De onzichtbare bewerking neemt vele vormen aan en kan lastig te herkennen zijn. Als een bewerking echt onzichtbaar is, zal het publiek nooit weten dat deze bestaat. Onzichtbare bewerkingen worden gebruikt om meerdere shots aan elkaar te rijgen, waardoor de illusie ontstaat van een enkele, ononderbroken opname. Deze enkele opname is niet beperkt tot één lange opname, maar kan worden gebruikt om locatie en tijd te overstijgen. Er zijn talloze manieren om een onzichtbare bewerking te maken, en net zo talrijk zijn de thematische redenen om ze te gebruiken.
Een continu moment
Een van de grote capaciteiten van film is de kracht om een moment vast te leggen. De onzichtbare bewerking maakt het continue moment mogelijk, vooral wanneer het technisch niet mogelijk is om de resulterende scène in één take op te nemen. Sommige verhalen worden beter gefaciliteerd door één continu shot zonder zichtbare bewerkingen die het onderbreken. Het continue moment laat het publiek de illusie koesteren dat wat ze op het scherm observeren zich in realtime ontvouwt; er vindt geen montage plaats en alleen de orkestratie van een meeslepend verhaal. De onzichtbare bewerking maakt dit mogelijk.
Alfred Hitchcocks "Rope" is een vereerd filmisch voorbeeld van de onzichtbare montage. De hele film is opgenomen en gesneden om te verschijnen als één ononderbroken lange opname. Meer recentelijk heeft Alejandro G. Inarritu's Academy Award-winnende "Birdman" een vergelijkbare prestatie. Om een film in één continue take op te nemen, zou een bovenmenselijke inspanning in choreografie en uithoudingsvermogen nodig zijn, laat staan de technische hindernissen die zouden moeten worden genomen. In plaats daarvan gebruikten deze films een verscheidenheid aan creatieve productie- en postproductietechnieken om het publiek te boeien.
Hoewel "Rope" en "Birdman" ongelooflijke prestaties zijn, zijn er veel andere voorbeelden van de onzichtbare montage die niet de hele film in beslag nemen, maar in plaats daarvan beperkt zijn tot een enkele reeksopname.
De sequentie-opname is gewoon een sequentie in een film die zich in een enkele opname bevindt. Uitstekende voorbeelden van de sequentie-opname zijn de openingsscènes van Orson Welles' 'Touch of Evil' en Robert Altman's 'The Player'. Soms wordt dit gedaan als een praktisch effect, volledig uitgevoerd in de camera. Andere keren wordt de reeksopname in postproductie geassembleerd, waarbij verschillende technieken worden gebruikt.
Wijziging in instelling
Een ander gebruik van de onzichtbare bewerking is om een verandering van tijd op een bepaalde locatie aan te duiden. De "Harry Potter"-films deden dit vrij vaak om het verstrijken van de tijd tijdens het schooljaar op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus over te brengen. De camera zou van de personages in een scène afschuiven en naar een functie van het kasteel of het kasteelterrein gaan. Het publiek zou een verandering in het weer zien terwijl de camera de opname vasthield. Uiteindelijk zouden personages in een nieuwe seizoensgarderobe op het toneel verschijnen. Dit gaf het publiek het signaal dat er een grote hoeveelheid tijd was verstreken, allemaal binnen een enkel schot.
Op een vergelijkbare manier kan een onzichtbare bewerking worden gebruikt om een verandering in locatie aan te geven. Stel je een personage voor met een openbaring over iemand anders op een andere locatie. De camera zwaait vervolgens af naar wie ze in gedachten hadden. Hier wordt een onzichtbare bewerking gebruikt om in één opname tussen twee locaties te wisselen.
Thematische nevenschikking
Ten slotte zijn er momenten waarop een verandering in locatie of verandering in de tijd niet noodzakelijk letterlijk is. In plaats daarvan is de verandering van perspectief die wordt veroorzaakt door de onzichtbare snede thematisch van aard. Een verandering van perspectief voor het publiek wordt vaak gebruikt om een contrast of vergelijking tussen twee onderwerpen te laten zien.
Twee manieren om uw bezuinigingen te verbergen
Er zijn twee primaire methoden om een snee te verbergen:de zweeppan en camera-occlusie. Een zweeppan is een camerapan die optreedt met een snelheid die snel genoeg is om bewegingsonscherpte te creëren. Het is een van de eenvoudigste en meest betrouwbare manieren om een onzichtbare bewerking te maken en kan worden gedaan met behulp van praktische effecten. In de productie wordt één shot afgewerkt met een zweeppan en wordt het corresponderende shot gestart met een zweeppan in dezelfde richting met ongeveer dezelfde snelheid. De editor is dan in staat om de twee shots samen te knippen, vaak met behulp van een subtiele cross-dissolve voor een meer naadloze snede. Ditzelfde effect kan worden gesimuleerd in de bewerkingsruimte door een editor die bewegingen zorgvuldig in hun clips animeert en vakkundig vervagingseffecten gebruikt om een gesimuleerde zweeppan te creëren.
Een andere populaire techniek voor het maken van de onzichtbare bewerking is om de fysieke elementen van een scène te gebruiken om de camera een moment te verduisteren en de bewerking binnen de resulterende camera-occlusie te plaatsen. Hitchcock gebruikte deze techniek overal in "Rope". Voor een kwestie van frames zou een personage voor de camera bewegen. Dan, zodra de lens was verduisterd, zou de snede worden gemaakt. Voor het publiek lijkt het een simpele pass voor de camera. Voor de editor is het een onzichtbare bewerking.
Camera-occlusie kan ook een creatieve techniek zijn, niet alleen een simpele afleiding. Een van de meest gebruikelijke manieren om de onzichtbare bewerking te bereiken, is door de camera vervolgens naar de lucht te kantelen, terwijl de camera weer naar beneden kantelt om een andere locatie te onthullen.
Probeer het uit
Enkele van de krachtigste bewerkingen zijn degenen die nooit worden gezien. Een deel van de vreugde van het redacteur zijn is het onmogelijke mogelijk maken en de kracht om zichtbaar onzichtbaar te maken.
Chris "Ace" Gates is een viervoudig Emmy Award-winnende schrijver en videoproducent.