CES 2018 was opvallend verstoken van nieuwe vliegmachines van drone-makende kolos DJI. Slechts een paar weken later kondigde het bedrijf echter een van zijn meest interessante ambachten tot nu toe aan. De Mavic Air is het middelste kind in het DJI-assortiment, maar zijn body ter grootte van een waterfles en een groot aantal hoogwaardige functies maken hem tot een van de meest aantrekkelijke aanbiedingen van het bedrijf.
Met een basisprijs van $ 800 zit hij comfortabel tussen de schattige, consumentgerichte Spark van $ 500 en de krachtigere Mavic Pro van $ 1000, die in 2016 werd geïntroduceerd. Ondanks hoe dicht al deze modellen zijn in prijs, ze zijn behoorlijk verschillend, dus je moet wat overwegen voordat je een keuze maakt.
Wat is het?
De vormfactor van een drone als deze zou inmiddels redelijk bekend moeten zijn:vier bladen, een paar antennes, een hele stapel sensoren en een controller die verbinding maakt met je telefoon om het geheel te besturen ding.
De Air gebruikt een opvouwbare vormfactor zoals de 1,6-pond Mavic Pro, maar weegt slechts 15-ounce en is ongeveer zo groot als drie of vier iPhone 8 Plus-apparaten die op elkaar zijn gestapeld. Hij is zeer draagbaar, vooral als je al van plan bent een cameratas mee te nemen.
In tegenstelling tot de Mavic Pro ontvangt de Air zijn opdrachten echter via wifi in plaats van via radiofrequentie. Dit is misschien iets dat veel consumenten niet eens zouden opmerken zonder naar het specificatieblad te kijken, maar het heeft wel effect op de vlucht. Het synchroniseren kan bijvoorbeeld een beetje lastig zijn als je in de buurt bent van andere bekende wifi-netwerken. Ik ontdekte dat de verbinding ijzersterk was als ik wachtte tot de drone en de app zichzelf volledig gereed hadden gemaakt voordat ik synchroniseerde, maar als ik ongeduldig werd, verloor ik van tijd tot tijd de verbinding.
De drone creëert zijn eigen wifi-verbinding, die wordt uitgezonden door twee uitklapbare antennes die ook dienst doen als landingsgestel. Omdat hij wifi gebruikt in plaats van radio, kan hij het bereik van vier mijl van de Pro niet raken - de Air is maximaal ongeveer 4 mijl. Hoewel dat voor sommige meer gevorderde gebruikers van belang kan zijn, is het heel goed mogelijk dat meer casual piloten toch niet zo ver weg zullen komen, vooral als je bedenkt dat de drone in je gezichtsveld moet blijven als je ermee vliegt.
DJI Mavic Air-controller
Vliegen
Je kunt de drone besturen met je telefoon, maar hij wordt geleverd met een speciale controller, die een veel betere ervaring en verbeterde functies biedt, zoals een hogere topsnelheid. De controller voor de Air lijkt erg op degene die bij de Mavic Pro wordt geleverd, met een paar stokken, een draaiknop om de hoek van de camera te veranderen en knoppen om de camera te activeren.
Het heeft echter geen ingebouwd display om je details over het vaartuig te geven. Het is geen dealbreaker, maar het is leuk om al die informatie in één oogopslag te hebben en niet op het voorbeeldscherm van de camera. Een ding dat ik eigenlijk de voorkeur geef aan de Air-controller, is dat de joysticks worden losgeschroefd en in de controller worden opgeborgen wanneer ze niet in gebruik zijn, zodat je je niet zoveel zorgen hoeft te maken dat je ze tijdens het transport vastklikt. Ze zijn klein, dus verlies is niet uitgesloten, maar DJI levert een extra set als back-up.
Net als de Mavic Pro kan de Air een gedetailleerd logboek vastleggen van zijn startpunt. Als je deze optie aan laat, gaat de drone meteen tot 20 voet en maakt foto's van de plek waar hij is opgestegen. Dit helpt het om later zijn weg naar zijn exacte huis te vinden.
Je hebt een paar opties wanneer je de drone daadwerkelijk de lucht in krijgt. De beginnersmodus beperkt de snelheid en het bereik van het vaartuig, maar dat is eigenlijk alleen handig als je een totale beginner bent of als je iemand anders, bijvoorbeeld een kind, ermee wilt laten vliegen zonder een ramp te riskeren.
In de normale modus kun je de drone naar zijn volledige bereik duwen, terwijl de sportmodus, waarvoor de controller nodig is, de topsnelheid tot 65 mijl per uur opdrijft. De Sport-modus voelt erg snel aan, vooral met zo'n klein vaartuig. Interessant is dat je ook het tegenovergestelde van de sportmodus krijgt, de filmische modus, die de drone vertraagt en de snelheid waarmee hij start en stopt vermindert. Dit is om de videobeelden er vloeiender uit te laten zien, zelfs als je duim niet op één lijn zit met dat van een grote cameraman.
Het crasht
Een voordeel van de Air ten opzichte van zijn grotere broer is het feit dat het een groter aantal sensoren heeft, evenals een aangepast algoritme voor het vermijden van objecten, om te voorkomen dat het tegen dingen als bomen, mensen ( zoals je hierboven kunt zien), of de hokjes van je collega's die druk bezig zijn met het maken van een tijdschrift en echt zouden willen dat je "dat stomme ding al naar buiten zou brengen."
De Air heeft camera's aan de achterkant om te voorkomen dat er een back-up wordt gemaakt in objecten, iets wat de Mavic Pro niet heeft. Het objectvermijdingssysteem dat het vaartuig geleidt, is ook verbeterd in de lucht. Nu, in plaats van een obstakel te vinden en ervoor te zweven, verwijst de drone naar een 3D-kaart die is gemaakt door zijn ingebouwde sensoren om een pad te vinden rond alles wat hem in de weg staat.
Het is even wennen aan deze functie, vooral als je al echt gewend bent aan de oude stop-and-hover-methode om een crash te voorkomen. Maar uiteindelijk vond ik het erg effectief. De enige keer dat we er echt in slaagden om het te laten crashen, was in de zeer krappe ruimtes van ons kantoor, waar het geen GPS had en de nauwe tunnels die door muren en cabines werden gecreëerd, verwoestten met de luchtverplaatsing.
De levensduur van de batterij claimt 21 minuten vliegtijd per lading zonder veel wind (bij windstoten moet het vaartuig harder werken om in de lucht en stabiel te blijven), vergeleken met 29 minuten in de Mavic Pro. In mijn echte wereldervaring kreeg ik ongeveer 15-17 minuten voordat de Air me begon te pesten met de waarschuwing dat de batterij bijna leeg was. Een bijzonder winderige vlucht gaf me slechts 13 minuten voordat hij naar huis wilde gaan. Toch vond ik die hoeveelheid vliegtijd prima voor een vaartuig van dit formaat, maar ik raad absoluut aan om wat extra batterijen te kopen als je er een koopt.
De camera
Je kunt 4K-beelden vastleggen met 24 of 30 fps met de ingebouwde camera van de Air. Het zou leuk geweest zijn om 60 fps bij 4K te hebben, maar ik zou het zeker niet verwachten bij een ambacht met dit prijskaartje. De beelden zien er in heldere omstandigheden redelijk goed uit, maar beginnen wat digitale ruis te krijgen wanneer de dingen een beetje donkerder worden. Als je de beelden op een telefoon bekijkt, is dat meestal prima, maar als je het opblaast tot een groot scherm, kun je het beginnen te zien. Toch is de kwaliteit uitstekend voor een kleine camera als deze.
De camera is duidelijk bezig met beeldverwerking aan de achterkant om het beeld te optimaliseren (vrijwel alle smartphonecamera's doen dit), en het kan een beetje meeslepen. Soms voegt het iets te veel verscherping en verzadiging toe om de dingen er een beetje onrealistisch en gekarteld uit te laten zien.
De gimbal, het systeem dat ervoor zorgt dat de camera stabiel blijft, zelfs als de drone beweegt, is een van de meest indrukwekkende onderdelen van het hele pakket. DJI heeft een trackrecord in het maken van uitstekende stabilisatoren en dit is geen uitzondering. Wanneer je opstijgt en zweeft, moet je misschien de controllersticks een beetje heen en weer bewegen om te zien of je naar een statisch beeld of een echte videovoet kijkt. Indrukwekkend.
Automatisering
Hoewel ik veel tijd heb besteed aan het vergelijken van de Air met zijn grotere broer, haalt hij ook enkele functies uit de consumentgerichte Spark. Je kunt handgebaren gebruiken om de lucht te besturen om eenvoudige handelingen uit te voeren, zoals vooruit en achteruit gaan, of zelfs een selfie maken. Ik vond deze functie in de Spark leuk en het is hier merkbaar verbeterd. De drone volgt je commando's met veel minder vertraging en ik had niet het gevoel dat ik als een gekke dirigent met mijn armen moest zwaaien om hem te laten gaan waar ik wil.
Ik denk nog steeds niet dat het vliegen met een drone met gebaren erg efficiënt of zelfs zo handig is, maar het is zeker een stuk beter dan het was en het is een heel coole truc om indruk te maken op mensen.
P>De automatische opnamemodi van de Spark deden ook hun intrede in de lucht, en er werden ook een paar nieuwe opties toegevoegd. Het systeem is gebaseerd op het vermogen van de Air om een object te volgen. Vroeger moest je een kader om iets op het scherm tekenen, wat soms werkte, maar niet helemaal betrouwbaar was. De nieuwe versie detecteert echter automatisch onderwerpen en vergrendelt, zodat je iets kunt selecteren om te volgen door er gewoon op te tikken. Het is veel intuïtiever en mislukt minder vaak.
De voorgebakken manoeuvres omvatten een raketmodus, die het de lucht in schiet, evenals een beweging die rond een onderwerp draait terwijl de camera erop gericht blijft. Je hebt nog steeds een behoorlijke hoeveelheid open ruimte nodig om deze te laten werken - denk aan een sportveld of een ander soort gebied waar niets te betreden is - maar ze zien er indrukwekkend uit als ze werken.
Moet je het kopen?
Nu komt het lastige gedeelte. Er is veel leuks aan de DJI Mavic Air, maar hij past bij een specifiek type flyer. De basisfuncties van de niet-opvouwbare Spark kunnen waarschijnlijk voldoen aan de meeste behoeften van een echt casual piloot voor de helft van de prijs van de Air.
Aan de andere kant zullen meer gevorderde pro's de langere vliegtijd en het grotere bereik van de Mavic Pro waarschijnlijk waarderen.
Dat laat de Mavic Air tussen de twee. Bij het aankondigingsevenement gebruikte DJI fotograaf Chris Burkhard als voorbeeld van een demografische doelgroep en dat lijkt heel toepasselijk. Als je primaire doel drone-opnames zijn, is de Pro beter, maar dit is geweldig als extra hulpmiddel om in de tas te hebben. Hij klapt zo neer dat hij eigenlijk makkelijker mee te nemen is dan de niet-opvouwbare Spark en je kunt hem een stuk makkelijker in een cameratas stoppen dan in een Pro.
Als je besluit deze drone te kopen, moet je serieus overwegen om het "Fly More"-pakket aan te schaffen, dat $ 1.000 kost, maar wordt geleverd met twee extra batterijen, een tas, extra bladen en een opvouwbare uit-lader die tot vier batterijen tegelijk kan gebruiken.
Uiteindelijk bevestigt deze drone de titel van DJI als koning van de consumentendrones. Nu GoPro eerder dit jaar volledig uit de drone-game stapte en Yuneec beknibbelde op nieuwe producten op dit niveau, is het duidelijk dat DJI de quadcopter-kraai niet snel opgeeft.