Groothoeklenzen zijn onmisbaar in reisfotografie. Als ik fotoreizen organiseer, merk ik dat elke reis een verhaalcomponent heeft. Bijna altijd streven wij als fotografen ernaar om niet alleen een situatie te beschrijven, maar ook een verhaal te vertellen, en als het over mensen gaat, willen we het publiek het verhaal vertellen van de held in het middelpunt ervan. We willen de kijker zover trekken dat ze het kunnen voelen en de geuren van het tafereel inademen.
Er is een ideaal hulpmiddel voor dit soort behoeften; de groothoeklens die normaal gesproken varieert (op een full frame camera) van ongeveer 21 mm tot 35 mm. Het heeft verschillende voordelen; je kunt dicht bij mensen komen, een gevoel van onderdompeling in de kijker oproepen en mensen en objecten in focus krijgen met minimale inspanning.
Ik gebruik normaal gesproken FUJI X-camera's met sensoren van APS-C-formaat. Omdat deze sensor kleiner is dan full frame, moet je, als je de brandpuntsafstand van de lens wilt vertalen van full frame (een sensorgrootte vergelijkbaar met die van 35 mm filmcamera's), deze met 1,5 keer vermenigvuldigen. Dus een 18 mm lens op full frame is ALS een 27 mm lens op een cropped sensor (18 x 1,5 =27).
Als ik in dit artikel spreek over een brandpuntsafstand, bijvoorbeeld 24 mm, dan bedoel ik de lengte op full frame. Een brandpuntsafstand van 24 mm op een full-frame camera werkt als een brandpuntsafstand van 36 mm op de Fuji ASP-C-sensor.
De moeilijkheid die inherent is aan de groothoeklens is dat hij je dwingt om je heel bewust te zijn van de vervormingen die hij produceert. Als je mensen fotografeert, moet je ook dicht bij het onderwerp komen, wat voor de meeste amateurs oncomfortabel kan zijn.
Als u op zoek bent naar de droomlocatie om de groothoeklens te gebruiken voor een ritje, dan is het India, met name Benares. Het is een scenario vol details, met dramatische eerste vlakken van voorgrond, kleurrijke seconden, geuren, activiteit en ruis. Het is een grote, mooie puinhoop en er zijn altijd buitengewoon aantrekkelijke mensen om te fotograferen.
Met groothoek gaat het typische bereik van 21 mm tot 35 mm, hoewel sommige fotografen tot 18 mm gebruiken bij het fotograferen van mensen. Het beroemde fotobureau Reuters publiceerde zijn beste foto's van 2013 en als je de blurb eronder leest, zie je dat 80% van hen is gemaakt met een 24 mm groothoeklens. Met een hoogwaardige 24 mm-lens is de vervorming van de buitenlijnen niet zo'n groot probleem.
Tussen de fotoreizen die ik organiseer in onder meer India, Ethiopië, Thailand en Cuba, herken ik dat ik een speciale voorliefde heb voor Varanasi. Door wat ik kan zien in de gegevens van mijn Adobe Lightroom-software, is dat 73% van de foto's die ik maak gemaakt zijn met een 18 mm-lens. Ik gebruik ook - ondanks dat het veel vaardigheid vereist om met mensen als onderwerp om te gaan - een Zeiss 12 mm, wat het equivalent is van een 18 mm op APS-C-formaat.
Het is niet alleen dat groothoeklenzen de opname meer openen, de kijker krijgt meer informatie binnen het frame en de groothoeklens zorgt voor een veel natuurlijker beeld (onder experts wordt beweerd of een 28 mm of een 35 mm is het meest natuurlijke gezichtspunt).
Groothoek heeft een reeks voordelen, maar - zoals eerder vermeld - niet zonder ook ongemak te veroorzaken; het heeft wel een grote neiging om de contouren te vervormen, zoals op afbeeldingen van mensen. Het vereist ook een specifieke en verfijnde techniek om er de beste foto's van te maken. In de meeste gevallen moet je dicht bij het onderwerp komen om dramatische resultaten te krijgen, evenals een opmerkelijke scherptediepte, en dit is iets dat nog meer problemen oplevert voor fotografen die niet gewend zijn om dichtbij te komen en persoonlijk met mensen.
Laten we nu eens kijken naar enkele kenmerken van de groothoeklens.
Kenmerken groothoeklens
Vervorming van het gezichtspunt
Een 24 mm-lens zal, als deze niet op de juiste manier wordt gebruikt, de contouren vervormen en overdrijvingen veroorzaken. Als de lens niet van goede kwaliteit is, zie je in sommige delen van de foto een kromming in plaats van rechte lijnen. In sommige soorten fotografie wordt deze overdrijving van de lijnen als een creatief argument beschouwd en kan een foto een dromerige uitstraling geven. Dit werkt af en toe prima, vooral als je het niet overdrijft.
De beste benadering van dit mogelijke probleem is om je bewust te zijn van de horizontale positie van je camera en het zo veel mogelijk te vermijden om het omhoog of omlaag te kantelen. Het helpt als de camera op een horizontaal vlak evenwijdig aan de grond staat.
Vervorming van de verticale as
Het is belangrijk om de tijd te nemen om de camera kritisch te situeren ten opzichte van de verticale as. Dit is de reden waarom wanneer ik een groothoeklens gebruik, ik mijn positie (camerahoogte) ten opzichte van het grondniveau verander. Het gebruik van een groothoeklens op 50 cm (19,7″) van de grond is niet hetzelfde als één meter (39″), of één meter tachtig hoog (5,9 voet). Ik probeer normaal gesproken een paar niveaus om de positie te vinden die me de beste hoek geeft, hoewel ik erken dat je met oefening dit proces kunt begrijpen voordat je echt door vallen en opstaan moet gaan.
Ik ben me altijd zeer bewust van ten minste één verticale lijn in een foto gemaakt met een groothoeklens. Het kan een straathoek zijn, een mast, een opgeheven arm. De verticale referentie kan vaak het anker zijn, de basisreferentie van de afbeelding, de nagel van de hele afbeelding. De beste manier om een goede foto te verpesten, is door een gebogen mast te tonen waar de kijker duidelijk verwacht en weet dat hij recht moet zijn en er vervorming is ontstaan door jouw positie bij het nemen van de foto. Op veel moderne camera's kunt u uw zoeker instellen om een raster weer te geven. Hierdoor kunt u door het display kijken en de lijnen van de hele set ordenen met de verticale en horizontale referenties die zichtbaar zijn.
Hoge en lage hoek
Een hoge camerahoek houdt in dat je het onderwerp of de scène van boven naar beneden in je opneemt, gelegen op hoge grond van de objecten die je wilt fotograferen. Als u een lage hoek gebruikt, maakt u een foto van onder naar boven vanaf een punt onder wat u wilt fotograferen. Naast het verkrijgen van een origineler standpunt, wordt het vaak gebruikt als een techniek om de vervorming te vergroten en verschillende delen van het onderwerp te benadrukken. Eerlijk gezegd zou ik het met veel voorzichtigheid gebruiken, dit is waarom:
Als je de films van Orson Wells hebt gezien, herinner je je de scènes die gevoelens van dromerigheid oproepen - of soms nachtmerries. Wells gebruikte graag de nadrukkelijke vorm die werd gemaakt door vanuit een hoge hoek ver boven het onderwerp te fotograferen, en de lage hoek deed precies het tegenovergestelde. Iedereen die zijn films heeft gezien, weet perfect hoeveel vervorming het veroorzaakte, omdat hij het gebruikte om zeer specifieke omgevingen te creëren. Als je extreem hoge en lage hoeken gebruikt, krijg je dit effect ook.
Velddiepte, alles scherp in beeld
Scherptediepte is belangrijk als je alles scherp wilt hebben. Met een 18 mm-lens is het moeilijk om een foto te maken met een kleine scherptediepte of minder scherp op de scène. Met een diafragma van f/5.6 houdt hij vrijwel alles scherp, van een afstand van één meter tot oneindig. Dit maakt het interessant en handig als u foto's wilt maken zonder zelfs maar scherp te stellen.
Veel straatfotografen fotograferen op deze manier:stel scherp op twee meter (6,6 voet) met een diafragma van f/5.6. Van daaruit weet je al dat als je een vaste afstand tot het onderwerp houdt, alles redelijk scherp is. Dit kan u veel tijd besparen in situaties waarin u niet veel tijd heeft om goed scherp te stellen of waarin u merkt dat uw automatische scherpstelling zich onregelmatig gedraagt.
De originaliteit van het vlak en van het frame
Met een extreem groothoeklens kun je, als je oog eenmaal is getraind, een nogal originele kijk op de werkelijkheid bieden. In het echt zien we niet breder dan 50mm. Verder gaan, 28 mm, 24 mm, 21 mm, 18 mm, creëert een soort onwerkelijk gevoel. Lijnen overdrijven hun nabijheid of scheiding, de voorgrond lijkt enorm (groot) ten opzichte van de achtergrond. De relatieve grootte van objecten verschilt van wat we normaal voelen. Als we daar de scherptedieptekarakteristiek en de mogelijke vervormingen bij optellen, hebben we wel een creatief wapen in handen dat met grote zorg moet worden ingezet! Hoezeer we ons ook verbazen over een origineel gezichtspunt, we vervelen ons bij het zien van veel groothoeklensvervormingen.
Nabijheid van het onderwerp
Dit geeft de kijker een sterk gevoel van erbij zijn, van onderdompeling in de scène. In mogelijk de helft van de foto's die ik maak met een groothoeklens, is de afstand tot het onderwerp minder dan twee meter (6,6 voet). Bij fotografie in documentaire stijl – niet per se het fotograferen van landschappen – beloont een groothoeklens de nabijheid van een onderwerp, omdat het een nogal indrukwekkend beeld oplevert. Geweldige foto's zijn gemaakt met een 18 mm-lens en zijn gemaakt op een afstand van minder dan een meter (3,3 voet) van het onderwerp. Dit wordt meestal gedaan door het onderwerp in het derde deel van het beeld te krijgen en de kijker toe te staan te observeren wat er op het tweede vlak gebeurt. U moet zich speciaal bewust zijn van de manier waarop uw lens zich gedraagt; hoe dichter het onderwerp bij de rand van het beeld is, hoe groter de optische vervorming. Onthoud ook wat er is gezegd over de manier om je camera vast te houden om vervorming te voorkomen; verticale en horizontale assen en het kantelprobleem.
Veel fotografen voelen zich ongemakkelijk om zo dichtbij te komen. Maar als je graag mensen fotografeert, is een groothoek een essentieel hulpmiddel. Het beste wat je kunt doen, is eraan wennen om dicht bij mensen te komen, op een vriendelijke manier en met een glimlach.
Landschapsfotografen volgen deze suggestie van nabijheid niet altijd op. Het gebruik van de groothoek is meer gericht op het verkrijgen van een indrukwekkende scherptediepte, vele malen spectaculaire symmetrie en… gezochte vervorming! U zult honderden foto's zien die zijn gemaakt met een 15 mm-camera waar de wolken een zeer karakteristiek patroon volgen dat wordt gecreëerd door de vervorming van de lens.