Toen ik opgroeide, werd ik gegrepen door Jackie Chan-films vanwege hun waanzinnige stunts, prachtig gechoreografeerde actiescènes en hilarische fysieke komedie. Zijn actiescènes zijn zowel visueel verbluffend als meeslepend, waarbij hij underdog-personages speelt die tegen onmogelijke verwachtingen vechten. Chan's toewijding aan zijn vak staat buiten kijf, maar misschien heeft hij niet genoeg krediet gekregen als actieregisseur. In deze video analyseert filmmaker Tony Zhou de framing- en montagetechnieken die Hongkongse regisseurs gebruiken om boeiende vechtscènes te creëren, waarbij hij benadrukt hoeveel van deze technieken ontbreken in Hollywood-films van vandaag. Als je geïnteresseerd bent om filmmaker te worden, moet je dit bekijken.
In deze clip legt Chan het belang uit van de statische brede opname om ritme vast te stellen en duidelijkheid te scheppen. Het stelt de kijker ook in staat om de actie en reactie in dezelfde opname te ervaren, waardoor de kijker de bewegingen kan voelen. Het is een verfrissende onderbreking van de wankele cam-gimmicks van populaire regisseurs als Brett Ratner, J.J. Abrams of Michael Bay. Hoewel ze fantastische films hebben gemaakt, verminken hun snelle snijtechnieken vaak de actiescènes en vertroebelen ze de bewegingen van het personage, waardoor kijkers de volledige impact van een aantal spannende scènes beroven.
De rest van de video is erg vermakelijk om naar te kijken en herinnert me eraan waarom Jackie Chan zo'n legende is in de martial arts-cinema. Het is een inzichtelijke analyse van waarom zijn films zo vermakelijk zijn geweest en misschien ook waarom zijn Amerikaanse films het niet helemaal hebben gehaald. Kijk tot het einde naar wat Zhou bestempelt als 'de grootste sterfscène in de filmgeschiedenis'.
Via Booooooom