Het Kuleshov-effect is een filmbewerkingstechniek die voor het eerst werd geïntroduceerd door de Sovjet-filmmaker Lev Kuleshov.
Het effect wordt gecreëerd wanneer het publiek twee beelden achter elkaar ziet, en dan verdwijnt een van hen terwijl de andere op het scherm blijft.
Dit zorgt voor een emotionele reactie bij de kijker omdat ze zich moeten voorstellen wat er tussen deze twee opnamen is gebeurd.
In 1920 wilde regisseur Lev Kuleshov een nieuw type film maken dat meer emotie bij zijn kijkers zou opwekken.
Hij deed dit door acteurs te filmen die verschillende gezichtsuitdrukkingen maken en tijdens het monteren heen en weer knippen tussen de uitdrukkingen van elke acteur.
Hij ontdekte dat het publiek zijn eigen veronderstellingen kon maken over welke emoties werden geportretteerd op basis van hoe hij tussen die uitdrukkingen doorsneed.
KULESHOV-EFFECT
Wat is het Kuleshov-effect?
Het Kuleshov-effect is een filmtechniek die is ontwikkeld door Lev Kuleshov.
Het wordt al sinds het begin van de twintigste eeuw gebruikt en het is een van de eerste montagetechnieken die in filmscholen werd bestudeerd.
Het effect manipuleert de emoties van kijkers door ze afwisselend shots van de hongerige uitdrukking van een acteur te laten zien, gevolgd door een shot eten (of vice versa), of afwisselend shots van een acteur met verschillende uitdrukkingen.
Wat is het Kuleshov-effect?
De beroemde Sovjet-filmmaker Lev Kuleshov maakte begin jaren twintig een baanbrekende film waarin nieuwe technieken voor montage en het vertellen van verhalen werden onthuld.
Hij is vooral bekend om zijn innovatieve gebruik van montage of het samenstellen van twee shots om één verhaal te creëren.
De experimenten van Kuleshov met deze techniek waren zo revolutionair dat ze diepgaande effecten op de cinema hadden en zelfs Alfred Hitchcock beïnvloedden!
Hij experimenteerde met het naast elkaar plaatsen van shots om in zijn films een betekenis te creëren die onmogelijk over te brengen zou zijn door middel van dialogen of zelfs langere perioden waarin alleen scènes werden getoond.
Zijn experimenten hadden een aanzienlijke impact op de hedendaagse filmtechnieken, aangezien ze door veel filmmakers destijds als baanbrekend werden beschouwd.
Kuleshov is een Russische filmmaker die studeerde bij Lev Kuleshov. Hij werd geboren in 1896 en stierf in 1943.
Hij was de eerste die ontdekte dat montage een emotioneel effect kan hebben op kijkers door opnamen van gezichten van mensen naast andere afbeeldingen, zoals eten, te plaatsen.
Als je bijvoorbeeld een shot laat zien van iemand die soep eet, gevolgd door een shot van iemand die verdrietig kijkt, zou het publiek medelijden met hen krijgen omdat ze het verdriet associëren met de soep die ze net hebben gegeten.
Wat hij ontdekte, wordt nu het 'Kuleshov-effect' genoemd.
Hoe bewees Kuleshov zijn effect?
Het Kuleshov-effect is een van de belangrijkste ontdekkingen in de filmgeschiedenis.
Het werd voor het eerst ontdekt door de Russische filmmaker Lev Kuleshov, die opmerkte dat een foto van een acteur die verdrietig kijkt, het publiek empathie voor de acteur zou opwekken, zelfs als ze naar een vrolijke scène keken die op het scherm werd afgespeeld.
Vervolgens experimenteerde hij met het samen monteren van shots van andere acteurs en ontdekte dat het publiek nog steeds emotioneel was over het geheel.
Dus wat betekent dit voor ons? Welnu, het betekent dat we beelden kunnen gebruiken om gevoelens te creëren uit niets anders dan visuele aanwijzingen!
De Russische filmmaker, Lev Kuleshov, bewees zijn effect van montage door een enkel shot van een acteur te laten zien met drie verschillende uitdrukkingen.
Het publiek werd vervolgens gevraagd te raden welke uitdrukking de acteur op dat moment uitbeeldde. Het blijkt dat de acteur in alle drie de gevallen honger had uitgebeeld en geen amusement zoals het aanvankelijk leek.
Dit is slechts één voorbeeld van hoe manipulatie kan worden gebruikt om meer te laten zien dan wat er aan de oppervlakte is.
De Russische filmmaker Lev Kuleshov was een pionier op het gebied van filmtheorie. Hij voerde experimenten uit die het effect aantoonden bij het maken van films waarbij het ene beeld wordt gevolgd door het andere en hoe dit de interpretatie van het publiek van wat ze zien beïnvloedt.
In zijn films "The Death Ray" (1923) en "The Extraordinary Adventures of Mr. West in the Land of the Bolsheviks" (1920), toonde hij beelden die geen verband met elkaar hadden, maar er was een duidelijke verandering of reactie tussen hen omdat ze naast elkaar stonden.
Het publiek voor beide films zag een heel ander verhaal ontvouwen uit twee sets niet-gerelateerde beelden, omdat hun emoties veranderden op basis van wat er op het scherm voorkwam.
In de jaren twintig voerde de Russische filmmaker Lev Kuleshov een reeks experimenten uit waarbij hij beelden naast elkaar plaatste om hun effect op de kijkers te bestuderen. Hij liet het gezicht van een acteur zien en knipte het vervolgens uit met een andere afbeelding die niets met de eerste te maken had.
Dit experiment liet zien hoe het publiek zag wat ze zagen als meer dan alleen twee niet-gerelateerde afbeeldingen. Ze zagen wat er tussen hen gebeurde als een emotionele uitwisseling of karakterontwikkeling.
Dit artikel geeft informatie over het effect van Kuleshov en de impact ervan op het hedendaagse filmmaken aan de hand van voorbeelden uit populaire films zoals The Usual Suspects (1995) en Gone Girl (2014).
De voorbeelden van het Kuleshov-effect
Sinds het Kuleshov-effect voor het eerst werd ontdekt in de vroege jaren 1900, zijn veel andere filmtheoretici het gaan begrijpen en gebruiken.
Hoewel dit effect het meest wordt gebruikt in de bioscoop, heeft het ook toepassingen op andere gebieden, zoals fotografie en grafisch ontwerp.
Het doel van dit bericht is om voorbeelden te geven van hoe het Kuleshov-effect kan worden toegepast op deze verschillende mediagebieden.
Het Kuleshov-effect is een psychologische filmtechniek waarbij het publiek een emotionele reactie op een film krijgt voordat ze zelfs maar weten waar het over gaat.
Het werd ontwikkeld in de jaren 1910 en gebruikte naast elkaar geplaatste foto's van verschillende objecten en gezichten om verschillende emoties bij de kijker op te roepen. Het is een techniek in filmmontage die de emoties van kijkers manipuleert door van de ene opname naar de andere te gaan.
In dit artikel zullen we de verschillende voorbeelden van het Kuleshov-effect onderzoeken en hoe het kan worden toegepast op uw marketingstrategie.
Het eerste voorbeeld van het Kuleshov-effect wordt getoond door middel van montage waarbij tussen twee shots met verschillende emotionele reacties wordt gesneden. In het ene shot is een vrouw te zien die blij naar haar kind kijkt, terwijl ze in het volgende deel van streek raakt als ze ziet dat haar man een andere vrouw kust.
Het tweede voorbeeld van het Kuleshov-effect is het gebruik van "emotionele reactie" als invoeging of overgang naar een nieuwe scène of reeks. Bijvoorbeeld als een personage net zijn vrouw heeft verloren en dan wegloopt.
Dit effect kan op elke film worden toegepast, maar wordt meestal gebruikt bij films met twee opnamen naast elkaar.
Hoe Steven Spielberg het Kuleshov-effect ondermijnt
Een van de beroemdste voorbeelden van het Kuleshov-effect is te vinden in een scène uit "Jaws", waar een medium shot van Chief Brody (Roy Scheider) die uitkijkt op een zonsondergang in de oceaan, verandert in zijn doodsbange uitdrukking wanneer hij een haai onheilspellend hem ziet naderen.
Deze viscerale reactie werd gecreëerd door shots naast elkaar te plaatsen die verschillende emoties en gevoelens oproepen. Het doel van het gebruik van deze techniek is om kijkers iets te laten voelen zonder dialoog of geluidseffecten om het te ondersteunen.
Daarentegen mist de eindscène in "Empire Of The Sun" zo'n dramatische spanning omdat er geen fragmenten zijn tussen scènes die anders uitlokken.
Steven Spielberg is een Amerikaanse regisseur en producent die zowel alom geprezen als commercieel succesvol is.
We zullen onderzoeken hoe Spielberg het Kuleshov-effect gebruikt om de verwachtingen van het publiek van horrorfilms te ondermijnen om een gevoel van onbehagen en spanning te creëren dat tot het einde onopgelost blijft.
We zullen ook enkele voorbeelden uit zijn oeuvre bekijken waarin hij deze techniek gebruikt.
Het Kuleshov-effect is een fenomeen van filmmontage waarbij kijkers betekenis afleiden uit het naast elkaar plaatsen van twee shots. Deze techniek is met groot effect gebruikt in films als Jaws, E.T. en Jurassic Park, waarbij het gebruik van Steven Spielberg een van de meest herkenbare voorbeelden is.
Maar wat betekent dit precies? Hoe ondermijnt hij het en waarom zou het ons iets kunnen schelen?
Steven Spielberg is een van de meest productieve en invloedrijke filmmakers aller tijden. Hij heeft meer dan 50 films geregisseerd, waaronder Jaws, E.T., Jurassic Park en Schindler's List, om er maar een paar te noemen.
Zijn werk met het Kuleshov-effect in zijn films is geen uitzondering.
De Russische filmmaker Lev Kuleshov liet in 1919 een reeks beelden op het scherm zien die tijdens het filmen in verschillende combinaties naast elkaar werden geplaatst om te zien welke een emotionele reactie van de kijkers opriepen (meestal verdriet of gelach).
Steven Spielberg heeft deze techniek gedurende zijn hele carrière in veel van zijn films gebruikt voor verschillende doeleinden, met name een spannend effect, maar ook om kijkers van streek te maken of in verwarring te brengen.
Het Kuleshov-effect moderniseren
Het Kuleshov-effect is een filmbewerkingstechniek die in het begin van de 20e eeuw populair werd. Het is gebruikt in films als Kill Bill, Pulp Fiction en Star Wars.
Het effect kan worden gebruikt om emoties te produceren of verborgen boodschappen van een publiek naar voren te brengen door een juxtapositie van shots.
In dit artikel wordt beschreven hoe u deze oude techniek kunt moderniseren met nieuwe tools zoals After Effects en Final Cut Pro X, die beide betaalbaar zijn voor de meeste budgetten.
Een techniek die het Kuleshov-effect wordt genoemd, wordt al meer dan 100 jaar gebruikt om krachtige emotionele reacties in film te creëren. Het effect kan worden gecreëerd door te snijden tussen close-ups van het gezicht en verschillende objecten, of het kan worden bereikt door het naast elkaar te plaatsen.
Het is een van de meest invloedrijke technieken die filmmakers hebben gebruikt om hun publiek emotioneel te boeien met slechts een paar bewerkingen.
Het effect is gebruikt om baanbrekende films te maken, zoals "The Battleship Potemkin" en "Battleship Potemkin". Het wordt nu gemoderniseerd met nieuwe technologie.
Het werd geïntroduceerd door de Russische filmmaker in zijn experimenten met filmmontage en het creëren van betekenis door opnamen van objecten, mensen of landschappen naast elkaar te plaatsen. Het effect kan op bijna elke creatieve onderneming worden toegepast, aangezien het een van de meest elementaire vormen van visuele verhalen is.
Wie is Kuleshov?
Kuleshov is een Russische filmmaker die in de begindagen van de film experimenteerde met montage.
Hij knipte van het ene shot naar het andere en liet zien dat elke keer dat hij dat deed, de interpretatie van het publiek van wat ze aan het kijken waren, veranderde.
Hij werd geboren als Lev Sergejevitsj Kuleshov op 25 oktober 1883 in Moskou. Zijn ouders werkten allebei als acteurs voor het theatergezelschap van zijn vader.
In 1899 begon hij rechten te studeren aan de universiteit van Moskou, maar schakelde al snel over op film maken nadat hij erdoor gefascineerd raakte. In 1912 maakte Kuleshov zijn eerste film genaamd "Birth of a Man".
In de jaren twintig experimenteerde hij met montage door shots van het gezicht van een acteur te snijden met beelden van een kom soep of een dode vrouw om verschillende emoties op het scherm te tonen. Dit staat bekend als het 'Kuleshov-effect'.
Hij creëerde ook enkele iconische scènes in films zoals 'Ivan The Terrible', zoals wanneer Ivan uit een beker drinkt en deze vervolgens van het scherm gooit.
Vladimir Kuleshov was een baanbrekende Russische filmmaker die vooral bekend staat om zijn montagetechniek, waarbij hij opnamen van acteurs met verschillende objecten combineerde, waardoor een indruk ontstond van de reacties van de acteur op die objecten.
Zijn stijl is een van de beroemdste voorbeelden van filmmontage in de geschiedenis geworden. Kuleshov regisseerde en monteerde ook vele andere films en werkte als cameraman aan meer dan 20 producties van 1917-1940.
Ik zal je wat achtergrondinformatie over Vladimir Kuleshov geven, zodat je kunt leren hoe hij filmmontage gebruikte om een onvergetelijke filmische ervaring te creëren die filmmakers vandaag de dag nog steeds beïnvloedt!
Kuleshov is een Russische filmmaker die enkele van de vroegste films in de filmgeschiedenis heeft gemaakt. Zijn films maakten gebruik van montagetechnieken en montage om nieuwe, innovatieve manieren te creëren om verhalen op film te vertellen.
Hij stond ook bekend als acteur en speelde tijdens zijn leven in meer dan 20 stomme films.
De leerling van Kuleshov, Sergei Eisenstein, zou op het hoogtepunt van het Sovjettijdperk internationale bekendheid krijgen met zijn werk.
Hij werd geboren in een familie van acteurs en regisseurs die al voor zijn geboorte betrokken waren bij theaterproducties, wat hem zowel als persoon als als artiest al vroeg enorm heeft beïnvloed.
In 1902, toen hij 22 jaar oud was, begon Kuleshov te werken voor Biograph Studios waar D.W. Griffith regisseerde sindsdien.
Hoe bewees Kuleshov zijn effect?
In een experiment van Lev Kuleshov presenteerde hij een enkel shot van een man met verschillende objecten op zijn gezicht.
Toen het publiek te horen kreeg dat de man net had gegeten of net zijn moeder had begraven, veranderde hun interpretatie van wat ze zagen.
Het publiek voelde medeleven bij het zien van de mensenetend en verdriet bij het zien van hem nadat hij zijn moeder had begraven.
Dit komt omdat de emoties van een levend mens door middel van film kunnen worden overgebracht als het correct wordt gedaan en in context met andere elementen zoals muziek, montage en dialoog om betekenis te creëren voor degenen die het bekijken.
Het experiment van Kuleshov is een van de bekendste en meest invloedrijke experimenten in de filmgeschiedenis. Het werd in de jaren twintig in Rusland uitgevoerd om te bewijzen dat het publiek anders op beelden reageert, afhankelijk van wat ze voor zich zien.
Het komt niet vaak voor dat een enkel shot zo'n impact kan hebben op de filmindustrie. Toen Lev Kuleshov experimenteerde met montage, ontdekte hij dat een van zijn opnamen een vreemd effect had op het publiek.
In de vroege jaren 1900 maakte Lev Kuleshov een film die de manier waarop films worden gemaakt zou veranderen. Hij wilde bewijzen dat de perceptie van emoties van zijn publiek niet alleen gebaseerd is op wat ze zien, maar kan worden gemanipuleerd door de manier waarop het wordt bewerkt en naast elkaar geplaatst.
https://www.youtube.com/watch?v=rDTFwP_qcX0
Waarom het Kuleshov-effect er nog steeds toe doet
Heb je ooit een film gezien waarin de uitdrukking op de gezichten van de acteur verandert als ze bewegen?
In deze scènes wordt een van de belangrijkste filmische technieken gebruikt:het Kuleshov-effect. Dit effect bestaat al sinds de Russische filmmaker Lev Kuleshov het in 1917 creëerde.
Wat hij zich realiseerde, was dat kijkers hun emoties anders zouden interpreteren door te veranderen wat er voor en na de uitdrukking van een acteur werd getoond.
Het idee achter deze techniek is om met behulp van montage verschillende betekenissen door middel van filmbeelden over te brengen zonder de opnames weg te laten of geluidseffecten toe te voegen.
Het kan worden gebruikt voor komische doeleinden of om spannende momenten te creëren, maar het kan ook een grote impact hebben op hoe we vandaag de dag emoties in films zien
Het effect is een psychologisch fenomeen dat door Sovjetfilmers is ontdekt en waarbij kijkers hun eigen betekenis van een scène construeren, gebaseerd op wat ze voor en na de opname zien.
Het is bewezen dat het vandaag de dag even effectief is als toen het meer dan 100 jaar geleden voor het eerst werd ontdekt.
De kracht van het Kuleshov-effect ligt in het vermogen om een emotionele reactie van het publiek te creëren die niet noodzakelijkerwijs wordt overgebracht door middel van dialoog of actie op het scherm, maar in plaats daarvan uitsluitend vertrouwt op visuele aanwijzingen.
Het meest populaire voorbeeld van deze techniek is te zien in "Potemkin", waar Sergei Eisenstein het gebruikte om te laten zien hoe mensen emotioneel reageren op beelden zonder geluid en zonder enige woorden te horen. Het publiek wordt meegezogen in een gevoel van empathie.
Hoewel deze techniek bijna 100 jaar geleden is gemaakt, heeft het nog steeds invloed op filmmakers, omdat ze deze technieken gebruiken om verhalen te vertellen die boeiend zijn voor het publiek.
Alfred Hitchcock en het Kuleshov-effect
Het effect werd voor het eerst ontdekt door de Sovjetfilmer Lev Kuleshov in de jaren 1920 en is naar hem vernoemd. Het wordt gebruikt om aan te tonen dat kijkers overtuigd kunnen worden van het voelen van bepaalde emoties omdat ze zien wat ze willen voelen.
Als je bijvoorbeeld iemand beelden laat zien van een acteur met een neutrale uitdrukking op zijn gezicht terwijl je shots uit twee verschillende films laat zien, een blije en een verdrietige, zal het publiek vaak denken dat de acteur verdrietig is terwijl hij eigenlijk geen emotie heeft. helemaal op zijn gezicht.
Dit principe is sinds de ontdekking vele malen gebruikt, maar nooit beroemder dan door Alfred Hitchock die het gebruikte.
Heb je ooit een film gezien en daarna dezelfde scène met verschillende muziek gezien?
De manier waarop de scène wordt geïnterpreteerd, verandert omdat niet alleen wat we zien van invloed is op hoe we ons voelen. Met andere woorden, onze emoties worden gemanipuleerd door meer dan wat er op het scherm gebeurt en dat heet het Kuleshov-effect.
Alfred Hitchcock gebruikte deze techniek in zijn films om ons te laten nadenken over hoe iets anders kan worden waargenomen op basis van zijn context.
Dit effect laat zien hoe montage de perceptie van films door het publiek kan veranderen door hun emoties en gevoelens te manipuleren. Het doet dit door naast elkaar te plaatsen of beelden te combineren met verschillende opnamen om een emotionele reactie van het publiek te creëren.
Het meest populaire voorbeeld hiervan is wanneer een gelukkige familiescène wordt gecombineerd met een schot van dode kinderen op het slagveld. Je voelt verdriet omdat je deze twee emotioneel geladen beelden nu samen bekijkt.
Het Kuleshov-effect wordt al vele jaren in Hollywood en andere filmmakers over de hele wereld gebruikt, maar het belang ervan is nooit minder geworden sinds de ontdekking ervan meer dan 100 jaar geleden.
Het gaat om het naast elkaar plaatsen van shots die ervoor zorgen dat we verschillende emoties voelen als resultaat. Dit gebeurt zonder enige verandering in de inhoud of sfeer van die shots zelf, en het kan opzettelijk door regisseurs worden gebruikt voor het vertellen van verhalen, wat effectief was voor Alfred Hitchcock.
Dit fenomeen kan optreden zonder enige verandering in de inhoud of sfeer van deze scènes. Ze hebben echter nog steeds invloed op je gevoelens en emoties omdat ze naast elkaar op het scherm worden geplaatst.
Regisseurs gebruiken deze techniek om hun verhaal te vertellen, omdat keer op keer is aangetoond dat het publiek dingen anders zal voelen.
Het Kuleshov-effect ondermijnen
Veel mensen hebben gehoord over het Kuleshov-effect en weten dat het een slimme manier is om de emoties van het publiek te manipuleren met montage.
Het idee is dat je een acteur laat zien die de ene kant op kijkt, dan naar een ander shot gaat, met dezelfde acteur maar met een andere uitdrukking op zijn gezicht, en dan weer terug.
Het blijkt dat er veel manieren zijn om dit effect te ondermijnen door andere soorten opnamen te gebruiken, zoals close-ups of het maken van opnamen.
In dit artikel bespreken we hoe deze technieken kunnen worden gebruikt in film- en videoproductie en hoe ze eruit kunnen zien wanneer ze bijvoorbeeld worden toegepast op nieuwsbeelden of advertenties.
Zijn experiment bracht hem ertoe te ontdekken dat emoties niet direct verbonden zijn met beelden, maar eerder met onze interpretatie ervan. We zien wat we willen of verwachten, zelfs als het er niet is en kan ons veel pijn of geluk bezorgen, afhankelijk van hoe we interpreteren wat we zien - of net zo gemakkelijk, helemaal niets.
De afgelopen jaren is er veel discussie geweest over de rol die framing speelt in het verhaal. In dit bericht gaan we onderzoeken hoe framing kan worden gebruikt om het Kuleshov-effect te ondermijnen.
Het Kuleshov-effect is een filmisch fenomeen waarbij opnamen met een verschillende inhoud maar een gelijkwaardige emotionele waarde de interpretatie van de volgende beelden door de kijker beïnvloeden.
Als je bijvoorbeeld een acteur laat zien die een broodje eet, gevolgd door een afbeelding van ze huilend, gaan kijkers ervan uit dat ze verdrietig waren omdat ze net hun laatste hap hadden genomen.
Als je echter in plaats daarvan twee mensen laat zien die vechten en er vervolgens een afbeelding van laat zien van iemand die een boterham eet of direct daarna huilt (ongeacht wat er daadwerkelijk is gebeurd), zullen veel kijkers concluderen dat de persoon ofwel een stomp in zijn maag heeft gekregen.
Het is een van de meest bekende montagetechnieken in film. Het wordt vaak gebruikt om op emoties te spelen, maar kan ook voor komische doeleinden worden gebruikt.
Deze nevenschikking zorgt voor een emotionele reactie van kijkers omdat ze zich afvragen hoe ze zich voelen over wat ze net hebben gezien of dat hun mening is veranderd als gevolg van de nieuwe informatie die wordt getoond.
Theorieën van Kuleshov
Deze theorieën, ontwikkeld in het begin van de 20e eeuw, worden vandaag de dag nog steeds gebruikt om film en de productie ervan te bestuderen.
Filmmakers moeten de verschillende bewerkingsmethoden begrijpen, zodat ze hun boodschap effectief via film kunnen overbrengen en tegelijkertijd kunnen voldoen aan de behoeften van zowel redacteuren als publiek.
Theorieën zoals die van Kuleshov onthullen waarom bepaalde shots effectiever zijn dan andere als het gaat om het vertellen van verhalen. Deze theorie stelt dat kijkers gevoelens of gedachten zullen associëren met een acteur op basis van zijn gezichtsuitdrukking.
De theorie erachter is dat het publiek op verschillende manieren contact zal maken met afbeeldingen, afhankelijk van wat ze ervoor en erna zien, zelfs als die afbeeldingen niets met elkaar te maken hebben. Met andere woorden, context is van belang als het gaat om hoe kijkers de betekenis van een afbeelding interpreteren.
De theorie van Kuleshov is een psychologisch principe dat stelt dat kijkers worden beïnvloed door de emotionele uitdrukking op het gezicht van een acteur voor en nadat ze een bepaalde stimulus te zien krijgen. Het publiek zal een emotionele reactie hebben op wat ze voor of na de stimulus in de film zien, in plaats van alleen op de stimulus zelf te reageren.
Deze theorie wordt voor veel dingen gebruikt, zoals marketing- of reclamecampagnes, omdat het van invloed kan zijn op hoe mensen over een product denken. Het is toegepast in veel verschillende vakgebieden, waaronder psychologie en communicatiestudies.
Kuleshov kon zijn experiment uitvoeren door twee films samen te monteren met slechts één frame van elke film, zodat hij de reacties kon observeren van degenen die ze bekeken.
De theorie stelt dat de betekenis van een shot kan worden veranderd door de context of nevenschikking met andere shots te veranderen. Dit is een belangrijk en invloedrijk element bij het bewerken, maar het vereist een zorgvuldig oordeel om het goed te doen.
Het Kuleshov-effect samenvattend
Het Kuleshov-effect, ook wel het Kuleshov-experiment genoemd, is een filmtheorie die zich richt op montage en continuïteit. Het werd voor het eerst verkend in Rusland door Lev Kuleshov in de jaren 1920.
In dit experiment gebruikte hij twee shots van een acteur met een neutrale uitdrukking (de ene toont zijn gezicht van de ene kant en de andere toont het van de andere kant).
Vervolgens plaatste hij deze foto's naast verschillende stukken beeldmateriaal om te zien hoe ze de perceptie van het publiek veranderden van welke emotie of reactie ze voelden.
De resultaten toonden aan dat het publiek bepaalde emoties zou interpreteren op basis van wat er voor hen kwam:als iemand bijvoorbeeld net klaar was met het bekijken van beelden van een hysterisch huilende vrouw, zouden ze een uitdrukkingsloze man lezen als verdrietig of misschien zelfs boos als ze naar hem keken.
Het is ontworpen om de kijker een emotionele reactie te geven door het naast elkaar plaatsen van twee opnamen. De clips worden aan elkaar geknipt zodat de ene opname een gevoel suggereert en vervolgens een andere clip die een andere emotie oproept.
Een veelvoorkomend voorbeeld is het koppelen van een close-up van iemand die gelukkig kijkt met beelden van hen die hun favoriete eten eten, en dan terugvallen op de persoon die er nu verdrietig of boos uitziet.
Het effect wordt vaak gebruikt in trailers voor films, waar het onze verwachtingen over wat we gaan zien, vaak kan verminderen, omdat ze zo laag zijn begonnen.
Het is een fenomeen bij filmmontage waarbij de volgorde van de opnamen en hun context de interpretaties van de kijkers kunnen beïnvloeden.
Wanneer hij een acteur met een neutrale uitdrukking aan de ene kant van het scherm plaatste en aan de andere kant beelden met verschillende soorten voedsel, interpreteerde het publiek de emotie als honger.
Op deze manier kunnen filmmakers niet alleen betekenis overbrengen door middel van dialoog of soundtrack, maar ook door middel van beelden. Met het idee dat opnamen in een film verschillende emotionele reacties kunnen oproepen, afhankelijk van wat er in de opname gebeurt.
In zijn experimenten liet hij twee shots naast elkaar zien:een shot bestond uit een acteur die er gelukkig uitzag en een andere had dezelfde acteur die hongerig keek.
Toen ze aan het publiek werden getoond, merkten ze dat ze sympathie voelden voor het personage dat er hongerig uitzag, ook al veranderde er tussen de twee shots niets anders dan de gezichtsuitdrukking.
Dit fenomeen is keer op keer aangetoond in vele films. Het laat zien hoe krachtig montage kan zijn bij het beïnvloeden van de reactie van het publiek of de interpretatie van gebeurtenissen op het scherm.