Leer de oorsprong van de term cinéma vérité, de vérité-traditie en tips voor het maken van je eigen cinéma vérité documentaire projecten.
In de wereld van het filmmaken is er misschien geen nobelere filmstijl dan de documentaire. Maar binnen de vele subgenres van de documentaire is de meest pure en nobele misschien wel de cinéma vérité-stijl.
Er zijn enkele meningsverschillen over wat echte "cinéma vérité" betekent. De stijl zelf is echter uniek en - als het goed wordt gedaan - is het een van de meest pure vormen van filmmaken.
Hier leest u hoe u de cinéma vérité-stijl kunt gebruiken voor uw documentaireprojecten.
Wat is Cinéma Vérité?
De oorsprong van de term komt van de Franse filmmaker Jean Rouch. Hij was een van de eerste filmmakers die in verband werd gebracht met de term, wat zich vertaalt naar 'waarheidsgetrouwe cinema'. De wortels gaan terug tot de vroegste dagen van filmmaken en cinematografie, toen de principes van het maken van documentaires voor het eerst werden gedefinieerd.
Cinéma vérité wordt ook wel observationele cinema genoemd of directe bioscoop (meer over die voorwaarden hieronder). Enkele van de vroegste filmmakers die in deze stijl werkten, waren Robert Drew, Richard Leacock, D.A. Pennebaker, en de eerder genoemde Jean Rouch. Elk begon in de jaren zestig hun eigen regels en stijlen te definiëren voor het maken van 'echte' documentaires.
Observational Cinema of Direct Cinema
Vanuit een modern filmperspectief is het belangrijk om de verschillen tussen de termen en individuele bewegingen en stijlen met betrekking tot filmgeschiedenis te begrijpen. Buiten de academische wereld is de term cinéma vérité echter vaak een verzamelnaam voor pure vérité, observationele cinema en directe cinema-stijlen wanneer het over documentaire projecten gaat.
Van vérité-films zoals Primary (1960), Kijk niet achterom (1967, gefilmd in 1965), Grijze Tuinen (1975), via The War Room (1993) evolueerde de vérité-stijl naarmate veel van de aangesloten filmmakers hun technieken verfijnden en hun eigen op vérité-geïnspireerde methoden ontwikkelden.
Geen voice-over of ondertitels
Een van de eerste regels van cinéma vérité-stijlen - zoals directe en observationele cinema - was om alle voice-overs of titelkaarten en ondertitels in bioscoopjournaalstijl uit hun documentaireprojecten te verwijderen. De vérité-stijl ontwikkelde zich in directe tegenstelling tot de gelijktijdige oorlogsverslaggeving en televisienieuwsstijlen. Zowel oorlogsverslaggeving als televisienieuws promootten snelle feiten en sensatie in plaats van het publiek de gebeurtenissen daadwerkelijk te laten zien, horen en ervaren, zodat ze tot hun eigen conclusies konden komen.
Bij het maken van moderne documentaires is het zeldzaam om een presentatie te zien die volledig verstoken is van voice-over en ondertitels (in tegenstelling tot de nu populaire documentaire in Michael Moore-stijl, waar documentairemakers zichzelf midden in het verhaal plaatsen).
De vérité-stijl is echter zelf nuttig voor bepaalde projecten en segmenten van andere functies als stilistische keuze. Met Vérité kunnen kijkers zich emotioneel verbinden met bepaalde scènes en situaties.
De Fly-on-the-Wall-aanpak
Een andere losjes gedefinieerde vérité-regel is de 'fly-on-the-wall'-benadering van direct cinema. In deze puurste iteratie van cinéma vérité is het doel van de documentairemaker om simpelweg te observeren met zo min mogelijk artistieke beslissingen of bewerkingen.
Na verschillende door Vérité geïnspireerde documentaire projecten te hebben meegemaakt, is deze aanpak eigenlijk een van de moeilijkste om uit te voeren. Voor filmmakers die vaak afwisselen tussen documentaire, verhalende en commerciële projecten, is de wens om scènes te 'stagen', interviews op te zetten en alles vooraf te coördineren een tweede natuur.
Hoewel, wanneer je jezelf dwingt om gewoon te observeren, je snel kunt ontdekken hoeveel vooroordelen en verhalen je misschien met je hebt meegebracht. Laat het verhaal zich in plaats daarvan vanzelf ontwikkelen.
Streef naar "Truthful Cinema"
De kern van cinéma vérité is de eenvoudige definitie van 'waarheidsgetrouwe cinema'. Als je lang genoeg met film en video werkt, kom je op shoots terecht waar een klant of regisseur kan vragen om 'verite-style'-opnamen. Dit is meestal snel gezegd voor run-and-gun zonder veel richting of planning.
Als je echter geïnteresseerd bent in de wortels van het maken van documentaires, het genre leest, de klassiekers bekijkt en jezelf uitdaagt om de stijl te verkennen, kun je veel ontdekken over de kunst van het maken van documentaires.