Je weet dat je in de aanwezigheid bent
van echt visionair camerawerk als je het niet merkt. Onlangs
overkwam mij dit tijdens het kijken naar een film die ik vaak heb gezien.
Een film die niet bekend staat om zijn cinematografie of ingenieuze compositie:
'The Birdcage'.

Het schot opent 's nachts boven de Atlantische Oceaan
oceaan. De camera glijdt net boven het water, gericht
in de richting van een glinsterende skyline. In minder dan 10 seconden naderen we
het strand en komt de skyline in beeld. Nu zijn we over het zand,
dan de kliffen; en nu dalen we af naar een bruisende straat
scène. We steken de straat over, ontwijken het drukke verkeer en gaan
een trap op, langs wat mensen, door deuren die op de
laatste seconde opengaan, door een drukke nachtclub, naar het midden van de
stap langs de drag queens, ga naar rechts en stop voor de
gehaaste toneelmanager (in een perfecte medium close-up) die
zijn lijn aflevert.

Knippen.

Wauw. En dat is de credit
volgorde. Ik zou dat een goed geoefende reeks camerabewegingen noemen.
Gebruik beweging, compositie, scherptediepte en licht om
ons van het donkere, troebele water bij South Beach naar het heldere voetlicht te brengen
van een nachtclub kan een reeks goed geplande en vakkundig uitgevoerde
camerabewegingen meer dan 20 pagina's aan dialogen opleveren. Toegegeven, de
producenten van deze film hadden toegang tot tal van dure machines
om de camera te verplaatsen, waaronder een helikopter en een kraan, maar
de basisboodschap is hier hetzelfde voor videografen die werken met
handcamcorders:een goed begrip van camerabewegingen zal
wonderen doen voor uw producties.

Als je je nog steeds afvraagt
hoeveel impact goed geoefende camerabewegingen kunnen hebben in je volgende
productie, laten we eens kijken naar enkele methoden om het gewone te veranderen
in het uitzonderlijke. Je kunt de regels immers pas overtreden
je kent ze.

Stabiliteit is de sleutel

Er zijn veel redenen om een ​​camera stabiel te houden, of statisch, zoals de filmindustrie het noemt
het. Afgezien van het voorkomen van misselijkheid bij het publiek, dwingt een statische camera-opname kijkers om hun aandacht op iets specifieks te concentreren.

Een klassiek voorbeeld van hoe je de actie binnen een statisch kader het verhaal laat vertellen, is Alfred Hitchcocks 'Rear Window'. Een ongelukkige fotograaf (Jimmy Stewart), rolstoelgebonden met een gebroken been, kijkt uit het achterraam van zijn appartement en over een binnenplaats naar de ramen van zijn buren.

Zie je de mogelijkheden in deze opstelling? Vanuit het oogpunt van de fotograaf kijken we (in statische opnamen) hoe mensen hun typische dagelijkse routines uitvoeren. Feesten, minnaarsruzies, eenzaamheid, tuinieren en natuurlijk moord vinden plaats in statische, afgesloten, onbeweeglijke shots.

De camera stil houden klinkt eenvoudig:plaats hem gewoon op een statief. Er zijn echter gevallen waarin er geen statief beschikbaar is. In dit geval heb je twee opties:de menselijke anatomie en je fysieke omgeving.

Als je een statische opname uit de hand moet vasthouden, onthoud dan enkele basisregels voor comfort. De eerste is om in een positie te staan ​​die je minstens 10 minuten kunt verdragen. Een methode die ik handig heb gevonden, is door de camera in de wieg te houden als een baby of voetbal, en de zoeker open te klappen, waardoor je je oog van het oculair haalt en de cameratrilling drastisch wordt verminderd.

Als je toevallig een ingebouwde
LCD-monitor op je camcorder hebt, nog beter. Als je zoeker
niet open kan klappen, ga dan staan ​​met je benen stevig uit elkaar. Om
de vermoeidheidsfactor laag te houden, moet u uw knieën niet op slot doen.

Maar waarom zou je je lichaam gebruiken als
je een geparkeerde auto of kiosk kunt gebruiken? Je zou versteld staan ​​van
de verscheidenheid aan camera-ondersteuningen die je omringen. Stop met lezen
en kijk rond waar je je bevindt. Zie je mogelijke plaatsen
waarop of waartegen je een camera kunt plaatsen? Bomen, banken, vuilnisbakken,
muren, hekken:het zijn allemaal geweldige steunen. Als je op zoek bent naar een object
waar je je dure camera op wilt laten rusten, gebruik dan deze regel:als het
gelijk is aan je lichaamsgewicht, is het een goede ondersteuning. Als hij meer weegt,
is hij geweldig.

De Shake, Rattle and Roll
Cam

Het is onvermijdelijk dat de statische
shot zijn welkom bij jou verslijt (tenzij je Jim Jarmusch bent
en de film 'Stranger Than Paradise' is, waarin niet
één shot beweegt). Als dit jou overkomt, prima. Het is een visueel
medium, dus wees visueel avontuurlijk.

We hebben inmiddels allemaal de
effecten van een trillende camera gezien. Van 'ER' tot 'Twister'
tot welke muziekvideo dan ook op MTV, de trillende of bewegende camera is
hier om te blijven, en waarom niet? Als je het goed doet, kan een camera die
een eigen leven gaat leiden
een geheel nieuwe dimensie aan een scène toevoegen.

Camerabewegingen kunnen worden ingedeeld
in twee basiscategorieën:stationaire bewegingen, waarbij kantelen, pannen
en gieken worden uitgevoerd vanuit een vaste positie; en reizende bewegingen,
waarbij de cameraman en de camera langs een horizontale
baan bewegen.

Zoals alles wat de moeite waard is,
het uitvoeren van een van deze twee soorten camerabewegingen vereist drie
P's:planning, oefening en geduld.

De eerste categorie, stationaire
bewegingen, omvat zoomen, kantelen, pannen en giek (ook wel
voetstuk genoemd). Elk van deze camerabewegingen vraagt ​​wat tijd met
de drie P's. Maar ze zijn vrij eenvoudig onder de knie te krijgen en kunnen
een groot verschil maken in je visuele verhalen.

De zoom is waarschijnlijk de
eerste gadget op elke camera die mensen leren bedienen, behalve
de aan/uit-schakelaar. Inzoomen lijkt het onderwerp
dichter bij de kijker te brengen. Uitzoomen doet het tegenovergestelde. Gezien het
brede gebruik van meer geavanceerde camerabewegingen, kan de zoom
soms gedateerd aanvoelen. Het andere probleem is dat het zich door de ruimte beweegt op
een manier die onnatuurlijk is voor het menselijk oog, en objecten er
plat laat uitzien. Toch kun je het met groot effect gebruiken. Bijvoorbeeld,
stel je een cameralens voor die is ingezoomd op het gezicht van een man die luid snurkt
terwijl operamuziek op de achtergrond speelt. Zoom vervolgens uit om
een smoking en een in toga geklede publiek te onthullen die hem minachtend aanstaarden.
Zoals dit voorbeeld laat zien, is het vaak beter om uit te zoomen om de
context te onthullen dan om in te zoomen.

De kanteling, zoals de naam al aangeeft,
kantelt de camera zodat deze omhoog of omlaag kijkt. Deze zet komt vaak voor
bij het maken van schoten:schoten die zeggen:"Ons verhaal begint
hier." Het is even effectief voor binnen- en buitenopnamen,
zoals het naar beneden kantelen van een grote wolkenkrabber naar de ingang
of het omhoog kantelen van een slapend gezicht naar de maan door een raam.

De pan beweegt de camera
van rechts naar links of omgekeerd. De pan kan je een mooie onthullende
shot geven. Het is perfect voor het onthullen van het volledige bereik (of panorama)
van een scène (zoals de Grand Canyon) die anders te breed is om
vast te leggen met een groothoeklens.

De laatste beweging in de stationaire positie
camera is de giek of het voetstuk. Het verhoogt of verlaagt de hoogte
van de camera. Hoewel dit meestal wordt gedaan met dure apparatuur
zoals een kraan of hydraulische dolly, kunt u de giek met een beetje inventiviteit
goedkoop uitvoeren. Handmatige pompkrik in
ontgrendelingsmodus, liften met glazen wanden of zoiets eenvoudigs
als de beweging van je arm kan effectieve knallen opleveren. Boom
of sokkelfoto's zijn geweldig om informatie te onthullen. Stel je bijvoorbeeld een shot voor dat begint met een shot van een kapotte Ming
vaas op de vloer naast een haveloze sneaker. Kom langzaam omhoog langs
vuile spijkerbroek en een met gelei besmeurd T-shirt om het
gezicht van een kleine jongen te onthullen - in shock. Geen woord gesproken, maar genoeg informatie om
je iets te vertellen over de jongen en het soort situatie waarin hij
is terechtgekomen.

Het mooie van stationaire
camerabewegingen is dat ze allemaal goedkoop en vrij gemakkelijk kunnen worden gedaan.
Als je de drie P's gebruikt, zul je merken dat je deze bewegingen uitvoert
met gratie en stijl.

Take Two

Voor wie wat avontuurlijker wil worden met hun visuele stijl, hebben we de reizende
moves:de vrachtwagen, de dolly en de boog. Het goede nieuws is dat deze
drie camerabewegingen stinken naar 'kwaliteitsproductie'. Het
slechte nieuws is dat kwaliteitsproductie geld kan kosten. Maar het is mogelijk
om reizende camerabewegingen van hoge kwaliteit uit te voeren met een beperkt budget, zoals we zullen
zien. Ze vereisen wat meer houtafscheiding met de drie P's,
maar de tijd die je eraan besteedt om ze onder de knie te krijgen, is het zeker waard.

Tijdens het verplaatsen van de vrachtwagen
legt de camera
een afstand af (links of rechts) ten opzichte van
het onderwerp. Soms ook wel een tracking shot genoemd, zie je vaak
de vrachtwagen rijden in een scène waarin iemand over straat loopt
en de camera volgt vanaf de overkant van de straat en hem in
profiel betrapt. Vrachtwagenbewegingen zijn geweldig om drukke landschappen vast te leggen, zoals
menigten en files.

De dolly-opname beweegt de
camera naar of weg van een object. Je ziet het vaak gebruikt voor
voor twee mensen die pratend over straat lopen. Het geweldige
van een dollyshot is zijn subtiliteit. In een door Martin Scorsese geregisseerde
muziekvideo voor Bruce Springsteen, is de hele video een sloooow
dolly in op The Boss terwijl hij op zijn gitaar tokkelt en in de
lens zingt.

De laatste zet in deze categorie
is de boog. Ik zal niet liegen - het is een beetje lastig. De camera beweegt in
een boog rond het onderwerp met behoud van afstand en
brandpuntsafstand. Van alle bewegingen is deze het moeilijkst uit te voeren
zonder dolly. (Naast een soort camerabeweging, is een dolly
een apparaat dat professionals gebruiken om de camera te monteren en
soepel over de grond te verplaatsen.)

Een goed voorbeeld van een boog
is de openingsscène van het diner in Quentin Tarantino's 'Reservoir
Dogs', waar de personages de teksten van Madonna bespreken terwijl
aan een tafel zitten . De camera kan om hen heen gaan en
hun rug gebruiken als bewerkingspunten.

Sommige vindingrijke videografen
hebben een auto gebruikt met een deel van de lucht uit de banden, of
zelfs een winkelwagentje, als een dolly. Als je een reizende
shot moet maken zonder de hulp van een dolly, is oefening essentieel. Dit betekent
een aantal interessante manieren leren om te lopen.

Als je een vrachtwagenopname wilt maken met
een handcamera, moet je oefenen met zijwaarts lopen
in een langzaam, gelijkmatig tempo. Het helpt om je benen licht gebogen te houden
om te voorkomen dat mensen het natuurlijke op en neer dobberen wanneer
ze lopen.

Hetzelfde geldt voor de uit de hand gehouden
dolly-opname – alleen deze keer ga je vooruit of achteruit.
Probeer een boog uit de hand een paar keer; je zou gewoon kunnen besluiten
dat het beter zal werken als pan.

Het belangrijkste om te onthouden
wanneer je reisfoto's uit de hand maakt, is het langzaam beginnen en eindigen.
Dit voorkomt dat de camera trilt, wat een plotselinge beweging zal maken
van twee centimeter lijken twee voet op het tv-scherm.

Met elke camerabeweging, stilstaand
of reizend, kun je pas oefenen nadat je de
opname hebt gepland. Dit betekent dat u weet waar de beweging begint, wanneer deze begint,
hoe snel deze beweegt en waar deze eindigt. En dat is alleen als je van plan bent
één beweging te doen.

Het geduldgedeelte moet
alomvattend zijn.

Lens-O-Rama

Omgaan met lenzen,
brandpuntsafstanden en irissen kan behoorlijk ingewikkeld klinken, vooral als
wiskunde erbij komt kijken. Laten we de wiskunde helemaal vermijden en genoegen nemen met
eenvoudige uitleg.

Camcorderlenzen zijn er in
alle soorten en maten en kunnen een verscheidenheid aan
interessante effecten creëren. De meeste camcorders hebben zoomlenzen die
een breed scala aan brandpuntsafstand-instellingen kunnen dekken, van groothoek tot
telefoto. Net als bij camerabewegingen, hangt het bepalen van de juiste brandpuntsafstand
die je moet gebruiken af ​​van wat je wilt van de scène die je gaat fotograferen.

De groothoekinstelling op
je zoomlens wekt de illusie dat objecten verder weg zijn
dan ze zijn. Het is perfect voor landschapsfoto's, zoals de beroemde
scène uit 'Giant' waarin James Dean in een auto zit die
voor een herenhuis in de verre horizon geparkeerd staat. De groothoekinstelling
op sommige camcorders is zo breed dat de beelden er
licht vervormd uitzien, als een spiegel in een huiskamer.

De normale hoekinstelling
is precies dat. Het legt beelden vast zoals onze blote ogen dat doen (hoewel
het lang niet zo gevoelig is voor licht). Er is zeer weinig vervorming
met de normale hoekinstelling, waardoor je de grootste
mobiliteit krijgt bij camerabewegingen.

De telefoto-instellingen vergroten
het beeld, maar vergroten ook de trillingen. Bij de extreme
telefoto-instelling kan een lichte bries of bult de scène op een
aardbeving doen lijken. Telefoto-instellingen introduceren ook een soort vervorming
compressie genaamd, waardoor alles er plat uitziet.

Als je je zoom
lensinstellingen wijzigt, verander je niet alleen de schijnbare afstand
tot het onderwerp; je verandert de manier waarop de hele opname eruitziet.
Met een verscheidenheid aan zoominstellingen heb je flexibiliteit bij het kiezen
het effect dat je in een bepaalde scène wilt bereiken. Probeer iemand in een close-up te fotograferen met een normale lens op tien centimeter van haar gezicht
en dezelfde foto met een telelens vanaf 30 meter.
Je zult de verandering in licht, textuur, en achtergrond.

Experimenteer! Speel mix en
match met lensinstellingen. Fotografeer een smal steegje in de groothoeklensinstelling. Zoom uit vanaf een takje naar de hele rand van een
canyon. Als je eenmaal duidelijk hebt wat elke lensinstelling kan doen, kun je de dingen opfleuren met een paar camerabewegingen. Hier vind je
allerlei nieuwe gebieden om te verkennen met beeldvervorming. Je zult
verbaasd zijn te horen dat de vreemdste combinaties soms
de meest vermakelijke beelden opleveren.

Geraamd worden

Het heet veel dingen:compositie,
mise en scene , het vloeiende canvas. Maar het ordenen van wat je
in het videoframe ziet, komt allemaal neer op één vraag:waarom
wil je het opnemen zoals je het filmt? Bij het componeren
een schot, of het nu statisch is, een dreun of een dolly-in met een kanteling omhoog, vraag jezelf af
waarom je deze dingen doet en wat je visueel hoopt over te brengen.
Voor een trillende camera kan bijvoorbeeld veel dingen betekenen, van een spannende
scène tussen twee mensen (zoals in Woody Allens 'Husbands and
Wives') tot een aardbeving.

Een basisregel voor compositie
is de regel van derden. Om de regel van derden te gebruiken, begint u met het
delen van het tv-scherm in drieën met vier denkbeeldige lijnen:twee verticale
twee horizontale, net als een boter-kaas-en-eieren-spel. Deze denkbeeldige
lijnen snijden elkaar in vier punten. Het idee is om uw onderwerp
en andere interessante objecten op of nabij een van de vier kruispunten te plaatsen.
Dit zorgt voor een visueel aantrekkelijke compositie. Het voorkomt ook dat je je onderwerp in het midden van het beeld plaatst,
of te ver naar links of rechts.

Net zoals er regels zijn voor
compositie, zijn er ook regels voor camerabewegingen. Een van
de belangrijkste regels voor camerabewegingen is de bewegingsas.
Breek deze af en je publiek wordt gedesoriënteerd en
verbijsterd.

De bewegingsas is een
denkbeeldige bewegingslijn die het onderwerp in een scène volgt.
Bijvoorbeeld een onderwerp dat het beeld van links binnenkomt en het beeld verlaat
het rechts volgt een pad - een denkbeeldige lijn. De camera
(en dus het zicht van het publiek op deze actie) blijft aan
één kant van deze lijn. Als je naar het beeld kijkt van een andere camera
die aan de andere kant van de lijn is geplaatst, zal je publiek zien
het onderwerp plotseling in de tegenovergestelde richting loopt, wat
desoriënterend is. Zolang je aan één kant van de lijn blijft gedurende
de hele reeks actie, kun je vrijwel alles
met camerabewegingen, en zelfs wegblijven van de actie. Vergeet niet om aan dezelfde kant van de lijn te bezuinigen.

Als je wilt zien hoe
effectief deze eenvoudige regels kunnen zijn, ga dan naar buiten en overtreed ze. Je zult
twee dingen zien:één, hoe slecht het eruitziet als je je onderwerp in het midden plaatst, of nauwelijks in het frame; en twee, hoe desoriënterend
het kan zijn om de bewegingsas te kruisen.

Als het cameraoog knippert

Op veel sets hoor je
beroemde laatste woorden, zoals 'Ik kan dit script niet opslaan',
of, erger nog, 'we lossen het later op'. Dat is meestal
een verwijzing naar een slecht voorbereide opname en de hoop dat de editor
het beeldmateriaal kan opslaan tijdens de nabewerking. Vergeet het
. Als je je foto's niet goed plant, krijg je gewoon
foto's die eruitzien alsof ze niet goed gepland waren.

Het goede nieuws is dat veel
fabrikanten hun camcorders uitrusten met geweldige scèneovergang
functies, zoals pixelvorming, gordijnvervaging en staldeurvervaging.
Deze ingebouwde overgangen stellen de videograaf in staat om in de camera te bewerken
(het hele programma van begin tot eind op te nemen zonder opnieuw op te nemen
geselecteerde opnamen later), en om scène-overgangen en camera te plannen
beweegt rond deze handige kleine trucs.

Als je van plan bent om in-camera
bewerkingen uit te voeren, moet je wat tijd besteden aan het opstellen van je foto's
om ervoor te zorgen dat ze bij elkaar passen. Neem een ​​stapel kaarten van 3×5 index
en schrijf er korte beschrijvingen van verschillende scènes op.
Rangschik vervolgens de scènes in de volgorde waarin ze zullen verschijnen
als een voltooide productie. Beschrijf onder aan elke kaart hoe de scène begint en eindigt. Bijvoorbeeld, een langzame fade naar zwart
die naast een scène wordt geplaatst die begint met een swish pan (een snel
draaien van de camera van rechts naar links of vice versa), wordt niet afgebroken.
>evenals een fade naar black cut met een fade-in. In wezen bewerk je met
deze methode je productie op papier voordat er iets is
gemaakt.

Als je het geluk hebt
toegang te hebben tot een volledig uitgeruste bewerkingssuite, wees dan voorbereid op
te veel keuzes. Je hebt waarschijnlijk de keuze om digitale
video-effecten toe te voegen, scènes met cross-fading, muziek en gesproken
tracks neer te zetten. Je zou hier dagen aan kunnen besteden.

Wees creatief bij het plannen van uw
scène-overgangen. Alfred Hitchcock nam het hele script van
'Rope' op als een toneelstuk, waarbij de camera continu aan het rollen was.
Het enige probleem was dat filmrollen destijds slechts 10 minuten duurden
lang . Wat moeten we doen? Wanneer elke rol van 10 minuten bijna op was,
Hitchcock gaf de cameraman opdracht om op de rug van
een van de acteurs te kruipen, stopte met rollen en stopte de actie zodat
de cameraman kon laad de camera opnieuw. De cameraman kon dan
beginnen met fotograferen waar hij was gebleven, uitrollen en verder gaan.

Een eerbetoon (plagiaat!)

Waarom zou je bij het creëren van een unieke camera
beweging niet een kleinigheidje lenen van de meesters en
het gewoon een eerbetoon noemen? Brian De Palma deed het in "The
Untouchables" (een eerbetoon aan "Battleship Potemkin's"
beroemde scÃne van een kinderwagen-op-een-trap). Je zou het ook moeten doen,
.

Als je de aanwijzingen van de
experts volgt, kun je je eigen visuele stijl van verhalen vertellen.
Ga je gang, wees een filmgek - constant op zoek naar inspiratie van
>de manier waarop regisseurs een camera plaatsen of verplaatsen. Als uw zelfvertrouwen
niveau hoog is, probeer het dan te dupliceren.

Verplaats jezelf in hun schoenen
en vraag waarom er bijvoorbeeld een rode ballon opvliegt
achter een snel rijdende vluchtauto in 'Reservoir Dogs'. Waarom
praten de personages rechtstreeks in de lens in 'Silence
of the Lambs', ook al weten we dat ze het tegen iemand hebben
tegenover hen, en niet tegen ons?

En terwijl je toch bezig bent, werk
aan de drie P's. Plannen en oefenen werpen hun vruchten af ​​in hoe je
de camera beweegt en die perfecte boog maakt, of de groothoeklens
lensinstelling gebruikt voor de stads-straatfoto. Het geduld zal zijn vruchten afwerpen
wanneer je op play drukt en je realiseert dat de uren die je hebt besteed aan plannen en
oefenen een kwaliteitsproductie hebben opgeleverd.

Larry Burke-Weiner is een
foto-illustrator die van video naar print ging en vervolgens terug naar video.

SIDEBAR

Inspiratie voor huur

De videotheek is
de nieuwe filmschool geworden. Dit is logisch als je nadenkt over
alles wat het te bieden heeft. Een bijzonder interessant ding om te doen
is om je eigen videofestival te organiseren, met één regisseur of
zelfs één cameraman. Het is een geweldige manier om te zien hoe ze zijn begonnen
met het vormen van hun visuele stijlen en welke trucs ze hebben toegepast om
die te bereiken. Hier zijn een paar festivalsuggesties.

MARTIN SCORSESE

Begin met 'Mean Streets',
een film met heel veel camerawerk uit de hand. Ga dan direct naar
'Raging Bull', met zijn prachtige zwart-witte slow-motion
gieken, pannen en kantelen. Vanaf daar, "Goodfellas", met
een terugkeer naar in de hand gehouden en realistische bewegingen. Werk af met "Age
of Innocence" voor een prachtige framecompositie.

JIM JARMUSCH

Hij is de meester van statische
shots. Begin met 'Stranger Than Paradise', dat hij
schot zonder een enkele dolly of truckbeweging. Laat vervolgens 'Nacht
op aarde' zien voor een onderzoek naar fotograferen in krappe ruimtes, namelijk
taxi's. Toon dan "Dead Man", met zijn Matthew Brady-achtige,
1800's-portretten composities.

WOODY ALLEN

The Woodman werkt samen met de
beste:Gordon Willis, Sven Nyqvist. Hij heeft alles gedaan, van intieme
schokerige hand ("Husbands and Wives", "Manhattan
Murder Mystery") tot pijnlijk perfecte composities ("Manhattan",
"September", "Shadows and Mist"). Een geweldige studie
in contrasten.

BARRY SONNENFELD

Hij begon met het filmen van films als 'Raising Arizona' en 'Big', voordat hij 'The Addams Family' ging regisseren en de laatste tijd
Get Shorty. Het is gemakkelijk te zien hoe de ironie van de
tekenfilmachtige actiescènes in 'Raising Arizona' en 'The
Addams Family' werd gebruikt voor een subtieler effect in 'Get
Shorty'.

ROBERT RODRIGUEZ

Hij schoot "El Mariachi"
voor ongeveer $ 7.000 (we hebben het over de lengte van de speelfilm). Het maakt gebruik van
elke hand-held cameratechniek die bekend is.
Zijn dolly shots werden gemaakt met een rolstoel. 'Desperado'
is een geweldig voorbeeld van inventieve montage en kinetische camerabewegingen.
Hetzelfde geldt voor 'From Dusk To Dawn'. Besteed aandacht
aan zijn stijl zonder budget versus geld dat naar hem wordt gegooid.

–LBW