Het combineren en manipuleren van meerdere afbeeldingen, titels of speciale effecten in één samengestelde afbeelding is een van de oudste bewerkingstrucs in het boek, en het is nog steeds een van de beste. In eenvoudiger tijden verwezen we naar individuele compositieprocessen zoals matteren, titels, superponeren en chromakey. In deze digitale tijd is 'compositing' een generieke naam die al deze verschillende processen omvat.
In dit uitje behandelen we de vormen van compositie die 'superpositie' wordt genoemd, waarbij we titels en matten voor een andere dag reserveren. De verschillen zijn eenvoudig. Superimposition stapelt afbeeldingen op elkaar, terwijl matten delen van de ene afbeelding volledig vervangt door delen die uit een andere zijn geïmporteerd. Van de twee methoden is superpositie de oudste en eenvoudiger. Superposities, of "supers", zoals de term gemakshalve wordt afgekort, bestaan uit twee of meer afbeeldingen die door elektronische verwerking tot één zijn gecombineerd. In tegenstelling tot audiokanalen kunnen meerdere videosignalen niet worden gecombineerd door ze simpelweg door een gemeenschappelijke kabel te leiden.
Omdat velen van ons nog steeds analoge bewerkingen uitvoeren in plaats van digitale bewerkingen, kunnen de hier besproken technieken in beide postproductiesystemen worden gebruikt. Om de discussie grotendeels hardware-onafhankelijk te houden, concentreren we ons op het gebruik van superpositie om stijl en effect aan uw video-inhoud toe te voegen, in plaats van op welke knoppen u drukt of welke menu's u trekt om het te laten gebeuren. Er zijn drie belangrijke toepassingen voor superposities:overgangen, meerdere afbeeldingen en speciale effecten.
Overgangen
Bij lineaire bewerking wordt supering gedaan door de twee afbeeldingen door een switcher te voeren. Met computerbewerkingssoftware die een tijdlijninterface gebruikt, kunt u een opname op een van de videotracks plaatsen en de andere opname op de speciale effectentrack. Met beide systemen kunt u het percentage van elk origineel in de compositie bepalen.
Het meest gebruikelijke gebruik van superpositie is om een overgang te maken door de eerste afbeelding te vervagen van 100 procent naar 0 procent en het overlappende deel van de tweede afbeelding van 0 procent naar 100 procent. Ooit om voor de hand liggende redenen een cross fade genoemd, staat dit nu bekend als een oplossing of mix. Een oplossing signaleert een verandering van tijd, plaats of vaak beide.
Dissolve-overgangen bieden krachtige tools voor de editor omdat ze zoveel bijdragen aan de stijl van het programma. Wham-bam mixen van één seconde brengen snelheid en energie over. Oplossingen van twee seconden leggen een waardiger tempo op. Langdurige overgangen van vijf seconden geven een dromerig, romantisch gevoel aan de procedure. Als de limiet van vijf seconden voorbij is, verandert het oplossen in echte meervoudige belichtingen, waardoor het publiek meerdere informatiestromen ontvangt.
A/B-roll-leveringen
Het tweede gebruik van superpositie is om de levering van informatie te verrijken door meer dan één afbeelding tegelijk weer te geven. Als u de eerste helft van een oplossing uitvoert - totdat elk beeld op 50% sterkte is - en vervolgens beide beelden op het scherm laat, verdubbelt u de hoeveelheid informatie die u aan het publiek presenteert. Elke afbeelding communiceert zijn boodschap afzonderlijk.
Hoe onafhankelijk ook, om zinvol te zijn, moeten de twee informatiestromen zich tot elkaar verhouden. Combineer een shot van de verlangende uitdrukking van een vrouw met een close-up van een baby, en je vertelt het publiek dat ze moederlijke genegenheid uitdrukt. Combineer datzelfde shot met een shot van een man in matrozenuniform, en ze denkt in plaats daarvan aan haar minnaar.
Zorg ervoor dat de twee afbeeldingen moeiteloos kunnen worden gerelateerd. Gepresenteerd met meerdere onderwerpen, zal het menselijk brein instinctief worstelen om ze te combineren, of op zijn minst om de een met de ander te verbinden. Als de afbeeldingen geen intrinsieke relatie hebben, zal de resulterende valse verbinding een soort conceptueel gebrabbel creëren.
Stel bijvoorbeeld dat de ene afbeelding een moedereend laat zien die eendjes over een veld leidt, terwijl de bovenstaande afbeelding zeemeeuwen volgt die in cirkels in de lucht ronddraaien. Vogels? Nee. Zeevogels? Nee. Sommigen vliegen terwijl anderen lopen? Nee. Meeuwen die cirkelen boven mogelijke verkeersdoden? Nee, dat zijn buizerds. Wat dan? Hoe los van elkaar de twee afbeeldingen ook zijn, kijkers zullen vechten om ze met elkaar in verband te brengen, waardoor ze ondertussen worden afgeleid van het verhaal.
Ah, maar vervang de meeuwen door een moedervos die haar kittens likt en je hebt je relatie:moederliefde. Toon in plaats daarvan de vos die in het kreupelhout op de loer ligt en de eenden worden plotseling eten. Super beide vossenbeelden achter elkaar over de eenden en je hebt een complexe abstractie zoals "moederzorg is universeel, maar strekt zich niet uit over soortgrenzen."
Het punt is dat overbelichte afbeeldingen synergetisch kunnen werken, waardoor een geheel ontstaat dat meer is dan de som der delen. De eenvoudigste superpositie maakt gebruik van slechts twee afbeeldingen:zeg eenden plus koesterende vos. Het volgende niveau van complexiteit houdt het beeld van een eend constant, terwijl het opeenvolgende beelden van de vos overtreft.
Montage, Mon Amore
De klassieke Hollywood-techniek duwde dit concept tot het uiterste in de montages die ooit gebruikelijk waren in films. Een montage varieert de opnamen in beide afbeeldingen tegelijk en voegt soms een derde stream of zelfs meer toe.
Hier is een clichévoorbeeld:Visuele stream A toont opeenvolgende shots van onze heldin die op de viool optreedt, plus applaus van het publiek, plus heldin die buigt. Stream B toont machtige persen die kranten uitspugen plus draaiende voorpagina's die in grote close-up stoppen om VIOLINIST CHARMS CROWD en PRODIGY'S CONCERT UITVERKOCHT te onthullen! Stream C toont terugkerende opnamen van voorbijrazende treinen of draaiende treinwielen of stationsborden voor verschillende steden. Stream D toont concertaffiches en theatertenten, beginnend met PODUNK ELKS CLUB en escalerend naar CARNEGIE HALL, NEW YORK.
Wauw! In ongeveer tien seconden heb je het publiek alles verteld wat ze moeten weten over de opkomst van Helga Hergesheimer van onbekende violist tot ster van wereldklasse. Hoewel montages enkele jaren geleden uit de mode raakten, kunnen ze terugkomen omdat het zo gemakkelijk is om meerdere beeldstromen te maken in digitale bewerking. Zelfs als u slechts twee visuele tracks op uw bewerkingstijdlijn heeft, kunt u twee streams tegelijk combineren en opslaan, en vervolgens A+B, C+D, E+F enzovoort opnieuw combineren, zonder verlies van beeldkwaliteit .
Beam Me Up, Scotty
Superimpositie is ook de sleutel tot speciale effecten met dubbele belichting door middel van A/B-roll-bewerking. A/B-roll-montage bestaat uit het gebruik van twee afzonderlijke videobanden, A en B, om samen één enkele video te bewerken. Om een dubbele belichting te maken, zet u de camera stevig vast op een statief en neemt u de opname op die de A-rol van de actie zal vormen. Vervang de tape door de B-rolcassette en zorg ervoor dat u de camera niet stoot. Neem de B-roll-opname op. Bij het bewerken lijnt u de A- en B-rollen uit en brengt u beide tegelijk over met een videomixer, waardoor een superpositie ontstaat.
Hier zijn slechts enkele van de vele speciale effecten die u kunt creëren met dubbele belichting:
- Teleportatie: Door op te lossen van een lege scène op rol A naar dezelfde scène met een acteur op rol B, "straalt" je het personage naar beneden in de scène. ("Omhoog stralen," gebruikt natuurlijk precies de tegenovergestelde techniek).
- Ghosting: Als je de teleportatie laat oplossen op 50/50, zal de achtergrond solide lijken terwijl de acteur transparant lijkt. Als de acteur heel stil ligt in shot A, dan opstaat en beweegt in shot B, lijkt het alsof de "geest" het "lichaam" achter zich laat. In dit geval zou het overtuigender lijken om schot A te maken, met het lichaam, 75 procent en de geest in schot B 25 procent. Met de 75/25-mix zal de geest erg transparant zijn, terwijl de body er steviger uitziet.
- Kanonschoten en aardbevingen: Je kunt de scène laten trillen, rammelen en rollen door opname A op te nemen terwijl de camera stilstaat en deze vervolgens opnieuw op te nemen op rol B terwijl je de camera met één hand laat trillen. Samen zullen de A- en B-shots gewelddadig schudden simuleren. Rammel de B-rol met ritmische tussenpozen om zwaar geweervuur te simuleren of continu om een aardbeving na te bootsen.
Volgende stap
Strikt genomen zijn side-by-side A/B-roll-combinaties geen supers, maar ze verdienen vermelding omdat de technieken bijna identiek zijn. Om een acteur bijvoorbeeld een scène met zichzelf te laten spelen, schiet je de A-rol met de artiest die rol 1 aan de linkerkant doet, terwijl een bemanningslid de regels van rol 2 aan de rechterkant voorleest. Draai het proces vervolgens om en herhaal de scène op rol B.
Gebruik bij het bewerken een zachte rand om de linkerhelft van de acteur te combineren met dezelfde acteur op de rechterhelft, waarbij beide opnamen van het bemanningslid in het proces worden geëlimineerd. Je moet ook heen en weer schakelen tussen de A- en B-roll-soundtracks, zodat de acteur en niet de crewpersoon het woord voert.
U kunt soortgelijke trucs uitvoeren door lumakeying, chromakeying en computergestuurde matten uit te voeren, maar dit zijn strikt genomen geen superposities. Houd er rekening mee dat deze technieken visuele B niet bovenop visuele A leggen, maar dat ze digitale verwerking gebruiken om de delen van A die onder B liggen volledig te vervangen.
Op deze manier componeren levert effecten op die traditionele superpositie niet kan opleveren. Aan de andere kant leveren goedkope compositing-systemen - zowel stand-alone switchers als computersoftware - minder dan perfecte resultaten op. Voor een beproefde manier om eenvoudige en betaalbare composieteffecten te creëren, is superpositie moeilijk te verslaan.