Door verschillende objecten, rekwisieten en cameratrucs te gebruiken, kan een filmmaker manipuleren waar het oog op scherpstelt, waardoor objecten groter, kleiner, verder of dichterbij lijken dan ze in werkelijkheid zijn.
Wat is het doel van geforceerd perspectief?
Geforceerd perspectief wordt veel gebruikt bij het maken van films omdat het regisseurs in staat stelt visuele resultaten te bereiken die anders moeilijk of onmogelijk te bereiken zijn.
Met een zorgvuldige planning kan een filmmaker de illusie wekken van een enorme of complexe set wanneer hij daadwerkelijk in een kleine of eenvoudige ruimte fotografeert. Het is ook een geweldige manier om de schaal en grootsheid van een scène te verbeteren.
Bovendien kan geforceerd perspectief visuele energie en diepte toevoegen aan anderszins statische scènes. Door te spelen met de perceptie van ruimte van het publiek kunnen filmmakers dynamische composities creëren en de aandacht vestigen op specifieke elementen in het kader.
Hoe werkt geforceerd perspectief?
Het basisprincipe achter geforceerd perspectief berust op de perceptie van relatieve grootte en afstand.
Als twee objecten van dezelfde grootte op verschillende afstanden van de camera worden geplaatst, zal het object dat zich dichter bij de camera bevindt groter lijken en het object verder van de camera kleiner.
Naarmate het verschil in grootte tussen de objecten groter wordt, wordt de illusie van diepte dwingender.
Gedwongen perspectieftechnieken
Er zijn verschillende technieken die worden gebruikt om geforceerd perspectief te creëren. Enkele veel voorkomende methoden zijn:
- Objecten van verschillende groottes op verschillende afstanden van de camera plaatsen
- De hoek, hoogte of afstand van de camera wijzigen
- Gebruik rekwisieten of objecten als voorgrond- of achtergrondelementen om de illusie van diepte te creëren
- Gebruik van verlichting om diepte en schaduwen te verbeteren
- Het combineren van meerdere opnames of afbeeldingen om een doorlopende illusie te creëren
Voorbeelden van geforceerd perspectief bij het maken van films
Een beroemd voorbeeld van geforceerd perspectief bij het maken van films is de scène uit Lord of the Rings:Fellowship of the Ring (2001), waarin de Hobbits voor het eerst een groep orks tegenkomen.
Door een combinatie van camerahoeken en slim gepositioneerde rekwisieten te gebruiken, lieten filmmakers de orcs effectief veel groter lijken dan de Hobbits, waardoor het gevoel van gevaar en dreiging werd versterkt.
Een ander iconisch voorbeeld is Alfred Hitchcocks Vertigo (1958), waar geforceerd perspectief werd gebruikt tijdens de klokkentorenreeks van Mission San Juan Bautista.
Door de afmetingen van de set nauwgezet af te stemmen op de camerahoeken, genereerde Hitchcock een duizelingwekkend effect dat de lengte-gerelateerde angsten van het personage overbracht.
Recentere voorbeelden zijn onder meer het gebruik van geforceerd perspectief in films als Inception (2010), The Hobbit:An Unexpected Journey (2012) en Avengers:Endgame (2019).
In deze films gebruikten regisseurs de techniek om visueel indrukwekkende scènes te creëren die de gewone realiteit trotseerden, wat bijdroeg aan de algehele filmische ervaring.
Conclusie
Geforceerd perspectief is een veelzijdige en krachtige techniek die visuele interesse, dimensie en ruimtelijke illusie toevoegt aan het maken van films.
Of het nu om praktische redenen wordt gebruikt of om fantastische omgevingen te creëren, geforceerd perspectief blijft een waardevol bezit in de gereedschapskist van een regisseur, waardoor ze de perceptie van het publiek van de wereld op het scherm kunnen manipuleren en vormgeven.