Een koude bries waait over het gezicht van de relikwiejager als ze het stenen graf nadert. Ze komt een stukje dichterbij terwijl haar fakkellicht over de donkere kerkmuren danst. Ze reikt naar de stenen deur - en de fakkelvlam gaat plotseling uit. Totale zwartheid. De regisseur roept "Cut!" De lichten gaan weer aan terwijl iedereen zich voorbereidt op de volgende scène.
Als editor bekijk je de video-replay van de opname en het valt je meteen op dat er iets niet goed voelt aan de opname. De verlichting is prima, het acteerwerk is solide en de audio is perfect. Dan raakt het je. De kadrering van de opname is niet goed, en dat is wat onevenwichtig aanvoelt.
Het draait allemaal om wat je ziet
Of je nu te maken hebt met oude onderwerpen of de tientallen voetbaldoelen die je kind dit seizoen scoort, hoe je je opnamen maakt, is van cruciaal belang voor hoe je video eruit zal zien.
Slecht gekaderde opnamen laten niet alleen veel van de belangrijke visuele informatie buiten beeld, maar ze kunnen ook op subtiele – of niet zo subtiele – onwelkome spanning voor de kijker zorgen. Dat is prima als het een horrorfilm is, maar niet zo geweldig als het de 5e verjaardag van je kind is.
Het samenstellen van je opname is ook een artistieke expressie. Er zit kracht in foto's. Als je goed nadenkt over hoe je je foto moet kadreren, kun je allerlei emoties overbrengen, van angst tot vredige rust.
Een eeuwenoude vraag
Al honderden - zo niet duizenden - jaren bestuderen beeldend kunstenaars hoe ze hun onderwerpen het beste kunnen omlijsten en waar ze precies de focus van hun composities kunnen plaatsen. Hoewel er geen definitieve regels zijn over hoe je je foto's moet kadreren, zijn er zeker beproefde richtlijnen die het bekijken waard zijn.
De goddelijke proportie
In 1202 publiceerde een Italiaanse wiskundige, bekend als Fibonacci, een boek waarin de westerse wiskunde de numerieke symbolen die we tegenwoordig gebruiken, introduceert. In dezelfde tekst introduceerde hij ook een reeks getallen, tegenwoordig bekend als de Fibonacci-reeks. Het eerste cijfer van de reeks is 0, het tweede cijfer is 1, en elk volgend cijfer is gelijk aan de som van de vorige twee cijfers van de reeks zelf.
Wat deze reeks zo speciaal maakt, is dat uiteindelijk, ongeacht met welke twee getallen je begint, de reeks zal eindigen in een verhouding van 1:1.618, ook wel bekend als de Goddelijke Proportie. Vreemd genoeg komen deze getallen en verhoudingen overal in de natuur voor, van de afmetingen van de nautilusschelp in de kamer tot het aantal spiralen op een dennenappel.
Het idee achter het gebruik van de Divine Proportion om je foto's te kadreren, is dat het, omdat het overal in de natuur voorkomt, zich leent voor het maken van intrinsiek mooie composities.
De formule om een sjabloon te maken met behulp van de Goddelijke Proportie is vrij technisch, dus voor ons doel zullen we het grafisch illustreren. Elke rechthoek is half zo groot als de vorige en wordt strakker tot waar de veronderstelde sweet spot ligt.
Deze verhouding komt tot uiting in architectuur, schilderijen, fotografie en muzikale composities. Leonardo da Vinci zou het in veel van zijn klassieke schilderijen en schetsen hebben gebruikt, waaronder de Mona Lisa en de Man van Vitruvius . Salvador Dali gebruikte het in zijn vertolking van het Laatste Avondmaal . En misschien kun je nu creatief worden en het ook in je meesterwerk gebruiken.
Een interessant aspect van de Divine Proportion is dat veel beeldend kunstenaars van nature de focus van hun composities op de goede plek leggen, schijnbaar zonder het te weten. In veel gevallen zullen we nooit weten of sommige van de grote artiesten deze metingen opzettelijk hebben gebruikt of dat de plaatsing gewoon goed voor hen was.
De regel van derden
Je hebt geen geavanceerde graad in wiskunde nodig om de regel van derden te schetsen. Je verdeelt je lijst eenvoudig in negen compartimenten, met behulp van twee gelijke verticale lijnen en twee gelijke horizontale lijnen. Die lijnen zullen elkaar op vier plaatsen kruisen. Dat zijn de goede plekken, en daar wil je de focus van je compositie op leggen.
Door de regel van derden te gebruiken, kan uw onderwerp ademen. Menselijke onderwerpen zullen comfortabel in het frame zitten, zonder zich druk te voelen door de randen van het beeld.
De horizontale en verticale lijnen zijn ook goede richtlijnen om te gebruiken bij het doorbreken van de compositie met skylines, waterlijnen, muren, snelwegen en andere rechtlijnige afbeeldingen.
Het onderwerp van uw focus
Wanneer je voor het eerst naar een compositie kijkt, zullen je ogen automatisch proberen om betekenis uit de afbeelding te halen. Er is meestal een brandpunt dat je blik trekt en opvalt - een zonsondergang, een dragrace, een surfer aan de waterkant. Het onderwerp is waar de compositie uiteindelijk over gaat. Het is het hoofdobject dat u zou gebruiken om de compositie aan iemand anders te beschrijven. Bij mensen ligt de focus meestal op de ogen. In actiefoto's kan het het middelpunt van de activiteit zijn.
Uitzonderingen op de regel
Als je eenmaal de regels goed onder de knie hebt, kun je erover nadenken ze te overtreden. Het negeren van deze compositierichtlijnen is een truc die je kunt gebruiken om spanning in de opname over te brengen wanneer de situatie daarom vraagt.
Over het algemeen spreekt een onderwerp dat op het scherm praat over het frame met een behoorlijke hoeveelheid ademruimte vooraan. Als je meteen spanning wilt creëren, kun je de ademruimte wegnemen en je onderwerp rechtstreeks in de rand van het frame laten spreken.
Deze techniek zorgt meteen voor spanning, omdat het onderwerp verstikt lijkt. Het ontneemt de kijker ook waardevolle informatie over wat of wie het onderwerp buiten beeld aanspreekt.
De ogen hebben het
Je zult merken dat de regel van derden niet precies overeenkomt met de goddelijke proportie. Maar als je ze met elkaar vergelijkt, is het duidelijk dat er geen enorm verschil is tussen de twee. Als u ziet waar de goede punten in beide formules liggen, biedt dit een goed inzicht in hoe u uw opnamen kunt samenstellen. Aangezien alle kunst uiteindelijk subjectief is, moet je tot je eigen conclusies komen over welke plaatsing het beste bij je past.
Weten hoe je een uitgebalanceerde compositie maakt, is een belangrijk hulpmiddel voor elke videograaf. Zoals alles wat het waard is om te doen, vergt het oefening. Uiteindelijk zul je merken dat je aangetrokken wordt tot goed gecomponeerde opnamen die de interessante of emotionele aspecten van je onderwerp accentueren in plaats van af te leiden.
Dat gezegd hebbende, je foto's kunnen er geweldig uitzien, ondanks het negeren van de richtlijnen. Het is allemaal in de ogen van de toeschouwer.
Als je denkt dat je composities wat hulp kunnen gebruiken, zijn deze richtlijnen een uitstekende plek om te beginnen.
James Williams is zowel een onafhankelijke filmmaker als een videojournalist.