In dit artikel bekijken we waarom de meeste filmmakers en fotografen hun onderwerpen het liefst belichten met grote, zachte lichtbronnen.
Zacht licht is zoveel vleiend voor het gezicht en lichaam dan hard licht — het verstrooit harde schaduwen, verzacht donkere gebieden en elimineert in het algemeen de randen die kunnen afleiden van de natuurlijke hoeken van de menselijke vorm. Allemaal goede redenen waarom filmmakers en fotografen de voorkeur geven aan zacht licht.
Als je beelden van achter de schermen van Hollywood-kaskrakers bekijkt, zie je de enorme schermen en diffusieframes die DP's gebruiken om die kwaliteit van verlichting te krijgen. En diffusieframes van 20 × 20 voet zijn niet ongebruikelijk. Roger Deakins, ASC, staat bekend om zijn 'Cove Light', een stuk gebleekte mousseline van 80 voet lang op een hele kamer met een sleutel. Dit creëert een flatterend, omhullend licht voor zijn onderwerpen - essentieel voor de look die hij creëert.
Ondanks deze prevalentie van zachte verlichting, is er geen echte maatstaf om te meten hoe zacht licht is, of hoe je het juiste niveau van zachtheid kunt krijgen.
Een aspect om rekening mee te houden is dat zachtheid komt van de grootte van de bron, in verhouding tot de afstand tot het onderwerp. Ik heb altijd gewerkt vanuit de veronderstelling dat zacht licht afkomstig is van een licht van dezelfde grootte als het onderwerp - of het deel dat wordt gefotografeerd - en op dezelfde afstand van het object dat je belicht.
Om dit in praktische termen te zeggen, als je het hoofd en de schouders van een acteur fotografeert, een gebied van ongeveer 2 × 2 voet, kun je objectief zacht licht produceren door een lamp van 2 × 2 voet op twee voet afstand van de acteur te plaatsen. Als je hetzelfde niveau van zachtheid wilt in een middenopname van twee mensen die aan een tafel praten (een gebied van ongeveer 5×5 voet), moet je een lamp van 5×5 voet op anderhalve meter afstand plaatsen.
Als je alleen op zoek bent naar zachtachtig licht, je kunt wegkomen met een bron van 5×5 voet op drie meter afstand, of een bron van 10×10 voet op twintig voet afstand. Vanwege de omgekeerde kwadratenwet, die dicteert dat licht 1/4 zo helder is elke keer dat je je afstand ervan verdubbelt, is het moeilijk om van veraf helder genoeg licht te krijgen. De meeste DP's en hun gaffers houden de lichten net buiten beeld en gaan voor de grootste beschikbare bron.
Als je heel zacht licht wilt, kun je een bron van 10'x10' op anderhalve meter afstand plaatsen. Dit is wat Deakins doet met zijn Cove Light. Voor een scène in de film Unbroken, Deakins huurde bijna elke 20K-lamp in Australië (meer dan twintig), om de ramen op veertig voet van het gesprek tussen personages te verlichten. Dit gaf hem zacht omhullend licht, zonder dat de scène er kunstmatig verlicht uitzag.
Deze statistiek wordt al heel lang in de fotografie gebruikt en begint langzaam zijn weg te vinden naar de reguliere cinematografie.
Die gigantische diffusieframes op filmsets zijn meestal niet het resultaat van de DP die probeert het zachtst mogelijke licht te krijgen; ze zijn eerder een poging om zeer grote onderwerpen te belichten - zoals een groep mensen of een huis - en toch een gevoel van gelijkmatigheid van licht te behouden. Het op een kraan gemonteerde tuig dat Greig Frasier gebruikte om de aanval van Bin Laden in Zero Dark Thirty te verlichten, was enorm. Het was echter nog steeds alleen de grootte van het deel van het terrein dat ze verlichtten, en het volgde dezelfde regel.
Close-ups zijn gemakkelijk te belichten met zachte bronnen omdat je het licht heel dicht bij het onderwerp kunt krijgen. Wides zijn veel moeilijker omdat je een back-up van de lichten moet maken om ze uit het frame te houden. Het volgen van opnamen is nog moeilijker vanwege de afstand die ze afleggen.