Het choreograferen van een vechtscène is slechts het halve werk. Als je publiek niet kan zien waar ze naar kijken, dan hebben al die mooie technieken niets te betekenen.
In het actiefilmgenre heeft de Jason Bourne-franchise voor enige controverse gezorgd. Je hebt diehard fans die beweren dat de serie een van de beste is die er is in het actiegenre, en dan zijn er mensen die zeggen dat toen Paul Greengrass de serie overnam, hij onbedoeld Hollywood-actiefilm verpestte. Er zijn er een paar die achter de beslissingen van Greengrass staan, zoals de video-redactie van Insider , met het argument dat degenen die hem nabootsen falen. Hoewel ik kan waarderen wat hij probeerde te doen, creëert Greengrass uiteindelijk een visuele puinhoop, en het is meer dan alleen een wankele camera.
Laten we eens kijken wat deze visuele puinhoop precies veroorzaakt en hoe u kunt voorkomen dat u dezelfde fouten maakt.
De actie inlijsten
Bekijk deze vechtscène uit The Bourne Supremacy .
Als je het wat rustiger aan doet en nota neemt van wat er gebeurt, dan kun je stellen dat de choreografie erg goed is gedaan. Interessante en ruige technieken gebaseerd op een gevoel van realisme en Bourne's kenmerkende aanpassingsvermogen - en een goed, geloofwaardig tempo. We verliezen de choreografie echter om verschillende redenen. Het eerste dat opvalt is zeker de wankele camera vermengd met strakke close-ups. Het is desoriënterend en verwarrend; je voelt je als een dronkaard die op twee andere vechtende mensen valt. Maar meer dan dat verliezen we onze onderwerpen door de belichting en de kostuums.
Beide personages zijn helemaal in het zwart gekleed en wanneer ze tegen de heldere jaloezieën staan, verliezen we alle onderscheidende kenmerken. De hoeken zijn allemaal verkeerd, dus we kijken constant naar de rug van één persoon in plaats van dat de meeste technieken worden uitgespeeld. De twee worden deze zwarte amorfe klodder.
De actie opvoeren
De meer traditionele stijl van het fotograferen van vechtchoreografie is bredere opnamen en langere opnames - en natuurlijk de scène goed genoeg belichten om daadwerkelijk te zien wie wie is en wat er gebeurt. Neem bijvoorbeeld de intense en mooie choreografie en cinematografie van het laatste gevecht uit Jackie Chan's The Legend of Drunken Master .
Let niet alleen op de bredere foto's en langere opnames, maar kijk echt hoe de choreografie zich voor de camera afspeelt. Zoals ik al zei, was een groot probleem met het Bourne vs. Jarda-gevecht hoe de twee jagers binnen het frame werden opgevoerd (hun ruggen bedekten bijna altijd de technieken en creëerden die amorfe zwarte klodder). Gewoon dat gevecht opnieuw opnemen met bredere en langere takes zou niet genoeg zijn om het op te lossen. Je moet je bewust zijn van hoe je choreografie speelt voor de camera. Het is als eettafels in een theatervoorstelling:waar iemand ook aan tafel zit, het hele publiek kan al hun acties en gezichtsuitdrukkingen zien. Je moet je choreografie geloofwaardig voor de camera spelen.
Breaking met traditie
Het is begrijpelijk dat nieuwe regisseurs zich willen onderscheiden en de camera op nieuwe manieren willen gebruiken. Ik begrijp wat Greengrass probeerde te doen:een meer hectisch, kinetisch gevoel creëren om de vechtscène te verbeteren. Dat kan nog, maar er moet wel een balans zijn tussen energiek camerawerk en een heldere presentatie van de vechtchoreografie. Een uitstekend voorbeeld hiervan is Gareth Evans'The Raid:Redemption .
De camera is veel actiever dan in traditionele vechtscènes, vaak bewegend bij een val of trap, maar we verliezen de actie nooit uit het oog. En zelfs in een donkere, ruige omgeving stellen de belichting en kostuums ons in staat om de karakters te onderscheiden, en de hoeken stellen ons in staat om de uitwisseling van technieken duidelijk te zien. We kunnen de ingewikkelde choreografie ervaren terwijl we een frisse en schijnbaar chaotische benadering zien om cinematografie te bestrijden. De aanpak van Evans is een manier om de ervaring te verbeteren, terwijl de poging van Greengrass deze belemmert.
Alles samenvoegen
Choreografeer een korte vechtscène, speel met de hoeken en camerabewegingen. Experimenteer met hoe ver je een idee kunt duwen om de juiste balans te vinden. Blijf spelen met nieuwe ideeën en hoe bepaalde hoeken of bewegingen het beste verschillende vechttechnieken en uitwisselingen vastleggen en overbrengen.
Het vinden van je eigen unieke stijl van schieten, vechtchoreografie vereist experimenteren. Of je nu op zoek bent naar een meer klassieke benadering of op zoek bent naar iets ruigs en hectischer, let op je kadrering, hoeken en hoe de kleerkasten van je personages werken met de belichting en hun technieken om voor de camera te spelen. Op die manier kan je publiek de actie volgen, hoe stabiel of dynamisch je camerabewegingen ook zijn.