Een gesprek met Lucian Read, cameraman van America Divided

We hadden de gelegenheid om te chatten met cameraman Lucian. Lees over zijn werk in de EPIX-show, America Divided , plus zijn gedachten over wat een geweldige cameraman maakt en hoe je het verhaal als DP moet benaderen.

PremiumBeat: Kun je ons iets vertellen over je carrièrepad en hoe dit heeft geleid tot het filmen van America Divided ?

Lucian lezen: Ik ging niet naar de filmschool. Ik heb de AC-route niet gevolgd of werd begeleid. De waarheid is dat de eerste keer dat ik de grens overschreed met de camera, ik als eerste in het hoofd sprong. Ik volgde een bewerkingscursus omdat ik wilde weten wat ik mee moest nemen om de bewerking uit te voeren. Ik wist dat ik post makkelijker moest maken.

Ik ben eigenlijk begonnen als journalist, dat is mijn opleiding. Ik begon in 2002. Ik deed een paar jaar elke dag voor de krant, en daarna ging ik op tournee met het mariniersbataljon in 2004. Ik begon het grootste deel van de volgende zeven jaar in Afghanistan te werken. Ik deed een tiental lange rapporten voor een periode, voornamelijk in Afghanistan en ook op enkele andere plaatsen. Ik ben niet opgeleid als televisieproducent of cameraman, maar door die ervaring had ik mijn overgang van veld/stills naar beweging. Vanuit dat programma werd ik aangenomen voor een documentairereeks genaamd Years of Living Dangerously . Het was op Showtime voor de eerste reeks en had onlangs zijn tweede reeks op National Geographic.

Tijdens die show produceerde ik voornamelijk werk in het Midden-Oosten, maar ik was in wezen ook de in-house director of photography. Dat was het eerste seizoen waaraan ik werkte met negen afleveringen van een uur. Ik schoot delen van al die uren over de hele wereld - over het hele land - en dus was dat echt het soort overgang van het producer-achtige werk met één camera dat ik deed voor het nieuwsmagazine naar [werken met] een veel grotere crew, interviews met meerdere camera's en een grote productie. […] Uit die ervaring vormden ik en een paar andere mensen ons eigen productiebedrijf en ontwikkelden de America Divided serie.

PB: Met welk camera- en lensformaat heb je de serie opgenomen?

LR: We schoten op de Canon C300 Mark II. Soms hadden we drie tot vier camera's aan het rollen voor verslaggeving tijdens een interview. Onze lenzen zouden variëren tussen Canon Cinema Primes, een 70-200 of de Canon Cinema 30-300.

PB: Een ding dat ik echt leuk vond, is dat je meteen het conflict ingaat. Soms zijn mensen bang voor conflicten, maar dat is wat goede content maakt. Hoe benader je het?

LR: Je moet bang zijn voor conflicten. Je moet nadenken over hoe [je] het verhaal wilt vertellen dat verder gaat dan alleen wat je aan de oppervlakte krijgt. ik Ik wist zeker dat mijn conflictachtergrond in nieuwsdocumentaires betekent dat ik bereid ben een beetje te lijden om het beeld te krijgen dat ik wil. Je moet elke situatie overdenken en bedenken wat de beste manieren zijn om het te doen. Wil ik het van dichtbij doen? Wil ik het op afstand doen? Wil ik hier binnenkomen op een gimbal, wil ik hier binnenkomen op stokken? Wat is de framerate die ik wil? Alles moet een besluit zijn. Er zou een creatief proces aan de gang moeten zijn, zelfs in situaties waarin je zou denken dat alleen de kinetiek van de scène alles is wat je nodig hebt. Het is duidelijk dat de beste mensen elk cinematografisch probleem aangaan en denken dat [het] veel oplossingen heeft en vervolgens [beslist] over één.

PB: Vind je in het landschap van de huidige samenleving dat documentairemakers een grotere verantwoordelijkheid hebben dan ooit om verhalen te vertellen?

LR: Ja. Het is toch lastig? Ja, er [is nog nooit] zo'n groot moment geweest in de geschiedenis van het land sinds de uitvinding van documentaire fotografie. Er zijn problemen en problemen die moeten worden bekeken. Er zijn steeds meer verhalen die verteld moeten worden. We gaan zeker een tijd in waarin steeds meer mensen aan tafel zitten in onze cultuur, in onze politiek en in onze samenleving, en hun verhalen moeten verteld worden. Ik ben steeds meer van mening dat hun verhalen door middel van film verteld moeten worden. Ik denk dat het altijd belangrijk is [...] voor je producers, je crew en alle betrokkenen om op de een of andere manier dicht bij die gemeenschappen te staan. Je vertelt een beter verhaal door samen te werken met de gemeenschappen en door de mensen met wie je werkt dicht bij die gemeenschappen te hebben. Er zitten steeds meer mensen aan tafel die een gelijke stem verdienen. Maar ik zou zeggen dat het probleem is dat er nu zoveel inhoud is dat het steeds moeilijker wordt om het voor mensen te krijgen, omdat er zoveel keuzes zijn. Je hebt moeite om impact te hebben.

Een oplossing die we hebben gevonden met America Divided was, laten we een serie maken die echt probeert de kern van veel van deze problemen te doorgronden, maar laten we ook activisten en de organisaties die hiertegen strijden opnemen. Ze werken eraan om de situatie te verbeteren [dus] om ze in de serie te krijgen, laten we hun werk realiseren. Zelfs als je een bepaalde film niet bij een gigantisch publiek krijgt, creëer je iets dat nuttig is voor mensen wiens werk je toch vasthoudt. Dus ze kunnen dat nemen, ze kunnen die verhalen nemen en ze op een wat beperktere manier gebruiken om zichzelf privé te onderhouden en ze te gebruiken voor rekrutering enzovoort. Wat ik hier probeer te bereiken is, hoe kan ik de wereld een betere plek maken in termen van dit ene probleem.