Het kan een uitdaging zijn om het perspectief van uw publiek te beheersen als u met een beperkt budget werkt. Bij het opnemen van een stuk in een script of een project in documentaire stijl, heb je misschien niet altijd zoveel controle als je zou willen over dingen die de toon van je opnamen beïnvloeden, zoals belichting, locaties en productieontwerp. Je hebt misschien weinig tot geen geld voor kostuums en rekwisieten, je bent misschien beperkt tot de locatie waar de onderwerpen van je documentaire zich bevinden, of je hebt misschien net genoeg verlichtingsapparatuur om een goed belichte opname te maken. Door het perspectief van uw camera te beheersen, kunt u de reactie van uw publiek stimuleren op afbeeldingen met technieken die met bijna elk budget kunnen worden bereikt.
De subtiele tradities van beeldtaal
Net zoals schilders vaak de voorkeur geven aan een bepaald type compositie om een bepaalde emotie over te brengen, hebben cinematografen in de loop der jaren een complexe beeldtaal ontwikkeld voor het vertellen van verhalen. Deze taal wordt verteld door het gebruik van kleur, contrast, standpunt, focus en beweging. Hoewel het in eerste instantie misschien lijkt alsof speelfilms een uniform uiterlijk hebben, zul je bij nadere inspectie merken dat moderne bioscoophorrorfilms er heel anders uitzien dan romantische komedies (tenzij je naar een film als "Warm Bodies ” dat beide genres doorkruist.)
De stijlen waaruit dit visuele vertelsysteem bestaat, zijn niet willekeurig gevormd. Ze zijn het resultaat van het leren hoe mensen op afbeeldingen reageren. Veel van de grote cinematografen hebben de werken bestudeerd van meesterschilders en kunstenaars uit tradities die eeuwen teruggaan en hebben deze technieken verwerkt in hun manier van fotograferen. Dit wil niet zeggen dat de taal van visuele verhalen niet is geëvolueerd. Als je scènes bekijkt uit een paar thrillers uit de jaren veertig en een paar die de afgelopen jaren zijn gemaakt, zul je zien dat ze enkele overeenkomsten vertonen; er zijn echter veel dingen veranderd in de manier waarop het genre nu algemeen wordt opgenomen.
Het publiek is afgestemd op de algemene technieken die door cinematografen worden gebruikt bij het opnemen van bepaalde soorten verhalen. Als je een aantal van deze technieken in je producties kunt brengen, kun je het publiek gemakkelijker en effectiever in je verhaal trekken.
Je verhaal vinden
Het soort verhaal dat je gaat vertellen, is van invloed op hoe je het gaat filmen. Om te beginnen moet je uitzoeken wat voor soort verhaal je vertelt. De gebruikelijke stijl van het filmen van een vechtsportactiefilm is heel anders dan die van een historisch drama. Zelfs als je een documentaire opneemt, moet je nadenken over waar het verhaal over gaat. Beide "Enron:de slimste jongens in de kamer ” en “Mad Hot Ballroom ” werden zeer effectief maar heel anders geschoten.
Bedenk en bekijk verhalen die op de jouwe lijken. Zelfs als je een verhaal hebt dat niet in één genre past, kijk dan naar verhalen met vergelijkbare elementen als het jouwe. Dus als je een zwaard en sandaal hebt en een zombiefilm die zich afspeelt in het Romeinse Rijk, kijk dan naar dingen als "Spartacus ” en “Dawn of the Dead ” zoek dan de delen van je verhaal die het uniek maken. Markeer ze met je cameragebruik.
Door te leren het perspectief van de camera te manipuleren en te beheersen om uw verhalen te verbeteren, blijft uw publiek betrokken.
Streef naar een consistente uitvoering van techniek boven originaliteit. Westerns vinden nog steeds een publiek, en ze kijken niet naar hen om iets nieuws te zien. Je zult merken dat naarmate je de technische vaardigheden van het beheersen van je opnamen leert en beheerst, je eigen standpunt en gevoel voor verhaal ervoor zullen zorgen dat je af en toe een kleine pauze neemt van de visuele traditie. Het zijn vaak deze subtiele verschillen die de meeste impact kunnen hebben op de eigen visuele stijl.
De elementen van cameraperspectief
Wat je camera ziet, ziet je publiek. Om het perspectief van je camera te gebruiken om je verhaal te ondersteunen, moet je leren hoe je de verschillende elementen van het cameraperspectief kunt manipuleren. Deze elementen zijn:beeldsnelheid, beeldverhouding, gezichtsveld, focus, scherptediepte, gezichtspunt, hoeken, kadrering, beweging en snelheid.
Framesnelheid en beeldverhouding
Helaas zijn voor veel producties de beslissingen over de te gebruiken beeldverhouding of framesnelheid niet creatief, maar gebaseerd op de uiteindelijke distributie van het project of de technische beperkingen van de gebruikte apparatuur. Zelfs online is de maximale framesnelheid die door veel videohosts wordt ondersteund 30 fps. 
De meeste betaalbare camera's kunnen maar 24, 25 of 30 fps opnemen.
De beeldverhouding voor de meeste moderne videoapparatuur is 1,78:1 (16X9), hoewel sommige camera's de filmstandaard van 1,85:1 (Academy) wel ondersteunen, maar bredere formaten zoals 2,35:1 (scope) die populair zijn voor grote epische films zijn dat niet ondersteund buiten high-end bioscoopcamera's zonder resolutie te verliezen door het bijsnijden of uitrekken van een smaller beeld.
Gezichtsveld
Alles wat binnen het kader van het beeld valt dat een camera vastlegt, is zijn gezichtsveld. Het gezichtsveld van een camera wordt bepaald door twee factoren:de afstand van de camera tot het onderwerp en de brandpuntsafstand van de lens. Door een lens met een korte brandpuntsafstand te gebruiken, heb je een breed gezichtsveld, waardoor je veel achtergronden met je onderwerp kunt vastleggen. Lenzen met brede gezichtsvelden verminderen ook de perceptie van cameratrilling, waardoor ze een populaire keuze zijn voor actiefoto's uit de hand. Een lens met een lange brandpuntsafstand geeft je een smal gezichtsveld, waardoor close-ups kunnen worden gemaakt met de camera verder weg van het onderwerp. Lenzen met een smal gezichtsveld worden ook gebruikt om de scherptediepte te verminderen en het onderwerp te laten opvallen tegen de achtergrond.
Er zijn verschillende soorten veelvoorkomende opnamen in productie die een naam hebben om hun gezichtsveld in relatie tot het onderwerp te beschrijven. Deze opnamen zijn:extra breed, breed, medium, close-up en extra close-up. Sommige brede opnamen worden 'makende opnamen' genoemd omdat ze het gebied rond het onderwerp of de onderwerpen omvatten en een gevoel van plaatsing in een omgeving geven. Zonder opnamen te maken, kan het publiek het gevoel hebben dat ze niet weten waar het verhaal zich afspeelt. Het is niet ongebruikelijk om heen en weer te schakelen van een medium shot, waarbij het onderwerp ongeveer vanaf de taille tot de bovenkant van het hoofd wordt gekaderd, naar een close-up, waarbij het onderwerp wordt gekaderd van ongeveer de bovenkant van de borst tot de bovenkant van het hoofd , maar het gezichtsveld in deze verschillende opnamen zou hetzelfde moeten blijven.
Consistentie van het gezichtsveld in de verschillende soorten foto's die u maakt, kan erg belangrijk zijn om de sfeer en toon van uw verhaal te behouden. Als je je onderwerpen inkadert met alle close-ups en alle medium shots met hetzelfde gezichtsveld, helpt het om een gevoel van stabiliteit over te brengen in de sfeer van een scène; dan, als er een dramatische verandering in het verhaal is, kun je dit patroon van fotograferen doorbreken om de dramatische verschuiving te helpen versterken. Omgekeerd, als de toon van het verhaal gelijk is en het gezichtsveld in hetzelfde type opnames voortdurend verandert, kan dit je publiek uit het verhaal trekken. Dit soort inconsistentie in het gezichtsveld wordt vaak aangeduid als een teken van een productie van lage kwaliteit of "B-kwaliteit".
Focus en scherptediepte
Meestal wil je dat het onderwerp van je opname scherp is, maar je wilt misschien dat ze onscherp zijn of in en uit focus gaan om hun verwarring, verwonding of een ander soort trauma te ondersteunen. Het gebruik van focus in opnamen om de nadruk te leggen op bepaalde delen van het beeld kan worden geregeld door de scherptediepte te wijzigen. Een opname met een grote scherptediepte heeft objecten op de voorgrond, het midden en de achtergrond in focus. Een opname met een kleine scherptediepte heeft alleen het midden van de grond in focus; als je onderwerp het enige is in het midden van dit soort foto's, zullen ze echt opvallen. Het menselijk oog wordt van nature aangetrokken door dingen die scherp zijn, dus opnamen met personages in een kleine scherptediepte zijn erg populair geworden in moderne drama's en romantische komedies. Een kleine scherptediepte kan ook worden gebruikt om dingen op de achtergrond te verbergen die er in focus niet aantrekkelijk uitzien. In actiefilms wordt de held bijna altijd visueel afgebeeld als iemand die de leiding heeft over zijn omgeving, dus meestal worden alleen opnamen met gemiddelde en grote scherptediepte voor de held gebruikt.
Gezichtspunt
Het gezichtspunt is wanneer de camera een scène (of enkele opname) opneemt alsof we deze vanuit het perspectief van het onderwerp zien. Dat onderwerp kan een persoon, dier of zelfs een paperclip zijn. Vaak kan het standpunt van een camera van invloed zijn op hoe mensen de scène interpreteren. Lood-POV-opnamen bestaan al sinds het tijdperk van de stomme film. 
Deze foto's nemen je mee in het perspectief of de ogen van de hoofdpersoon. Sinds de film The Blair Witch Project , hebben filmmakers zelfs Lead POV-opnamen als het enige camerastandpunt gebruikt. Beveiligingscamera's zijn het op één na meest gebruikte gezichtspunt in speelfilms; de coolste en minst gebruikte is echter het gezichtspunt van een autokap of bumper. Het werd veel gebruikt in de jaren 70 en is sindsdien een hoofdbestanddeel van achtervolgingsscènes geworden.
Hoeken
Hoeken kunnen onbewust dingen over personages overbrengen. Wanneer de triomfantelijke held bijvoorbeeld opstaat om de dag te redden als een lage hoek wordt gebruikt, suggereert dit dat het personage nobel, dapper en krachtig is. Lage hoeken kunnen onderwerpen ook vaak een overweldigend gevoel geven, waardoor ze groter dan levensgroot of dreigend worden. Hoge hoeken laten mensen vaak klein, zwak of onbeduidend lijken, dus als onze held van bovenaf werd neergeschoten, zouden we hem misschien bang, in paniek of onbekwaam vinden.
Hoeken op ooghoogte of standaardhoeken zorgen voor meer neutrale interpretaties en lijken vaak persoonlijker. De meeste romantische komedies worden vanuit deze hoek opgenomen. Lage hoeken die niet waterpas zijn, worden Nederlandse hoeken genoemd. Nederlandse hoeken worden vaak gebruikt in thrillers en horrorfilms om gevaar weer te geven, omdat ze het publiek een gevoel van onbehagen geven.
Inlijsten
Iets dat schijnbaar eenvoudig is als waar het onderwerp zich in het kader bevindt en waar ze naar kijken, kan een grote impact hebben op uw productie. In tv-nieuws en reclamespots bevindt het onderwerp zich vaak in het midden van het beeld en kijkt recht in de cameralens. In film staan de onderwerpen meestal niet in het midden en kijken ze zelden of nooit recht in de camera. Dit type framing is gebaseerd op de regel van derden die het scherm in negen delen verdeelt met drie horizontale vlakken en drie verticale. In film worden karakters ofwel naar de rechter- of linkerkant van het scherm verschoven, wat verticale vlakken één en drie zouden zijn. Wanneer mensen in het midden worden gekaderd, verticaal vlak twee, wordt dit gebruikt om de vierde muur te doorbreken of het publiek ongemakkelijk te laten voelen, afhankelijk van de context. Soms zie je in film zelfs situaties waarin de acteurs bijna buiten beeld zijn of alleen hun schaduwen binnen beeld zijn om verborgen acties of hun terugtrekking uit een scène of situatie te suggereren.
Beweging
Hoe je de camera beweegt, moet ook passen bij je verhaal. Als je een film maakt die zich afspeelt in het Franse koninklijke hof in de 18e eeuw, dan kunnen veel uitgebreide dolly- en kraanbewegingen goed werken. Evenzo, als je een ruig drama in de binnenstad vertelt, kunnen licht wankele beelden uit de hand goed worden ontvangen door je publiek. Als je de twee stijlen hebt verwisseld, accepteert het publiek misschien niet zo dat de verhalen op een visueel onbekende manier worden verteld.
Er zijn veel verschillende termen voor camerabeweging en ze zijn vaak gerelateerd aan de verschillende soorten camera-ondersteuning die worden gebruikt.
Beweging voor statieven is pannen (statiefkop naar links of rechts draaien) en kantelen (de statiefkop omhoog of omlaag kantelen). Aangezien een persoon met een handcamera de bewegingen van het statief kan nabootsen, worden dezelfde termen gebruikt voor opnamen uit de hand.
Dolly- of sliderbeweging is dolly in (beweegt dichter bij het onderwerp), dolly out (beweegt weg van het onderwerp), vrachtwagen (beweegt de camera naar links of rechts), tracking shot (de camera beweegt met de beweging van het onderwerp mee terwijl de gezichtsveld van dezelfde grootte. Het kan ook uit de hand worden gedaan.)
Beweging voor kraan of jib is giek omhoog of omlaag (kantelt de arm omhoog of omlaag.) Kranen en jibs worden soms gieken genoemd.
Zoomlens beweging is inzoomen (maak de brandpuntsafstand langer) of uitzoomen (maakt de brandpuntsafstand korter). Terwijl in- of uitzoomen een soortgelijk effect heeft als een dolly in of uit, verandert de scherptediepte van de opname met de zoom; bovendien vervormen de meeste zoomlenzen het beeld tijdens het zoomen, wat ook het uiterlijk van de opname verandert. Door in of uit te zoomen op het gezicht van een onderwerp kan hun gezichtsuitdrukking meer opvallen.
Snelheid
Effecten zoals slow motion of time-lapse beïnvloeden de manier waarop gebeurtenissen door het publiek worden waargenomen. Slow motion, gecreëerd door te filmen met hoge framesnelheden en terug te spelen op normale snelheid, kan worden gebruikt om een aantal verschillende reacties te bereiken en wordt momenteel het vaakst gezien in actiefilms om een spectaculaire actie te benadrukken van een held zoals een Spartaan die dramatisch in de lucht terwijl hij op het punt staat zijn vijand neer te halen. Time-lapse wordt gemaakt door foto's of videobeelden over een lange periode te maken en deze te comprimeren tot een korte periode. Dit kan mensen het gevoel geven dat de tijd voorbij vliegt of een dramatische overgang aangeven. Een veelvoorkomend voorbeeld zou zijn om de fasen van de maan snel voorbij te zien gaan om te suggereren dat er een maand is verstreken in het verhaal.
Conclusie
Een van de beste manieren om te leren hoe u het perspectief van uw publiek kunt beheersen met uw camerawerk, is door andere beelden van geweldige verhalen te bestuderen die vergelijkbaar zijn met die van u en te zien hoe de cameraman dit voor elkaar heeft gekregen. De meeste filmgenres hebben films die een revolutie teweeg hebben gebracht in de manier waarop dat type film werd opgenomen, zoals "Stage Coach ” voor westerns, “Blade Runner ” voor sciencefiction en “Die Hard ” voor actiefilms. Als u dit soort films bestudeert om u te helpen begrijpen welke opnamekeuzes werden gebruikt om deze verhalen aan te sturen, kunt u soortgelijke beslissingen nemen over uw projecten. Praktische ervaring kan natuurlijk niet worden vervangen, dus zorg ervoor dat je oefent wat je hebt gezien.
Zijbalk
Geforceerd perspectief en scherptediepte Visuele effecten
Geforceerd perspectief is de illusie dat twee objecten van dezelfde schaal zijn en zich in hetzelfde dieptevlak bevinden. Vóór CGI maakten modelmakers uitgebreide sets met gaten of 'vensters'. Door deze set extreem dicht bij de camera te plaatsen, zouden ze de acteurs ver naar de achtergrond brengen. Dit gaf de illusie dat de acteurs inderdaad in dit model zaten en dat het model echt was. Een ander gebruik van geforceerd perspectief was om objecten groter of kleiner te laten lijken. Een nietje van pre-CGI sci-fi films, dit effect werd bereikt door een acteur (of object) dicht bij de camera te ensceneren om ze groter te laten lijken dan het leven en een object (of acteur) ver op de achtergrond te plaatsen om ze te laten lijken klein vergeleken met het object op de voorgrond.
Geforceerd perspectief met scherptediepte kan ook worden gebruikt voor visuele effecten in de camera. In de meest voorkomende toepassing zoomt de camera volledig in en verkort de scherptediepte. Acteurs die ofwel rennen, rijden of stilstaan, reageren vervolgens op een reeks signalen zoals vuurwerk. Voor de camera verschijnen de acteurs midden in een explosie of crash, terwijl ze in werkelijkheid honderden meters verwijderd kunnen zijn. Door het perspectief van de camera en de verkorte scherptediepte ervaart het publiek de illusie dat dit allemaal in hetzelfde bestaansniveau gebeurt.
Met de vooruitgang in CGI en de voortdurende aanwezigheid van 3D, zijn geforceerde perspectief- en scherptediepte-technieken nu praktische effecten die worden gebruikt door voornamelijk low-budget filmmakers; maar grote budgetregisseurs zoals Peter Jackson en Christopher Nolan gebruiken ze nog steeds.
Odin Lindblom is een bekroonde editor en cameraman wiens werk film, commercials en bedrijfsvideo omvat.