Toen ik in mijn jeugd fotografie aan het verkennen was, vergat ik nooit een van de eerste lessen die ik leerde. Ik was een interview aan het lezen tussen een professionele fotograaf en zijn student - en de student, die door de portfolio van de professional keek, merkte op:"Man - maak je nooit een slechte foto?" En de pro antwoordde:"Natuurlijk. Maar als ik dat doe... gooi ik ze weg."
Het was een moment waarop ik op mijn voorhoofd sloeg.
Jezelf bewerken
Zoals veel mensen had ik de gewoonte om alle foto's die ik maakte te bewaren — goede en slechte. Het resultaat was dat ik tussen de 10 en 50 waardeloze foto's in mijn fotola had voor elke die maar half fatsoenlijk was! Ik begrijp nu dat de essentie van alle bewerkingen eigenlijk gewoon "het beste bewaren en de rest weggooien!"
De beste fotoalbums zijn gemaakt van alleen de "beste van de beste" foto's. Dus waarom is het niet eenvoudiger om te beslissen wat je wel en niet wilt bewaren in onze producties? Een probleem is dat als het gaat om familievideo's — zoals familiefotoalbums — onze redactionele discipline vaak wordt vertroebeld door het feit dat de persoon die ze monteert vaak emotioneel verbonden is met de inhoud.
Emotioneel geladen
Moeder is de video aan het bewerken en besluit een foto te gebruiken van de kleine Johnny die leert lopen. Het is redelijk om te verwachten dat de tijd die ze besteedt aan het bekijken van deze beelden gepaard zal gaan met een persoonlijke interne dialoog. Ze kijkt toe, maar ze ervaart ook een stroom van herinneringen - gekoppeld aan allerlei andere gebeurtenissen, gevoelens en emoties die met die tijd in haar leven gepaard gingen. Dit vermogen om herinneringen en emoties op te roepen is een van de krachtigste en mooiste onderdelen van het maken van video's. Maar het is een tweesnijdend zwaard. Dezelfde beelden die aan iemand worden getoond zonder die emotionele connectie, zullen niet in de buurt komen van dezelfde emotionele impact. Omdat ze niet dezelfde 'innerlijke dialoog' hebben om de ervaring interessant te houden. Ze zullen gewoon een peuter zien lopen. En het moet hen vergeven worden dat ze denken:"Ok, het kind kan lopen - wat nu?"
Als je de video exclusief voor jezelf en je gezin maakt – dan is het prima om te blijven hangen bij personages of scènes die een familiebetekenis hebben – in plaats van een universele betekenis. Maar hoe minder lang je er mee bezig bent, hoe meer je video interessant wordt voor een breder publiek.
Oh nee! De verjaardagstaartscène!
Laten we bijvoorbeeld de typische video van een verjaardagsfeestje nemen. Als lezer van Videomaker weet je dat het niet genoeg is om alleen de camera en de "brandslang" over het feest te rollen. De kans is groot dat je alle hoogtepunten van het feest apart hebt vastgelegd. Je hebt de versieringen, de kinderen die aankomen, de stapel cadeautjes, het aansnijden van de verjaardagstaart en veel foto's van het feestvarken of het meisje. Je hebt er waarschijnlijk ook voor gezorgd dat je op zijn minst snelle foto's hebt gemaakt van alle andere kinderen en/of ouders en familieleden die het feest bijwoonden. Dus als je gaat zitten om te bewerken, hoe bepaal je dan hoeveel tijd je aan je verschillende opnamen wilt besteden?
Een handig hulpmiddel dat ik in de loop der jaren heb ontwikkeld, is om de scène die ik ga knippen in woorden te vertalen - hoe minder hoe beter. Een schriftelijke samenvatting van een typische CUTTING THE BIRTHDAY CAKE-reeks kan er als volgt uitzien:
In die eenvoudige beschrijving heb je alles wat je nodig hebt om de essentiële aard van deze scène over te brengen. Als ik dit aan het snijden was en een antwoord nodig had op de vraag, "hoe lang zou mijn eerste shot van de taart moeten zijn?" het antwoord zou eenvoudig zijn... net lang genoeg voor het publiek om vast te stellen dat het een verjaardagstaart is... hoogstens een paar seconden. Laten we aannemen dat de taart mooi is geschreven en dat je een hoge hoek hebt zodat die woorden kunnen worden gelezen - gevolgd door een kanteling naar beneden om de mooie kers te bekijken. Dat kan het schot met een paar seconden verlengen. Maar die langere opname omvat de eerste twee regels in onze beschrijving. Vooruitgang!
Als je shots met een simpele boodschap voor je publiek te lang vasthoudt, loop je het risico een saaie video te maken. Omdat je publiek snel tegen zichzelf zal zeggen:"Prima, het is een taart. Ik snap het. Wat nu?" Hoe lang moet je erover doen om vast te stellen dat een taart wordt aangesneden? Zal een schot van een halve seconde van het mes - gevolgd door een onmiddellijke snee in Johnny's lachende gezicht het publiek niet alles vertellen wat ze nodig hebben om de volgende scène te dekken? Nog een seconde of zo?
Het stukje "cake in the face" is potentieel grappig. Grappig is boeiend voor elk publiek - dus het verdient wat tijd. Laten we een paar seconden aan de reeks geven - een paar snelle sneden als Johnny de taart in zijn gezicht krijgt, en een iets langere scène - nog een paar seconden - als we zijn met cake besmeurde gezicht zien en iedereen lacht. Als het echt grappig is, zou ik nog een paar seconden wachten zodat het publiek van het plezier kan genieten - dan BYE, BYE Scene Over. Waarschijnlijk verdient de "cutting the cake"-scène 5-15 seconden. Dat is het.
Wil je weten hoeveel vijf minuten ik de verjaardagstaartscènes heb gesneden die ik heb gezien in verjaardagsvideo's?
Jij ook, hè?
Nu weet je waarom zoveel mensen een hekel hebben aan het kijken naar familievideo's. Ze zijn meestal saai - omdat de persoon die ze bouwt ervan uitgaat dat de persoon die naar ze kijkt zoveel om Johnny geeft dat ze bereid zijn vijf minuten van hun leven te besteden aan het herbeleven van het moment dat hij zijn verjaardagstaart aansneed toen hij 5 was.
Wees niet bang
Ik weet dat het eng is om zoveel materiaal uit te knippen waar je zo blij van wordt om naar te kijken. En nogmaals, als de ENIGE mensen die je verwacht ooit naar je werk te kijken, naaste familie zijn, dan is dat prima. Laat je scènes zo lang als je wilt.
Maar laat me je een geheim vertellen over bewerken. Hoe goed het ook is, beeldmateriaal dat je weglaat, zal er nooit toe doen. Omdat het publiek nooit zal weten dat het bestond. Onthoud dat de beste familievideo's geen uitgebreide kronieken zijn - het zijn vensters in het verleden. Een raam op een interessant moment is krachtiger dan de hele dag aan een raam zitten kijken naar weinig of niets interessants. En zo is het ook met familievideo's. Het is onze taak als redacteuren om het venster van de schermen van onze kijkers te vullen met interessante en boeiende inhoud.
Hoe universeel interessanter we die scènes kunnen maken, hoe meer mensen ons werk niet alleen zullen bekijken, maar er ook echt van zullen genieten.
Bill Davis schrijft, filmt, bewerkt en doet voice-over voor een verscheidenheid aan zakelijke en industriële klanten.