten en dat we allemaal één ding zouden doen:onze onderwerpen voor de camera laten bewegen en er dan elk eindproduct uit halen dat we nodig hebben. Je kunt bijvoorbeeld gewoon de camera rollen, je talent door een scène laten lopen, een geweldige video maken en er tegelijkertijd een geweldige foto uit "trekken". Het is een geweldig idee, maar het is in theorie beter dan het in werkelijkheid is.
Een geweldige foto en video vertellen beide verhalen, maar op totaal verschillende manieren. Als still shooter ben ik er trots op een verhaal in twee dimensies te vertellen. Dat betekent nadenken over alle informatie in de afbeelding en rekwisieten, locaties, belichting en expressie gebruiken om aanwijzingen en informatie te geven om de details te leveren. Ik creëer een visueel verhaal in mijn hoofd en bedenk dan hoe ik het idee kan uitvoeren. Dat gezegd hebbende, al die stukken moeten in een gecomponeerd en gecreëerd moment in het frame passen. Een eenvoudig voorbeeld hiervan is uit mijn archief. Het is een omgevingsportret van een meubelmaker. Alle elementen zijn aanwezig om het verhaal te vertellen; dit is de man en zijn werk. Het verhaal wordt verteld met de rekwisieten, pose en belichting terwijl de schaduw de andere helft van het verhaal vertelt.
In een bewegingswerk wordt het verhaal echter in continue tijd verteld. Je hoeft niet alle details in één scène te proppen. U begint met een idee en naarmate u vordert, voegt u de informatie toe om uw punt duidelijk te maken. Het belangrijkste is dat niet alleen het proces anders is, maar ook de uitvoering van het idee compleet anders is.
Als je aan een foto werkt, nuanceer je de scène, werk je aan de expressie, pas je de belichting aan, beweeg je de camera en verander je de pose enigszins. Vaak zijn dit geen grote bewegingen, maar veel kleintjes. Dit doe je net zo lang totdat je het gewenste resultaat hebt. In beweging doe je hetzelfde, maar elke opname moet op tijd worden afgespeeld, dus je onderwerp beweegt meestal. Het creëren van een geweldig bewegingswerk is ervoor zorgen dat alle opnames en opnamen samen een buitengewoon prachtig stuk vormen. Geweldige beweging vertelt een verhaal, het is niet zomaar iemand die voor een camera dartelt. Dit is ook de reden waarom het idee om stills uit een opname te halen niet altijd de meest effectieve manier is; niet alle elementen zijn aanwezig in één bepaalde opname.
Voor deze recente video voor Panasonic, genaamd 'Forever Young', wilde ik geen reeks mooie foto's maken, ik wilde een video maken met een verhaal dat zich ontvouwde. We namen het idee van een rijke oudere man en een mooie jongere vrouw en speelden daarmee. Om de tijdlijn van het verhaal uit te breiden, werden zaken als de fietser, die een Panasonic A500 gebruikt, toegevoegd om een POV-opname te maken met hun uitrusting. We hadden ook plezier om over een camera of een crashcamera te rennen om te zien hoe de beelden eruit zouden zien. De camera heeft het verbazingwekkend overleefd!
We hadden de locatie van het tankstation vanaf het begin gepland, maar ik had geen idee wat ik daar zou gaan doen. Onze voorsprong zou daar oorspronkelijk gewoon gas krijgen, maar omdat onze precisiecoureur een grote gespierde man was met een geschoren hoofd, gebruikten we de scène om op een humoristische manier het dak naar beneden te krijgen. De kap moest voor een deel van de schietpartij omhoog om onze precisie-driver te verbergen. De showcase voor Panasonic was de behendigheid van de 4K GH4 die in de hand kan worden gebruikt, in cardanische ophangingen van auto tot auto en op een drone; de antennes waren een zeer belangrijk onderdeel van de afbeeldingen die we nodig hadden. Dus de pauze bij het tankstation is een voertuig om uit te leggen waarom de bovenkant naar beneden komt, en geeft ons een foto van het paar dat de auto van bovenaf bestuurt. Het is duidelijk dat het verhaal wordt verteld door een reeks acties, waarbij kleine stukjes informatie tegelijk worden gegeven. Dit is het tegenovergestelde van hoe ik een verhaal vertel in een still, waarbij alle elementen in één frame in één keer worden onthuld. De hele video is in twee dagen opgenomen. Ik heb een versie van ongeveer 3 minuten gemaakt voor Panasonic, waarin ik aan het eind de beelden van achter de schermen heb opgenomen, zodat je weet hoe en waarmee het is gemaakt. Ik heb het ook teruggebracht tot 90 seconden om mijn site te laten lijken op de snelle verhalen van een commerciële spot. Ik hoop dat je het leuk vindt!
https://www.youtube.com/watch?v=sR4q4fm5sYk
https://www.youtube.com/watch?v=h359EToltdU
Michael Grecco is een bekroonde commerciële fotograaf en filmregisseur die bekend staat om zijn iconische portretten van beroemdheden, innovatieve tijdschriftomslagen en reclamespreads.