Nu de Oscar-koorts zijn intrede doet, is het tijd om een kijkje achter de schermen te nemen bij een van de meest verbazingwekkende technische hoogstandjes van het jaar.
Ik was filmmaker voordat ik fotograaf werd. Dus in de regel ben ik geneigd niet al te enthousiast te worden over de technische trucs achter zelfs de coolste films. Over het algemeen is er een logische verklaring voor hoe de filmmaker die opname heeft gemaakt, en als je eenmaal genoeg kennis hebt om te raden wat het is, kan het je uit de film halen.
Maar tijdens het kijken naar de Oscar-mededinger van dit jaar, "1917", een film over de dappere overlevingstocht van een soldaat tijdens de Eerste Wereldoorlog, was het meer alsof ik 119 minuten zei:"Wacht, hoe hebben ze dat in godsnaam gedaan? ”
Het was meer dan alleen het feit dat de beelden mooi waren. De film werd geregisseerd door Sam Mendes (American Beauty, Skyfall, Road To Perdition) en opgenomen door de legendarische cameraman Roger Deakins (Blade Runner 2049, Sicario, O Brother Where Art Thou?, Shawshank Redemption). Dus natuurlijk is het mooi. Maar wat me op mijn hoofd deed krabben, was dat het allemaal zo naadloos leek te zijn.
Dat bedoel ik letterlijk. Montage heeft twee doelen bij het maken van films. Ten eerste bevordert het het verhaal. Ten tweede kunnen regisseurs kiezen tussen opnames en camerahoeken om te beslissen hoe ze het verhaal het beste kunnen vertellen. Dus wat gebeurt er als je het bewerken, in ieder geval het bewerken in de postproductie, buiten beschouwing laat?
"1917" is niet de eerste film die zichzelf presenteert als in één lange take opgenomen. Alfred Hitchcock's "Rope" komt meteen voor de geest. Cinematograaf Emmanuel Lubeski ging nog een stap verder met "Birdman" die zich een weg baant door het theater. Maar “1917” gaat zoveel verder. Nogmaals, ik bedoel dat letterlijk.
De film reist mijlen en mijlen door niemandsland tussen de loopgraven en ontvouwt zich over meerdere terreinen, tijden van de dag, binnen en buiten, met duizenden extra's en een duizelingwekkend aantal 360 graden pannen. Nu, als je ooit een simpele korte film hebt gemaakt, is het waarschijnlijk dat je op een gegeven moment verbaasd bent over hoe moeilijk het is om niet per ongeluk een Starbucks-beker in het frame te laten. Ahem, "Game of Thrones." Maar hoe kun je in hemelsnaam een hele oorlog in één keer vastleggen met een camera die constant van perspectief verandert en op een gegeven moment niet ziet hoe die wordt gemaakt?
Welnu, deze video van Insider neemt ons mee naar het slagveld om ons te laten zien hoe het werd gedaan. Het blijkt dat de intense planning, de camerabewegingen en de choreografie net zo indrukwekkend zijn als je je zou kunnen voorstellen. En hoewel deze film misschien niet wordt gesneden als een Michael Bay-film, betekent dat niet dat er ook geen rekening is gehouden met serieuze montage-overwegingen door snijder Lee Smith (Inception, The Dark Knight, Dunkirk). Het blijkt dat er heel wat voorbereiding nodig is om een film te maken die zich in realtime lijkt af te spelen.
Bekijk de video en bereid je voor om versteld te staan.